Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji żony Iwony.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 58 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Isaíæ Prophétæ: Is 11, 1-5
Hæc dicit Dóminus Deus: Egrediátur virga de radíce Iesse, et flos de radíce eius ascéndet. Et requiéscet super eum spíritus Dómini: spíritus sapiéntiæ et intelléctus, spíritus consílii et fortitúdinis, spíritus sciéntiæ et pietátis; et replébit eum spíritus timóris Dómini. Non secundum visiónem oculórum iudicábit: neque secúndum audítum áurium árguet: sed iudicábit in iustítia páuperes, et árguet in æquitáte pro mansuétis terræ: et percútiet terram virga oris sui, et spíritu labiórum suórum interfíciet ímpium. Et erit iustítia cíngulum lumbórum eius: et fides cinctórium renum eius.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 1, 39-47
In illo tempore: Exsúrgens María ábiit in montána cum festinatióne in civitátem Iuda: et intrávit in domum Zacharíæ, et salutávit Elísabeth. Et factum est, ut audivit salutatiónem Maríæ Elísabeth, exsultávit infans in útero eius: et repléta est Spíritu Sancto Elísabeth, et exclamávit voce magna, et dixit: Benedícta tu inter mulíeres, et benedíctus fructus ventris tui. Et unde hoc mihi, ut véniat Mater Dómini mei ad me? Ecce enim, ut facta est vox salutatiónis tuæ in áuribus meis, exsultávit in gáudio infans in útero meo. Et beáta, quæ credidísti, quóniam perficiéntur ea, quæ dicta sunt tibi a Dómino. Et ait María: Magníficat anima mea Dóminum: et exsultávit spíritus meus in Deo, salutári meo.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Prope es tu)
Cała msza tchnie gorącą tęsknotą do Zbawiciela, która nacechowana jest pewnością oczekiwania. Podobnie jak w niedzielę, mszę rozpoczyna się od myśli przewodniej: „Bliskoś jest, Panie, a wszystkie drogi Twoje są prawdziwe„. To znaczy: Odkupiciel stoi u drzwi; spełnia się to, co przepowiadali Prorocy. Wiersz psalmu: „błogosławieni, których droga bez skazy” odnosi się zapewne do wędrówki Maryi Panny poprzez góry; Matka z Dziecięciem kroczą drogą niewinności i wierności przykazaniom.
Kolekta jest znowu modlitwą „Excita” (Obudź), pełną uczucia: Kościół prosi w niej o przyjście Boga z mocą, aby ludzkość od zła uwolnić; tylko wielka łaska Boża może doprowadzić do takiej przemiany. Mamy pełne zaufanie do tego dzieła Bożego.
Lekcja z Izajasza proroka (11, 1-5) jest jednym z najpiękniejszych proroctw dotyczących nadchodzącego Zbawiciela: widzimy Go jako kwiat wyrastający z korzenia Jessego, wypełniony Duchem Świętym, siedmioma Jego darami. Widzimy Go jako mądrego sędziego, który opiekuje się ubogimi, jako mściciela, który karze grzeszników.
Graduał i ofertorium wyjęte są z psalmu 84, który, jak wiemy, dotyczy naszego odkupienia; są to wołania pełne tęsknoty do Zbawiciela: Okaż nam, Boże, miłosierdzie swoje, daj nam Zbawiciela!
Ewangelia bardziej niż inne teksty przepojona jest serdeczną tkliwością. Maryja wędruje przez ziemię żydowską niosąc w łonie Zbawiciela, by odwiedzić Elżbietę. Dom Zachariasza stał się pierwszym kościołem, to znaczy pierwszym domem Bożym goszczącym Chrystusa; w nim po raz pierwszy rozbrzmiewa Magnificat, podczas gdy św. Jan w łonie swej matki otrzymuje pierwsze łaski odkupienia.
Rozpoczyna się teraz święta Ofiara. Bóg przyjmuje dary przyniesione Mu z modlitwą w ofierze, a my mocą tajemnicy odkupienia jesteśmy oczyszczeni i wysłuchani (sekreta).
Niezwykle piękne są antyfony na Komunię św., w Adwencie często z proroctw wyjęte. W Uczcie eucharystycznej widzimy Chrystusa przychodzącego w jasności i otoczonego świętymi. Spełni się to dopiero po skończeniu czasów, ale przez łaskę urzeczywistnia się w święto Bożego Narodzenia, gdy pełnia królestwa Bożego zniża się ku nam.
Modlitwa końcowa (po Komunii św.) jest prawdziwie rzymska: spożywanie świętej Ofiary (libatio Sacramenti) ma nas odnosić, położyć kres temu smutnemu stanowi, w którym dusze nie były jeszcze odkupione, i uczynić nas uczestnikami zbawiennej tajemnicy. Słowa „restauret” (niech odnowi) i „vetustas” (zastarzałość) są znamienne dla liturgii klasycznej z czasów św. Leona I.