Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Przemka w rocznicę urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 1066 oraz 536 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Sapiéntiæ: Prov 8, 17-24. 32-35
Ego diligentes me diligo, et qui mane vigilant ad me, invenient me. Mecum sunt divitiæ et gloria, opes superbæ et justitia. Melior est enim fructus meus auro et lapide pretioso, et genimina mea argento electo. In viis justitiæ ambulo, in medio semitarum judicii: ut ditem diligentes me, et thesauros eorum repleam. Dominus possedit me in initio viarum suarum antequam quidquam faceret a principio. Ab æterno ordinata sum, et ex antiquis antequam terra fieret. Nondum erant abyssi, et ego jam concepta eram: necdum fontes aquarum eruperant.
Nunc ergo, filii, audite me: beati qui custodiunt vias meas. Audite disciplinam, et estote sapientes, et nolite abjicere eam. Beatus homo qui audit me, et qui vigilat ad fores meas quotidie, et observat ad postes ostii mei. Qui me invenerit, inveniet vitam, et hauriet salutem a Domino.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 2, 1-11
In illo témpore: Nuptiæ factæ sunt in Cana Galilææ, et erat mater Jesu ibi. Vocatus est autem et Jesus, et discipuli ejus, ad nuptias. Et deficiente vino, dicit mater Jesu ad eum: Vinum non habent. Et dicit ei Jesus: Quid mihi et tibi est, mulier? nondum venit hora mea. Dicit mater ejus ministris : Quodcumque dixerit vobis, facite. Erant autem ibi lapideæ hydriæ sex positæ secundum purificationem Judæorum, capientes singulæ metretas binas vel ternas. Dicit eis Jesus: Implete hydrias aqua. Et impleverunt eas usque ad summum. Et dicit eis Jesus: Haurite nunc, et ferte architriclino. Et tulerunt. Ut autem gustavit architriclinus aquam vinum factam, et non sciebat unde esset, ministri autem sciebant, qui hauserant aquam: vocat sponsum architriclinus, et dicit ei: Omnis homo primum bonum vinum ponit et cum inebriati fuerint, tunc id, quod deterius est. Tu autem servasti bonum vinum usque adhuc. Hoc fecit initium signorum Jesus in Cana Galilææ; et manifestavit gloriam suam, et crediderunt in eum discipuli ejus.

(1) Cudowny wizerunek Najśw. Maryi Panny, popularnie zwany obrazem „Matki Boskiej Częstochowskiej”, jest otoczony nadzwyczajną czcią i miłością wiernych w całej Polsce. Pochodzenie obrazu nie jest całkowicie wyjaśnione: może bizantyjskie, a może raczej włoskie, może dzieło jakiegoś nieznanego bliżej mistrza włoskiego. Obraz ten, pierwotnie przechowywany na zamku bełskim, w r. 1382 został przewieziony przez księcia Władysława Opolczyka do Częstochowy i powierzony opiece oo. Paulinów na Jasnej Górze (stąd często spotykane wyrażenia: „Matka Boska Jasnogórska”, „Jasnogórska Pani”). Cześć, oddawana w ciągu wieków cudownemu obrazowi, stale wzrasta. Wiele cudów rejestrują kroniki klasztorne. Niejednokrotnie opieki „Jasnogórskiej Pani” doznawała cała Polska. Pomimo to jednak nie miało Jej święto ani własnego oficjum, ani własnego formularza mszalnego. Dopiero za papieża Piusa IX święto Matki Boskiej Częstochowskiej zostało wyposażone jednym i drugim.

Msza (Fundamenta) jest własna od 1933 r. Podkreśla ona znaczenie Jasnej Góry dla narodu polskiego, przeprowadzając porównanie między nią a górą Syjonu. W świąteczny nastrój tego dnia wprowadza nas od razu introit: „Pan miłuje budowlę swoją w górach świętych; bramy Syjonu przekłada nad wszystkie przybytki Jakuba”. Psalm 86 to pieśń na cześć świętej góry Syjonu jako matki narodów; łatwe stąd przejście do Jasnej Góry, która wżyciu narodu polskiego spełnia podobną rolę, co Syjon w życiu Izraela. To porównanie powtarza się trzy razy: w introicie, w ofertorium i w antyfonie na Komunię św. Ofertorium brzmi: „Obejrzyjcie Syjon, obchodźcie go wkoło, policzcie wieżyce jego, zważcie na warowne jego baszty, przebiegajcie jego umocnienia, byście opowiadali przyszłemu pokoleniu, jak wielki jest Bóg” (Ps 47), który tutaj objawił moc i opiekę swoją. „Wspaniałe wieści krążą o tobie, miasto Boże! Bramy Syjonu przekłada Pan nad wszystkie przybytki Jakuba” (ant. na Komunię św.). W lekcji przemawia do nas Matka Najświętsza ze swojej stolicy, zachęcając, by nabożeństwo do Niej kształtowało nasze życie: „Ja miłuję tych, którzy mnie miłują, a którzy rankiem szukają mię, znajdą mię … Drogami sprawiedliwości chodzę, pośród ścieżek prawa, aby bogactwami obsypywać tych, którzy mnie miłują … Pan posiadł mię na początku dróg swoich, przed swymi dziełami od wieków. Przed wiekami jestem ustanowiona, od dawien dawna, pierwej niż ziemia powstała … Teraz tedy, synowie, słuchajcie mnie: Błogosławieni, którzy strzegą dróg moich! Słuchajcie nauki i bądźcie mądrymi, a nie odrzucajcie jej. Błogosławiony człowiek, który mnie słucha i który codziennie czuwa u drzwi moich. Kto mnie znajdzie, znajdzie żywot i dostąpi zbawienia od Pana” (Przyp 5, 17. 20-23. 32-35). Ewangelia opisuje cud w Kanie Galilejskiej, podkreśla skuteczność wstawiennictwa Maryi: jak owo przemienienie wody w wino dokonało się za Jej wstawiennictwem, tak też Jej opieka, o którą zabiegamy, będzie skuteczna w całym naszym życiu. W modlitwach dnia dzisiejszego prosimy o zwycięstwo „nad złośliwym wrogiem” naszego zbawienia (kolekta), o triumf religii chrześcijańskiej (sekreta), wreszcie o uwolnienie nas od zła i grożących niebezpieczeństw, a zachowanie „w dobrych uczynkach” (modlitwa po Komunii św.).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 420-421).