Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji:  W intencji Krzysztofa.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 565 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Ephésios: Ephes 4, 23-28
Fratres: Renovámini spíritu mentis vestræ, et indúite novum hóminem, qui secúndum Deum creátus est in iustítia et sanctitáte veritátis. Propter quod deponéntes mendácium, loquímini veritátem unusquísque cum próximo suo: quóniam sumus ínvicem membra. Irascímini, et nolíte peccáre: sol non occídat super iracúndiam vestram. Nolíte locum dare diábolo: qui furabátur, iam non furétur; magis autem labóret, operándo mánibus suis, quod bonum est, ut hábeat, unde tríbuat necessitátem patiénti.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 22:1-14
In illo témpore: Loquebátur Iesus princípibus sacerdótum et pharisaeis in parábolis, dicens: Símile factum est regnum coelórum hómini regi, qui fecit núptias fílio suo. Et misit servos suos vocáre invitátos ad nuptias, et nolébant veníre. Iterum misit álios servos, dicens: Dícite invitátis: Ecce, prándium meum parávi, tauri mei et altília occísa sunt, et ómnia paráta: veníte ad núptias. Illi autem neglexérunt: et abiérunt, álius in villam suam, álius vero ad negotiatiónem suam: réliqui vero tenuérunt servos eius, et contuméliis afféctos occidérunt. Rex autem cum audísset, iratus est: et, missis exercítibus suis, pérdidit homicídas illos et civitátem illórum succéndit. Tunc ait servis suis: Núptiæ quidem parátæ sunt, sed, qui invitáti erant, non fuérunt digni. Ite ergo ad exitus viárum et, quoscúmque invenéritis, vocáte ad núptias. Et egréssi servi eius in vias, congregavérunt omnes, quos invenérunt, malos et bonos: et implétæ sunt núptiæ discumbéntium. Intrávit autem rex, ut vidéret discumbéntes, et vidit ibi hóminem non vestítum veste nuptiáli. Et ait illi: Amíce, quómodo huc intrásti non habens vestem nuptiálem? At ille obmútuit. Tunc dixit rex minístris: Ligátis mánibus et pédibus eius, míttite eum in ténebras exterióres: ibi erit fletus et stridor déntium. Multi enim sunt vocáti, pauci vero elécti.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Salus populi)
Niedziela dzisiejsza daje nam wspaniały obraz jesieni kościelnej: widzimy jasno oświetlono komnatę godową, gdzie zasiadają liczni goście odziani w śnieżnobiałe szaty. Wszyscy w napięciu oczekiwania patrzą ku drzwiom, które otworzą się za chwilę, by wpuścić króla przychodzącego zobaczyć swych gości. Komnatą tą jest Kościół; gośćmi jesteśmy my, chrześcijanie; białą szatą jest łaska chrztu św., łaska dziecięctwa Bożego; nadejściem króla jest oczekiwany powrót Pana.
W tej mszy uwydatnia się duch starożytnego Kościoła: w cierpieniu i ucisku zewnętrznym , przybrany w białą szatę czystości, oczekuje Kościół powrotu Pana. Tym razem introit ukazuje zupełnie inną scenę; na nasze spotkanie u progu Kościoła wychodzi Chrystus ze słowem pociechy, ale także upomnienia: Nie smućcie się, chociaż teraz cierpicie wiele, jestem z wami, jestem Bogiem waszym, a wkrótce będę najwyższym szczęściem waszym. Następnie jedna słyszymy przestrogę: o jedno tylko się starajcie, abyście zachowywali przykazania moje.
Kolekta jest modlitwą pielgrzymią. Spieszymy ochoczo do ojczyzny wiecznej, lecz pokusy szatańskie i nasza niższa natura niby ołów obciążają duszę i ciało; prosimy o oddalenie tych przeszkód, „abyśmy mogli swobodnym sercem spełniać wolę Bożą„.
Epistoła ukazuje nam najważniejsze zadanie życiowe: „Obleczcie się w nowego człowieka, który według Boga stworzony jest w sprawiedliwości i świętości prawdy„. Oto jest owa szata godowa dzisiejszej ewangelii. Mamy zrzucić szatę grzechu, starego człowieka, zanim nastąpi „zachód” (zanim zajdzie słońce naszego życia); mamy ćwiczyć się w miłości, „gdyż jesteśmy członkami” Ciała Chrystusowego. Kadzidło przy śpiewie ewangelii i nasze ręce ku niebu wzniesione są w graduale symbolem tęsknoty do nieba. Alleluja jest wielkanocnym śpiewem ku chwale Króla, który wystąpi w ewangelii.
W ewangelii przemawia do nas sam Chrystus. Podobieństwo o szacie godowej poucza nas, że nie wystarczy należeć do Kościoła przez wiarę (siedzieć w sali weselnej), ale że trzeba jeszcze prowadzić życie zgodnie z wolą Bożą, a więc posiadać godową szatę łaski. Gody weselne oznaczają szaty odkupienia; Chrystus jest oblubieńcem, Kościół oblubienicą; my chrześcijanie jesteśmy gośćmi weselnymi. Odwiedziny króla – to powrót Chrystusa; szata godowa – to łaska uświęcająca. Nie ma obrazu, który by lepiej charakteryzował nasze życie chrześcijańskie. Ewangelia jest również obrazem Mszy niedzielnej: oświetlona komnata weselna – to dom Boży, gdzie gromadzi się teraz społeczność wiernych. Eucharystia – to uczta weselna, obraz a zarazem i zadatek uczty weselnej w niebie. I tu zjawia się Król i nawiedza gości, uprzedzając w ten sposób rzeczywiste przyszłe swoje przyjście. Dołóż wszelkiego starania, by nie być owym gościem, który wszedł bez szaty godowej.
Ofiarowanie jest dzisiaj obrazem uciążliwej pielgrzymki życiowej: „chociażby chodził pośród utrapienia” …; tak rzeczywiście mógł się modlić Kościół pierwotny wśród prześladowań, a w tych okolicznościach składane ofiary podobały się Bogu; z nich czerpał Kościół swą siłę.
Antyfona na Komunię św. jest również obrazem naszej drogi życiowej, stosującej się do przykazań Bożych. Śpiew ten mówi dosłownie to, co epistoła i ewangelia ujmując w podobieństwo o „nowym człowieku” i o „szacie godowej„. Modlitwa po Komunii św. zbiera krótko myśli dzisiejszej mszy i wypowiada je w dwóch prośbach: o uwolnienie od grzechów i o łaskę wypełniania przykazań. Niezwykle piękna msza! Wypełnianie przykazań jest podkreślane w kilku miejscach (intr., kolekta, ant. na Komunię św., modl. po Komunii św.). Jest to żądanie do nas skierowane. Jedynie w ten sposób zdołamy wyjść naprzeciw Króla w białej szacie chrztu. Jak widzimy, cała msza stanowi jednolitą całość: ewangelia i epistoła obrazowe, modlitwy zaś i antyfona na Komunię św. bezpośrednio wypowiadają naukę, że jedynie jako chrześcijanie wierni przykazaniom możemy wyjść na spotkanie powracającego Króla.