Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za †† dziadków z rodziny Krzywonos.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 497 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epistolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 1 Cor 11, 23-29
Fratres: Ego enim accépi a Dómino quod et trádidi vobis, quóniam Dóminus Iesus, in qua nocte tradebátur, accépit panem, et grátias agens fregit, et dixit: Accípite, et manducáte: hoc est corpus meum, quod pro vobis tradétur: hoc fácite in meam commemoratiónem. Simíliter ei cálicem, postquam cenávit, dicens: Hic calix novum Testaméntum est in meo sánguine. Hoc fácite, quotiescúmque bibétis, in meam commemoratiónem. Quotiescúmque enim manducábitis panem hunc et cálicem bibétis, mortem Dómini annuntiábitis, donec véniat. Itaque quicúmque manducáverit panem hunc vel bíberit cálicem Dómini indígne, reus erit córporis et sánguinis Dómini. Probet autem seípsum homo: et sic de pane illo edat et de calice bibat. Qui enim mánducat et bibit indígne, iudícium sibi mánducat et bibit: non diiúdicans corpus Dómini.

Sequéntia sancti Evangéli secúndum Ioánnem: Ioann 6, 56-59
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Caro mea vere est cibus et sanguis meus vere est potus. Qui mandúcat meam carnem et bibit meum sánguinem, in me manet et ego in illo. Sicut misit me vivens Pater, et ego vivo propter Patrem: et qui mandúcat me, et ipse vivet propter me. Hic est panis, qui de coelo descéndit. Non sicut manducavérunt patres vestri manna, et mórtui sunt. Qui manducat hunc panem, vivet in ætérnum.

Msza (Cibavit eos). Przypatrzmy się teraz pięknie zbudowanej mszy. Każda z jej zmiennych części pełna jest treści. Introit – to uroczyste uderzenie w dzwony, wezwanie na ofiarę Mszy świętej. Eucharystia jest „tłustością pszenicy”, pokarmem życia łaski, miodem, duchową słodyczą z epoki Chrystusowej. Cały psalm 80 (znany nam z poniedziałku po Zielonych Świątkach) znajduje tu swoje zastosowanie. Kolekta jest klasyczna w swej wyrazistości, w swej treści i formie liturgicznej. Łączy ona artyzm z teologią, streszczając w krótkich zdaniach całą naukę o Eucharystii. Początek modlitwy: w Eucharystii Chrystus pozostawiła nam pamiątkę swej męki, a jest nią ofiara Mszy św.: Eucharystia jest dalszym ciągiem ofiary krzyżowej, wspomnieniem czynu, a nie tylko myśli. Prośba: tak mamy czcić tajemnicę Ciała i Krwi Pana Jezusa, byśmy zawsze mieli udział w skutkach odkupienia. Słowo „czcić” nie oznacza tu adoracji eucharystycznej, ale odpowiednie usposobienie i czynny udział w ofierze Mszy św.; należyta cześć dla tajemnic Ciała i Krwi Pana Jezusa polega na prawdziwym współofiarowaniu, prawdziwym spożywaniu i prawdziwym życiu z Eucharystii. Epistoła podaje (podobnie jak w W. Czwartek) najdawniejsze sprawozdanie o ustanowieniu Eucharystii, a jednocześnie upomnienie do godnego jej „obchodu”. Doniosłe są słowa: „śmierć Pańską zwiastować będziecie” (przez czyn, przez uprzytomnienie sobie śmierci Chrystusowej). Piękna jest budowa obu śpiewów: graduału, zaczerpniętego ze Starego Testamentu, oraz Alleluja z Nowego Testamentu. W graduale jest mowa o przyrodzie: Bóg jako żywiciel zastawia stół dla swego stworzenia, ono zaś odmawia modlitwę przed posiłkiem; jest to obraz Stołu Pańskiego, który opiewa wiersz Alleluja, będący z kolei preludium do ewangelii. Z tego więc powodu zostało tu uwydatnione naczelne jej zadanie. Sekwencja znowu, co do swej treści jest rozmyślaniem i rozszerzeniem wiersza ze śpiewu Alleluja. Uchodzi ona za jeden z najpiękniejszych utworów św. Tomasza, za pieśń poetycką o dogmatycznym znaczeniu i zawiera całą naukę o Eucharystii (należy ją dokładnie przemyśleć). Ewangelia zawiera najistotniejsze słowa wielkiej mowy Jezusa, zapowiadającego ustanowienie Najświętszego Sakramentu. Treścią jest Eucharystia jako urzeczywistnienie tej figury, którą była manna jako chleb żywota i chleb niebieski. Św. Tomasz w sposób klasyczny wyraził to w słowach: „Panis vivus et vitalis” – Chleb żywy i życiodajny! Piękna jest antyfona na ofiarowanie: my wszyscy jesteśmy „królewskim kapłaństwem” i składamy w ofierze chleb (pracę) oraz kadzidło (modlitwę); powinniśmy więc być świętymi i nie bezcześcić imienia Bożego. Poważne to upomnienie! Wiele mówi sekreta; tłumaczy ona przenośne znaczenie darów ofiarnych: chleb i wino są symbolami pokoju i jedności; rosną tylko w pokoju; wiele ziaren i jagód winnych łączy się, by dać mąkę i wino; Eucharystia jest sakramentem pokoju i jedności z Chrystusem. W antyfonie na Komunię św. powtórzone jest główne zdanie epistoły. Prośba po Komunii św. wprowadza nas już w niebiańskie zakosztowanie bóstwa: zadatkiem i figurą tego jest Eucharystia.

Po Mszy św. następuje procesja Bożego Ciała. Nie stanowi ona istoty święta (nie była znana przy ustanowieniu tej uroczystości, a zaprowadzono ją dopiero w XV stuleciu). Z tego więc powodu rytuał procesji nie jest przepisany jednolicie dla całego Kościoła. Rytuał rzymski przewiduje wprawdzie procesję, jednak podaje tylko śpiewy, które należy wówczas wykonać. W wielu diecezjach śpiewa się początki czterech Ewangelii przy czterech ołtarzach w kierunku czterech stron świata. Początek Ewangelii w tym przypadku ma zastępować całość, jak to często bywa w liturgii. Nie chodzi więc tutaj o treść owych wyjątków, ale o symbol: Chrystus jako Król ma panować na całym świecie.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 16-17 oraz 20-21).