Uroczystość poświęcenia kościoła

O dniu poświęcenia. Corocznie obchodzi Kościół uroczyście dzień poświęcenia domów Bożych, by przez to przywieść na pamięć wiernym wielką godność i świętość kościołów oraz głębię ich symboliki. Obchodzimy rocznicę poświęcenia kościoła parafialnego, katedralnego i czterech głównych kościołów w Rzymie, które są jakby macierzystymi kościołami całego chrześcijaństwa. Każdy kościół parafialny obchodzi nawet dwie uroczystości w ciągu roku: imieniny swoje (święto swego patrona) i święto chrztu (dzień swego poświęcenia). Dwa te dni powinno się obchodzić liturgicznie, w przeciwstawieniu do obchodów, które w naszych czasach przybierają nieraz zbyt świeckie cechy. Każdy dom Boży, ale szczególnie kościół parafialny jest nam z wielu względów drogi.

a) Jest on prawdziwym domem modlitwy i miejscem ofiary gminy chrześcijańskiej. Tutaj to Bóg w Trójcy Św. jedyny jest z łaską swą obecny; ołtarz zaś oznacza Chrystusa i powinien być dla nas rzeczą najświętszą w całym kościele. Co więcej – podczas Mszy św. Chrystus sam wstępuje osobiście do tego domu, a przez to nawiedzenie „zbawienie stało się jego udziałem”.

b) Dom Boży jest symbolem królestwa Bożego na ziemi, tj. Kościoła św. Jest on jego znakiem albo misterium, co uwydatnia się w samej nazwie oznaczającej i dom Boży, i społeczność wszystkich wiernych. Jest więc dom Boży miejscem, w którym Kościół rozwija największą swą działalność. Tu najżywiej bije jego serce dla Oblubieńca – Chrystusa i dla jego dziatek. Kościół Chrystusowy oparty jest na fundamencie Apostołów, a przypomnieniem tego jest dwanaście tzw. zacheuszków, czyli dwanaście krzyżów w miejscach. gdzie dokonano namaszczenia na murach domu Bożego. Kapłani powinni zwrócić uwagę na owe krzyże i oświetlić je w rocznicę poświęcenia kościoła. Trwałość, czystość i piękno domu Bożego niech będzie dla nas symbolem dostojeństwa Kościoła, matki naszej, jak również wyrazem czci dla niego.

c) Dom Boży jest dla nasz bramą niebios, cząstką nieba, zastępuje nam niebieski dom ojcowski. Liturgia ma też niejednokrotnie charakter symboliczny, to znaczy że jest wyobrażeniem radości niebieskiej. Tę symbolikę mamy w modlitwie brewiarzowej na rocznicę poświęcenia kościoła, jak również często we mszach roku kościelnego, zwłaszcza w ostatnich niedzielach po Zesłaniu Ducha Świętego. Pochód duchowieństwa do ołtarza jest symbolem naszej drogi do nieba (Introit na 18, 23, 24 niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego).

d) Dom Boży jest wreszcie symbolem duszy chrześcijańskiej. Tego porównania używali chętnie Ojcowie Kościoła, kiedy chcieli pouczyć o świętości ciała chrześcijańskiego: „Czyż nie wiecie, że członki wasze są świątynią Ducha Świętego, który w was przebywa?” (1 Kor 6, 19). Symbolika ta uwydatnia się bardzo pięknie przy poświęceniu kościoła. Ceremoniał kościoła podobny jest do ceremoniału chrztu św. (egzorcyzmy, woda na ten cel święcona, szata biała, obrusy na ołtarzu) i bierzmowania (namaszczenie, wezwanie Ducha Świętego, udzielanie Komunii św.). Wskazuje na to również nadanie imienia. Stąd też podobnie jak wierni obchodzą rocznicę swego chrztu oraz dzień imienin, tak Kościół obchodzi rocznicę swego poświęcenia (chrzest kościoła) i swoje imieniny (uroczystość swego świętego patrona).

Przeczytaj rozważania do Mszy świętej.

 Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, ss. 648-649).