Objaśnienia Ewangelii na uroczystość śś. Apostołów Piotra i Pawła.

EWANGELJA
zapisana u św. Mateusza w rozdz. XVI. w. 13-19.

W on czas, przyszedł Jezus w stronę Cezarji Filipowej, i pytał uczniów swoich, mówiąc: Kim mienią być ludzie Syna człowieczego? A oni rzekli: Jedni Janem Chrzcicielem, a drudzy Eljaszem, a inni Jeremiaszem, albo jednym z proroków. Rzekł im Jezus: A wy kim Mię być powiadacie? Odpowiadając Szymon Piotr, rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławionyś Szymonie Bariona, bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec Mój, który jest w niebiesiech. A ja tobie powiadam, iżeś Ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego. A cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związano i w niebiesiech, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązano w niebiesiech.

OBJAŚNIENIA.

(1) W dziewięć mniej więcej miesięcy przed Męką swoja udał się P. Jezus z Betsaidy, gdzie był uzdrowił ślepego, w strony Cezarei Filipowej, położonej u stoku Libanu. Tam, jak opowiada Łukasz św., w samotności się modlił, co zwykle czynił, ilekroć zamierzał uczynić albo objawić co szczególnie ważnego. Złączywszy się znów z uczniami zapytał ich: Kimże mienią być ludzie Syna człowieczego?  P. Jezus stawia tu pytanie dla pouczenia Apostołów i nas o najdonioślejszej ze wszystkich prawd wiary naszej świętej. Odpowiadają uczniowie tak, jak słyszeli pomiędzy ludźmi, że jedni Go mieli za Jana Chrzciciela, o którym i Herod mniemał, że Jan, któregom ja ściął, ten wstał z martwych; inni za Eljasza, o którym wiedzieli z proroków, że nie umarł, ale ma się powtórnie ukazać na ziemi, a inni Jeremiaszem, albo jednym z proroków. Chociaż tedy P. Jezus od blizko trzech lat nauczał i cuda czynił, nie pojmowali ludzie, że P. Jezus jest więcej niż prorokiem, lub świętym, że jest samym Bogiem przedwiecznym, który dla nas i dla naszego zbawienia stał się człowiekiem. A jednak bez zrozumienia tej prawdy i bez przejęcia się nią, nie masz zbawienia.

(2) Zwraca się tedy P. Jezus do apostołów swoich i jakby chcąc okazać, jak bardzo ich wyróżnia nad ludzi, pyta: A wy kim Mię być powiadacie? Cóż wy, których obrałem na przyszłych nauczycieli, nie tylko jednego narodu żydowskiego, ale świata całego, – których nazwałem już nie sługami, ale przyjaciółmi Moimi, – cóż wy o mnie mówicie? Gorliwszy nad innych, pierwszy odzywa się św. Piotr i czyni swoje wyznanie wiary:  Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego! Otóż to samo jest ta nasza wiara, o której św. Jan Ewangelista mówi: Któż jest, co zwycięża świat, jedno który wierzy, iż Jezus jest Synem Bożym? Ten artykuł wiary jest podstawą nadziei naszej, bo jakże mógłby nam Pan Jezus dać czy odpuszczenie grzechów, czy też nagrodę za wierne zachowanie przykazań swoich, gdyby nie był Bogiem? Jakiejże pomocy moglibyśmy się od Niego spodziewać w licznych potrzebach duszy i ciała, gdyby był człowiekiem tylko, a nie Bogiem żywym i prawdziwym? Cóżby jeszcze znaczyła Matka Najświętsza, gdyby nie była Matką Jezusa, Boga żywego? Na tej wierze, że Jezus jest Bogiem wiekuistej chwały, opiera się miłość nasza ku Niemu, który pierwszy mię umiłował i wydał samego siebie za mię na krzyżu. Co Paweł św. mówi o Zmartwychwstaniu Pańskiem, to większem jeszcze prawem powiedzieć należy o Bóstwie Jego: Jeśli Chrystus nie jest Bogiem, próżne tedy jest przepowiadanie nasze, próżna jest i wiara wasza; znajdujemy się też fałszywymi świadkami Bożymi. Z wdzięcznością tedy za ten nieoceniony dar wiary świętej zwróćmy się do P. Jezusa utajonego w Przenajśw. Sakramencie i oddając Mu pokłon wyznawajmy Mu z Piotrem św.: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego.

(3) Św. Piotr wierzył, a wierzył naprawdę, i całem życiem, a więcej jeszcze śmiercią męczeńską, dał niezbite dowody swojej wiary, nadziei i miłości ku Bogu naszemu ukrzyżowanemu. A my? Zastanów się, jakie Bogu, ludziom, samemu sobie dajesz dowody, że wierzysz naprawdę, iż Jezus jest Synem Bożym? Bogu należy się pierwsze miejsce w naszych myślach i zamysłach, w naszych sprawach i słowach naszych, bo On jest Panem naszym. Czy dbasz o przykazania i o wolę Jego i jak je zachowujesz? P. Bóg jest Sędzią naszym, w którego ręku jest życie i śmierć, nie tylko doczesna, ale i wieczna. Czy oglądasz się na Niego, czy dbasz o to, co On o tobie myśli, przynajmniej tyle, co dbasz o to, co ludzie o tobie myślą i mówią? Porachujże się z sumieniem swojem, a wspomnij co mówi P. Jezus: Prawdziwi chwalcy będą chwalić Ojca w duchu i prawdzie; bo i Ojciec takowych szuka.

(4) Potwierdza i chwali P. Jezus wyznanie wiary św. Piotra: Błogosławionyś jest Szymonie Bariona, bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec mój, który jest w niebiesiech. Wiara nie pochodzi z ciała i krwi, nie jest uczuciem tylko, ani ziemską jakąś nauką, ale jest darem Bożym. Dlatego prosić należy z onym ojcem ewangelicznym proszącym o ratunek dla syna: Wierzę Panie: ratuj niedowiarstwa mego. Jak Ojciec niebieski objawił św. Piotrowi Bóstwo P. Jezusa, tak też P. Jezus objawia mu drugą prawdę, prawie równie wielkiej co tamta doniosłości, o jego znaczeniu jako Namiestnika Chrystusa w Kościele Bożym. Jak niegdyś P. Jezus przykazanie o miłości Boga nazwał pierwszem i największem, a zarazem przykazanie miłości bliźniego nazwał drugiem i podobnem do tamtego; tak śmiało powiedzieć można, że pierwszym i najważniejszym artykułem wiary naszej katolickiej jest, że Piotr św. i następcy jego, Papieże rzymscy, są postanowieni fundamentem i głową Kościoła Chrystusowego, aby w nim za szczególną łaską Ducha Świętego strzegli nauki przez P. Jezusa objawionej, Sakramentów przez Niego ustanowionych i zachowania przykazań i obyczajów przez Niego zaleconych. Kto nie poddaje się Namiestnikowi Chrystusowemu, ten nie ma Kościoła za Matkę, a kto nie ma Kościoła za Matkę, ten nie ma i nie może mieć P. Boga za Ojca. Taka jest wiara katolicka.

(5) Trzy główne rzeczy obiecuje P. Jezus Piotrowi św., a dał mu je dopiero po swojem Zmartwychwstaniu, kiedy mu rzekł: paś owieczki moje, paś baranki moje – mianowicie: (1) Ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go. Jeden tylko jest Kościół Chrystusowy, przez Niego na zbawienie ludzkie zbudowany, bo gdyby ich było dwa albo kilka, byłby powiedział: zbuduję kościoły moje. Ten jeden zaś Kościół Chrystusowy oparty jest na Piotrze. O Kościele swoim zapowiedział P. Jezus, że trwać będzie aż do skończenia wieków, a tu mówi, że bramy piekielne wojować przeciw niemu będą, ale go nie zwyciężą. Piotr miał umrzeć, jak mu to sam P. Jezus przepowiedział, a jednak miał żyć i pozostać fundamentem Kościoła nie umierającego i umrzeć nie mogącego, a to w następcach swoich, Papieżach rzymskich. Chociaż więc protestancki, schizmatycki i inne kościoły mienią się być kościołami Chrystusowymi, nie zgadza się to ich twierdzenie ze słowem Pana Jezusa, który mówi, że Kościół Jego zbudowany jest na Piotrze; oni zaś o Piotrze i następcach jego nic wiedzieć nie chcą. Nazywamy Papieża także głową Kościoła, ponieważ Kościołem rządzi i kieruje. Więc pierwszym przywilejem Piotra św. i następców jego Papieży, jest ten, że gdzie Piotr, tam też jest Kościół Chrystusowy. Chcesz-li być członkiem tego Kościoła Chrystusowego, trzymaj się Papieża i Biskupów stojących wiernie przy Papieżu. Drugim przywilejem Piotrowym jest ten, że jemu oddane są klucze, tzn., że posiada władzę gospodarza w Kościele Chrystusowym, on rządzi, on rozkazuje, on nagradza, on też karci, on ustanawia urzędników, on też, jak dobry pasterz, o owieczkach swoich ma pieczę i staranie. Trzeci wreszcie przywilej Najwyższego Namiestnika Bożego polega na tem, że on nieodwołalnie i ostatecznie wiąże i rozwiązuje, tzn. stanowi o tem, co jest objawieniem lub przykazanie Bożem, a co niem nie jest, i pod tym względem jest, za działaniem Ducha Świętego, zawsze nieomylny.

Modlitwa kościelna

Boże, któryś dzień dzisiejszy
męczeństwem śś. Apostołów Twoich 
Piotra i Pawła uświęcił;
daj Kościołowi Twojemu,
aby we wszystkiem szedł za tych przykazaniem,
przez których wziął wiary początek.
Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twego,
który żyje i króluje w jedności Ducha Świętego,
Bóg na wieku wieków. Amen.

Źródło: ks. H. Jackowski T. J. „Ewangelje niedzielne i świąteczne” (Wydawnictwo Księży Jezuitów, Kraków 1923).