Informator Wiernych Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego w Bytomiu (08/2018)

Dla tych z Państwa, którzy nie mieli możliwości otrzymać papierowego wydania 8 numeru informatora, publikujemy zawarte w nim teksty.

O skutkach grzechu śmiertelnego

Grzech jest to dobrowolne przestąpienie prawa Bożego. Wiadomo wam, że grzechy nie są sobie równe: dzielimy grzechy na ciężkie czyli śmiertelne i powszednie. Grzech ciężki albo śmiertelny popełnia człowiek, jeżeli dobrowolnie przestępuje prawo Boże w rzeczy ważnej. Grzech powszedni popełnia człowiek, jeżeli przekracza prawo Boże w rzeczy małej albo przekracza choćby w rzeczy ważnej, ale nie zupełnie dobrowolnie, bo albo rozum jego złe nie zupełnie poznaje, albo wola nie zupełnie na złe przystaje. Mamy dziś rozważyć skutki grzechu ciężkiego czyli śmiertelnego, przyczem też poznamy, dlaczego ten grzech śmiertelnym się zowie.

Otóż przez grzech śmiertelny człowiek najprzód traci miłość Boską i tę łaskę Boską, którą zowiemy poświęcającą dlatego, że ona nas czyni miłymi Bogu. Na Chrzcie św. otrzymaliśmy tę łaskę Boską poświęcającą, która nas uczyniła świętymi w oczach Boga, Bogu miłymi, dziećmi Bożemi; miłość Boża obdarzyła nas tą łaską. Jak długo trwamy w dobrem, chowamy mowę Bożą, Pan Bóg nas miłuje, jesteśmy Jego dziećmi, posiadamy Jego łaskę. Pan Bóg przez tę łaskę w nas mieszka, wszystkie trzy Osoby Boskie przez łaskę w nas mieszkają. Póki trwamy w dobrem, jesteśmy kościołem Bożym, bo Bóg przez łaskę w nas mieszka, według słów św. Pawła: Nie wiecie, żeście kościołem Bożym, a Duch Boży mieszka w was? Kościół Boży święty jest, którym wy jesteście (1. Kor. 3, 16. 17).

Ale gdy człowiek popełni grzech śmiertelny, przekroczy prawo Boże dobrowolnie i we ważnej rzeczy, traci miłość Bożą, przestaje być miłym Bogu, przestaje być mieszkaniem Bożym, kościołem Bożym, PRZESTAJE BYĆ DZIECIĘCIEM BOŻEM. Nie może przestać być stworzeniem Bożem, ale PRZESTAJE BYĆ DZIECIĘCIEM BOŻEM, bo miłość, którą dał nam Ojciec, sprawia, że nazwani jesteśmy Synami Bożymi i JESTEŚMY (1. Jan 3, 1), a kto grzeszy ciężko, zrywa ten węzeł miłości, w tej chwili grzechu przestaje kochać Boga i niejako oświadcza, że nie dba o to, by go Bóg miłował!

Grzech powszedni osłabia tylko ten węzeł miłości, dlatego przez grzech powszedni nie tracimy łaski poświęcającej, ale grzech śmiertelny zrywa go ZUPEŁNIE. Dlatego to Anioł witając Maryę nie umiał znaleźć lepszego powitania nad to, że wyraził jej radość swą z powodu, że posiadała ZAWSZE łaskę Bożą, mówiąc: Bądź pozdrowiona, łaski pełna!

Bp Jan Fischer „Kazania pasterskie do ludu wiejskiego” z imprimatur bp Józef Sebastyan, Przemyśl 1903 r.

Z Pisma Świętego

„Nie dawajcie psom świętego: ani miećcie [rzucajcie-przyp.red.] pereł waszych przed wieprze: by ich snadź nie podeptali nogami swymi, a obróciwszy się, aby was nie roztargali.” (Mt 7,6)

Wykład X. J. Wujka:

Jako w starym zakonie, w jednym domu baranka spożywano, a mięsa jego wynosić precz nie godziło się: tak w jednym Kościele Powszechnym prawdziwa Ofiara naszego Zbawiciela ofiarowana bywa: którego Ciała precz wynosić, a psom Świętego dawać zakazano. Aug.sermone 181, de tempore. Żadnego tedy Sakramentu, a zwłaszcza Ołtarzowego (jako chleba synowskiego) nie godzi się dawać niewiernikom, i tym którzy w grzechach śmiertelnych będąc, pierwej się przez Świętą Spowiedź nie sprobują. I Słowo Boże, nie ma być opowiadane tym, którzy go nie przyjmują: owszem je depcą jako świnie: albo je bluźnią i kąsają jako psy.

Biblia Łacińsko-Polska tom IV Wilno 1864 r.

Z historii Kościoła

Na wzór kościoła w Jerozolimie, miały i inne kościoły dyakonów, których urząd opiera sie również na boskiej instytucyi. Od biskupa odbierali poświęcenie, a obowiązkiem ich było: służyć biskupowi lub kapłanowi w czasie Ofiary Świętej, roznosić Najświętszy Sakrament nieobecnym, udzielać Chrztu i mieć staranie o ubogich, chorych i sierotach.

Od II wieku spotykamy duchownych niższego stopnia używanych do rozmaitych posług kościelnych mniejszej wagi. I oni odbierali stosownie do swych obowiązków pewne święcenia, mianowicie: subdyakoni, akolici, egzorcyści, lektorzy, ostyaryusze.

Do obioru biskupa należeli biskupi prowincyi, duchowieństwo i lud miasta stolicy biskupiej. Ale świeckich osób udział cały ograniczał się tylko na daniu świadectwa o zacności przedstawionego kandydata. Urząd kapłański i inne urzędy kościelne udzielał sam biskup. Utrzymanie duchowieństwa stanowiły dary wiernych podczas służby bożej składane.

Ks. Antoni Wappler Historya Kościoła Katolickiego 1899 r., s.44.

Redakcja / kontakt: redakcjalaudeturiesuschristus@gmail.com