Informator Wiernych Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego w Bytomiu (19/2020)


Informator Wiernych Nadzwyczajnej Formy  Rytu Rzymskiego w Bytomiu (19/2020)
11 maja 2020

Informator Wiernych Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego w Bytomiu (19/2020)

 

Dla tych z Państwa, którzy nie mieli możliwości otrzymać papierowego wydania naszego informatora, publikujemy zawarte w nim teksty.

 

 

Nauka o nieomylności Kościoła katolickiego cz.1
„Duch prawdy nauczy was wszelkiej prawdy.” (Jan 16.)

 

Przez kogo uczy Duch Święty wszelkiej prawdy?
Przez Kościół, posiadający dar nieomylności.

Któż sprawuje ten urząd nieomylnej nauki?
(1) Papież i połączeni z nim biskupi. (2) Papież sam, gdy przemawia ex cathedra, czyli, gdy wykonywa urząd pasterza i nauczyciela wszystkich chrześcijan, gdy wykonuje na mocy swej najwyższej powagi i władzy apostolskiej. Zresztą sprawa, w której ogłasza wyrok, musi dotyczyć wiary i obyczajów; wtedy wyrok jego obowąięzuje wszystkich chrześcijan i wymaga takiej samej wiary, jak każda inna przez Boga objawiona prawda. Rozumie się samo przez się, iż, gdy Papież wydaje wyrok w sprawach spornych, dotyczących wiary, nigdy nie uczy niczego nowego. Wtedy jest tylko tłumaczem Słowa Bożego, zawartego w Piśmie św. i tradycyi kościelnej i odrzuca różniące się od tego wyroku nauki. Nauka katolickiego Kościoła jest czystą i niesfałszowaną nauką Chrystusa i apostołów, którą Kościół ma obowiązek opowiadać światu i zachować w nietykalności. Przechowywał ją też Kościół w niepokalanej czystości przez wszystkie wieki ,,jako filar i utwierdzenie prawdy.”  (Tym. I, 3, 15.)

Zkąd mamy pewność, że Kościół się nie myli, gdy Papież i połączeni z nim biskupi wyrokują w rzeczach wiary?
Poręczył nam to sam Chrystus, który nam obiecał: (1) że „będzie z nim (z Kościołem) po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mat. 28, 20.) (2) Że „duch prawdy mieszkać w Kościele będzie po wszystkie wieki.” (Jan 14, 16—17.) (3) Że „bramy piekielne Kościoła nie przemogą.” (Mat. 16, 18.) Gdyby Kościół nauczający mógł błądzić, błądziłby i słuchający, który pobiera od niego naukę. Wtedyby wbrew obietnicy Chrystusa owładnięty był Kościół duchem kłamstwa i szatanem. — Ostatecznie odpowiedzieć należy na jeszcze jedno pytanie:

Zkąd mamy pewność, że Kościół się nie myli, gdy Papież sam jeden rozstrzyga spory religijne?
(1) Mamy ją od Chrystusa samego, który mówił do św. Piotra: „Ty jesteś Piotrem, t. j. opoką, a na tej opoce zbuduję Kościół.”   (Mat.  16, 18.)  Św. Piotr przeto jest opoką i kamieniem węgielnym założonego przez Chrystusa Kościoła. On jest skałą wiary. Jak skała się nie chwieje, tak nie chwieje się Piotr w wierze. Jak skała w morzu odbija i odpycha od siebie natarczywe fale morskie, tak i Piotr jest i pozostaje niezachwianym w wierze wobec wszystkich niewiernych i błędnowierców. Że Chrystus, mówiąc do Piotra, miał na myśli wszystkich jego następców i biskupów, przyzna każde dziecko, założył bowiem Kościół nie na czas pobytu Piotra na ziemi, lecz jako instytucyą zbawienia dla wszystkich ludzi i mająca przetrwać wszystkie czasy. Jeśli ma istnieć Kościół, winna istnieć i skała na której jest zbudowany. (2) Po zmartwychwstaniu rzekł Chrystus do Piotra, rozmawiając z nim nad jeziorem Tyberyadzkiem i usłyszawszy  od niego trzykrotne zapewnienie miłości: ,,Paś baranki Moje, paś owce Moje.” (Jan 21, 15-17.)  Doktór Kościoła Alfons św. mówi, że przez „paszenie” rozumieć należy naukę, która karmić miał Piotr i jego następcy owieczki Chrystusowe, t. j. wiernych. Nauka musi być zdrowym pokarmem, czystą i niesfałszowaną prawdą. Karmić owce błędną i mylną nauką, byłoby to pędzić je na pastwisko zatrute, zabijać je duchowo. Piotr ma paść baranki i owce, t. j. (jak powiada św. Euchery) wiernych i ich duchownych pasterzy, t. j. zwierzchników kościelnych czyli biskupów. Św. Leon powiada: Jednego wybierają i tego stawiają na czele, aby, choć będzie wielu pasterzy, wszyscy pozostawali pod sterem i pieczą św. Piotra. Aby zaś nikt nie twierdził, że Pan Jezus mówił tylko przez obraz i podobieństwo. (3) Dodać należy, że Chrystus mówił o wiele wyraźniej, gdy zawołał: „Szymonie,  Szymonie, oto szatan pożądał was, aby przesiał jako pszenice. Alem Ja  prosił za tobą, aby nie ustała wiara twoja” (t. j. abyś się w niej nie zachwiał.) (Łuk. 22, 31.) Najprzód mówił Zbawiciel o wszystkich apostołach, ale potem rzekł do samego Piotra: „Za tobą prosiłem, Ja Syn Boży, którego modłów Ojciec zawsze wysłuchuje.” Jest to osobliwszy przywilej dla Piotra św. i jego następców, iż żaden w wierze się nie zachwieje, mówi Alfons św.

Ks. L. Goffine Książka do oświecenia i zbudowania duszy, 1893 r.

 

  

Redakcja / kontakt: redakcjalaudeturiesuschristus@gmail.com

« wróć