Informator Wiernych Nadzwyczajnej Formy Rytu Rzymskiego w Bytomiu (06/2018)

Dla tych z Państwa, którzy nie mieli możliwości otrzymać najnowszego, papierowego wydania informatora, publikujemy zawarte w nim teksty.

Katecheza o fałszywych prorokach.

Kogo rozumieć należy przez „fałszywych proroków?
Są nimi najprzód rozsiewacze błędnych nauk i fałszywi doradcy. „Fałszywi” prorocy okazują w słowach i naukach łagodność, prostotę, wyrozumiałość i głoszą wszędzie wolność wiary; jest to ich odzienie OWCZE. W sercach ich jednak gości nienawiść, pycha, duch niezgody, chciwość, która w gminie wiernych Chrystusowych szerzy zgorszenie, spustoszenie i prześladowanie.

Kogo można prócz tego zaliczyć do fałszywych proroków?
(1) Owych uwodzicieli i oszustów, którzy pod płaszczykiem cnoty i uczciwości starają się sprowadzić z drogi cnoty ludzi niewinnych i prostodusznych i zwabić ich na manowce występków i hańby. Mówią im np.: „Bóg jest Bogiem miłości, wyrozumiałym na grzechy i słabości ludzkie, nie żąda po nas tego, co przechodzi nasze siły; wie On dobrze, że jesteśmy skłonni do złego; kto zbłądził, może się nawrócić.” Takiemi i tym podobnemi słowy starają się niewinne dusze pozbawić bojaźni Bożej i wstydu, aby je pogrążyć w przepaści zguby. Strzeżmy się takich obłudników, język ich jest jadowitem żądłem.
(2) Owych fałszywych nauczycieli i krzewicieli błędu, którzy podają w pogardę prawdziwą wiarę, zawsze prawią o oświeceniu i wolności, a pod pozorem, że pragną innych uszczęśliwić, zaszczepiają w nich powątpiewanie i pozbawiają wiary i spokojności serca. 3. Zaliczyć dotąd należy jeszcze i czarta, świat i ciało, które człowieka wabią do grzechu obietnicą rozkoszy, zaszczytów i bogactwa, a ostatecznie pogrążają w doczesnej i wiekuistej nędzy.

Po czym poznać można fałszywych proroków?
Poznać ich łatwo po ich czynach, gdyż złe drzewo złe tylko owoce rodzić może. Patrz tylko na ich życie, przyjrzyj się dokładniej ich postępowaniu, a przekonasz się, że to są zepsuci, pozbawieni moralności obłudnicy, przestrzegający jedynie pozorów uczciwości, aby tem łatwiej szerzyć jad i zarazę. Po tem ich łatwo poznasz; prócz tego po zamiarach, a zamiarem ich jest jedynie przewrócić ład Boży i popuścić cugle żądzom i pożądliwościom cielesnym i w niczem nie hamować ich zapędów.

Czemu Pan Jezus mówi: Wszelkie drzewo, które nie rodzi owocu dobrego, będzie wycięte i w ogień wrzucone?
Przez to chce powiedzieć, że już ten, kto nie uczynił nic dobrego, potępionym zostanie. Dla tego też wkrótce potem dodaje: Nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie! (t. j. kto ustami, ale nie sercem wyznaje, iż jest Mym sługą), wejdzie do Królestwa Niebieskiego; lecz ten, co pełni swe powinności, wykonywa przykazania Ojca Mego, ten tylko będzie godnym nieba. Staraj się przeto, miły czytelniku, pełnić wolę Bożą, zastosuj wszystkie swe uczynki do tego, co ci poleca wiara, a nie ominie cię niebo.

Ks. L.Goffinego Książka do oświecenia i zbudowania duszy chrześcijańsko-katolickiej czyli krótki wykład Lekcyi i Ewangelii, 1893 r., str. 465-466.

Z nieomylnej nauki Kościoła

Sobór Trydencki, Sesja VI, Dekret o usprawiedliwieniu, rozdz. 15:
„Należy też stwierdzić, przeciw przebiegłym podstępom pewnych ludzi, którzy «słodkimi słowami i pochlebstwami zwodzą serca niewinnych», że przyjętą łaskę usprawiedliwienia traci się nie tylko przez niedowiarstwo powodujące utratę wiary, ale także przez każdy inny grzech śmiertelny, chociaż nie traci się wiary. Tak bronimy nauki prawa Bożego, które z Królestwa Bożego wyklucza nie tylko niewierzących, ale i wierzących rozpustników, cudzołożników, ludzi rozwiązłych i lubieżnych, mężczyzn współżyjących ze sobą, złodziei, chciwców, pijaków, oszczerców, rabusi i wszystkich innych popełniających grzechy ciężkie, od których z pomocą łaski Bożej mogą się powstrzymać, a które oddzielają ich od łaski Chrystusa”

„Breviarium fidei” – Księgarnia św. Wojciecha, Poznań 1988, wydanie II.

Cytat na dziś

„Nasz bliźni może być ubogi, może wysławiać się niegramatycznie, może cuchnąć czosnkiem, może nas nie lubić, lecz mimo tego jego dusza może podobać się Bogu o wiele bardziej niż nasza własna.”

Abp Fulton Sheen („Thinking Life Through”, 1955 r., s.16)

Z pism świętych

Żaden umysł tego pojąć nie zdoła, jakim ogniem goreje Serce Jezusa Chrystusa. Gdyby Bóg był żądał od Niego, żeby zamiast jednej śmierci poniósł ich tysiąc, dość miał On na to miłości, żeby je wycierpieć wszystkie. I gdyby to co wycierpiał za wszystkich ludzi, miał był wycierpieć za zbawienie jednego jedynego, byłby to uczynił tak samo dla jednego jak uczynił dla wszystkich. I jak wisiał na krzyżu przez trzy godziny, gdyby było potrzeba, żeby na nim pozostał aż do dnia sądnego, miłość Jego i na to gotową była. Tak, że Jezus daleko więcej umiłował człowieka aniżeli za niego cierpiał. O miłości Boża, o ileż większą jesteś, aniżeli się na zewnątrz objawiasz! bo tyle ran, tyle siności, wprawdzie głośno nam świadczą o Twej miłości, ale nie wyrażają jednak całego jej ogromu; stokroć większą była ona wewnątrz, aniżeli się na zewnątrz okazała. To była tylko iskierka, która wypadła z tego niezmiernego ogniska miłości Twojej. Największym dowodem miłości jest dać życie za przyjaciół swoich; ale ten dowód nie wystarczał Jezusowi, aby mógł nim wyrazić całą miłość swoją.

Ta to miłość obudza podziw z dusz pobożnych i podnosi je do świętych zachwytów, skoro im się da poznać. Ona w nich rodzi zapał święty, pragnienie męczeństwa, wesele w cierpieniu; z niej one czerpały tę nadprzyrodzoną siłę, że się radowały na rozpalonych kratach, chodziły po rozżarzonych węglach jak po różach, że wzdychały za cierpieniem, radowały się w tem, czego się świat lęka i oburącz obejmowały, co świat odpycha. Powiada Św. Ambroży, iż DUSZA ODDANA MIŁOŚCI JEZUSA UKRZYŻOWANEGO, ZA NAJWIĘKSZĄ CHWAŁĘ SOBIE POCZYTUJE NOSIĆ NA SOBIE PIĘTNO KRZYŻA.

Św. Alfons Maria Liguori „O miłowaniu Pana Jezusa”, 1917 r.

Redakcja / kontakt: redakcjalaudeturiesuschristus@gmail.com