Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji 60. urodzin Mamy Alicji Adrabińskiej-Krzywonos.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 506 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Ephésios: Eph 3, 8-19
Fratres: Mihi, ómnium sanctórum mínimo, data est grátia hæc, in géntibus evangelizáre investigábiles divítias Christi, et illumináre omnes, quæ sit dispensátio sacraménti abscónditi a saeculis in Deo, qui ómnia creávit: ut innotéscat principátibus et potestátibus in coeléstibus per Ecclésiam multifórmis sapiéntia Dei, secúndum præfinitiónem sæculórum, quam fecit in Christo Iesu, Dómino nostro, in quo habémus fidúciam et accéssum in confidéntia per fidem eius. Huius rei grátia flecto génua mea ad Patrem Dómini nostri Iesu Christi, ex quo omnis patérnitas in coelis ei in terra nominátur, ut det vobis, secúndum divítias glóriæ suæ, virtúte corroborári per Spíritum eius in interiórem hóminem, Christum habitáre per fidem in córdibus vestris: in caritáte radicáti et fundáti, ut póssitis comprehéndere cum ómnibus sanctis, quæ sit latitúdo, et longitúdo, et sublímitas, et profúndum: scire étiam supereminéntem sciéntiæ caritátem Christi, ut impleámini in omnem plenitúdinem Dei.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 19:11-37
In illo témpore: Iudaei – quóniam Parascéve erat, – ut non remanérent in cruce córpora sábbato – erat enim magnus dies ille sábbati, – rogavérunt Pilátum, ut frangeréntur eórum crura, et tolleréntur. Venérunt ergo mílites: et primi quidem fregérunt crura et alteríus, qui crucifíxus est cum eo. Ad Iesum autem cum veníssent, ut vidérunt eum iam mórtuum, non fregérunt eius crura, sed unus mílitum láncea latus eius apéruit, et contínuo exívit sanguis et aqua. Et qui vidit, testimónium perhíbuit: et verum est testimónium eius. Et ille scit quia vera dicit, ut et vos credátis. Facta sunt enim hæc ut Scriptúra implerétur: Os non comminuétis ex eo. Et íterum alia Scriptúra dicit: Vidébunt in quem transfixérunt.

Msza (Cogitationes). W introicie stawia nam Kościół przed oczyma obraz Odkupiciela. Imienia Jego nie wymienia, bo mówi o osobie znanej: „Myśli Serca Jego …” Myśli i czyny Jego skierowane są ku odkupieniu ludzkości, pragnie On wskrzeszać umarłych na duszy, pragnie karmić głodnych. Na te słowa Kościoła odpowiadają wierni radosnym hymnem pochwalnym (Ps 32). Jeżeli weźmiemy pod uwagę cały ten psalm, wówczas przed nami staje Pan jako Dobry Pasterz w dziedzinie przyrodzonej i nadprzyrodzonej, broniący sprawiedliwych, tzn. swe owieczki, a unicestwiający zamiary nieprzyjaciół Boga. Introit kreśli więc obraz Serca Jezusowego na wzór starochrześcijański. Kolekta zawiera prośbę, abyśmy przez uczczenie Serca Jezusowego, które kryje w sobie nieprzebrane skarby miłości, przynosili Mu „godne owoce zadośćuczynienia”. Nad wyraz głęboka epistoła dozwala nam pod przewodnictwem Apostoła narodów rzucić okiem na bezmierne skarby Bożego Serca, w dwojaki mianowicie sposób: przez nauczanie (pierwsza część Mszy św.) i przez łaskę (Ofiara). Uroczystość Serca Jezusowego, podobnie jak cała liturgia temu zadaniu są poświęcone. Wszystkie święta roku kościelnego „oznajmiają niezgłębione bogactwa Chrystusowe”, ale przez Eucharystię jeszcze bardziej otwierają się upusty tego potoku krwi, której źródłem jest przebite Serce Jezusowe. Skuteczna jest więc modlitwa, którą Kościół na kolanach wylewa „przed Ojcem Pana naszego Jezusa Chrystusa”; zawiera ona potrójną prośbę: (a) aby wzmocnić się w wewnętrznego człowieka, (b) aby Chrystus przez wiarę (i przez łaskę) zamieszkał w sercach naszych, (c) abyśmy byli umocnieni i ugruntowani w miłości. Jeżeli Kościół ukazał nam w introicie postać Odkupiciela, to w epistole pragnie nam przedstawić skutki odkupienia. Graduał wyraża myśli wiernych: znowu stoi im przed oczyma postać Odkupiciela, która w Alleluja staje się dla nas bardziej jeszcze, po ludzku, bliska: to tak, jakby zbliżał się do nas Pan z krzyżem na ramionach swoich i mówił: „Weźmijcie jarzmo moje na siebie”. Ewangelia prowadzi nas na Golgotę, gdzie jesteśmy świadkami przebicie Serca Jezusowego. Wiemy już, jakie znaczenie mieści się w tym wydarzeniu: otwarcie boku Chrystusowego oznacza założenie Kościoła, który – niby druga Ewa, wzięta z boku drugiego Adama – jako pomocnica i Oblubienica zna tajniki Jego Serca. Kościół obmyty jest wodą (chrzest) i krwią (Eucharystia), które wypływają z boku Oblubieńca. W ofiarowaniu Kościół chce się złączyć z ofiarą Chrystusową, przyswaja więc sobie Jego bolesną skargę. Serce Kościoła stapia się w jedno z Sercem Zbawiciela; branie udziału w męce Chrystusa jest uwielbieniem Jego Ciała mistycznego. Sekreta mówi o dwóch motywach uroczystości, którymi są: triumf Najświętszego Serca i zadośćuczynienie za grzechy. Ofiara miłości płomieniem wybucha w prefacji (jest ona zupełnie nowa): „Z którego to woli włócznia żołnierza przebiła Jednorodzonego Syna Twego wiszącego na krzyżu, aby Jego Serce otwarte, hojności Bożej skarbnica, zlewało na nas strumienie zmiłowania i łaski; aby też Ono, co miłością ku nam płonąć nigdy nie przestaje, dla pobożnych było miejscem odpocznienia, a dla pokutujących otwartą przystanią ratunku”. Tak i obecnie w Ofierze świętej otwiera Oblubieniec swej Oblubienicy dostęp do skarbów swego Serca, aby się „pełnią” Jego stała. W antyfonie na Komunię św. widzimy raz jeszcze scenę przebicia boku Chrystusowego. Kościół przez to chce wyrazić, że Eucharystia, którą przyjmujemy, początek swój wzięła z przebitego boku Jezusa. Na zakończenie raz jeszcze zwracamy się do samego Chrystusa z prośbą, aby Komunia św. dokonała naszego odkupienia oraz byśmy „nauczyli się gardzić rzeczami ziemskimi, a umiłowali niebieskie”.

Tekst jest fragmentem pracy Pisa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 34-35).