Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji Tomka z okazji urodzin.
Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 533 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).
Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 2 Cor 3, 4-9
Fratres: Fidúciam talem habémus per Christum ad Deum: non quod sufficiéntes simus cogitáre áliquid a nobis, quasi ex nobis: sed sufficiéntia nostra ex Deo est: qui et idóneos nos fecit minístros novi testaménti: non líttera, sed spíritu: líttera enim occídit, spíritus autem vivíficat. Quod si ministrátio mortis, lítteris deformáta in lapídibus, fuit in glória; ita ut non possent inténdere fili Israël in fáciem Moysi, propter glóriam vultus eius, quæ evacuátur: quómodo non magis ministrátio Spíritus erit in glória? Nam si ministrátio damnátionis glória est multo magis abúndat ministérium iustítiæ in glória.
Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 10, 23-37
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Beáti óculi, qui vident quæ vos videtis. Dico enim vobis, quod multi prophétæ et reges voluérunt vidére quæ vos videtis, et non vidérunt: et audire quæ audítis, et non audiérunt. Et ecce, quidam legisperítus surréxit, tentans illum, et dicens: Magister, quid faciéndo vitam ætérnam possidébo? At ille dixit ad eum: In lege quid scriptum est? quómodo legis? Ille respóndens, dixit: Díliges Dóminum, Deum tuum, ex toto corde tuo, et ex tota ánima tua, et ex ómnibus víribus tuis; et ex omni mente tua: et próximum tuum sicut teípsum. Dixítque illi: Recte respondísti: hoc fac, et vives. Ille autem volens iustificáre seípsum, dixit ad Iesum: Et quis est meus próximus? Suscípiens autem Iesus, dixit: Homo quidam descendébat ab Ierúsalem in Iéricho, et íncidit in latrónes, qui étiam despoliavérunt eum: et plagis impósitis abiérunt, semivívo relícto. Accidit autem, ut sacerdos quidam descénderet eádem via: et viso illo præterívit. Simíliter et levíta, cum esset secus locum et vidéret eum, pertránsiit. Samaritánus autem quidam iter fáciens, venit secus eum: et videns eum, misericórdia motus est. Et apprópians, alligávit vulnera eius, infúndens óleum et vinum: et impónens illum in iuméntum suum, duxit in stábulum, et curam eius egit. Et áltera die prótulit duos denários et dedit stabulário, et ait: Curam illíus habe: et quodcúmque supererogáveris, ego cum redíero, reddam tibi. Quis horum trium vidétur tibi próximus fuísse illi, qui íncidit in latrónes? At lle dixit: Qui fecit misericórdiam in illum. Et ait illi Iesus: Vade, et tu fac simíliter.
Msza (Deus, in audiutorium). Teksty jej nie są tak przeniknięte zwycięską radością wielkanocną, jak poprzednią niedzielę; widzimy, jak spragniona odkupienia ludzkość śpieszy do świątyni szukając pomocy.
Introit jest wołaniem o pomoc, brzmiącym od tysięcy lat (każda godzina kanoniczna tak się zaczyna, cały psalm odmawia się w litanii do Wszystkich Świętych: „A jam jest biedny i ubogi” … Psalm 69,6); odmawiamy go za siebie, ale również w imieniu nieodkupionej ludzkości. Kościół uczy nas wyciągać błagalne ręce w modlitwie, „abyśmy do uzyskania obiecanych darów bez przeszkód zdążali”. Oba czytania i ofiarowanie mają wspólną cechę: Porównanie Starego Przymierza z Nowym i uznanie wyższości Nowego nad Starym.
Epistoła w swym znaczeniu dosłownym jest nieco trudna. W zastosowaniu liturgicznym wskazuje na chwałę nowego Mojżesza, Jezusa Chrystusa, który w blasku przemienienia staje obecnie przed nami w świętej Ofierze, wskazuje również na wspaniałość królestwa Bożego, które Kościół nam otwiera, a Duch Święty w nas zakłada. Sami ze siebie, jesteśmy biednymi stworzeniami, ale „zdolność nasza z Boga jest”, z Chrystusa. Duch, który ożywia, to Duch Święty. Po niedzielnej Mszy św. I my powinniśmy iść w dzień powszedni w blasku chwały dzieci Bożych.
W graduale wyrażona jest serdeczna wdzięczność za tę chwałę, którą otrzymaliśmy. Śpiew Alleluja robi szczególne wrażenie: opiewa głębokie cierpienie, prześwietlone wielkanocnym Alleluja (takie odniesiemy wrażenie zwłaszcza wtedy, odmówimy cały Psalm 87, najsmutniejszy ze wszystkich psalmów); myślimy tu o Kościele, który wśród cierpień czeka na swoje zmartwychwstanie; może i twoja dusza musi śpiewać takie Alleluja (jak widzimy, oba śpiewy znowu zmieniły swoje role).
Ewangelia wynagradza nas za nieco trudną do zrozumienia epistołę: jest ona bogata w myśli. O ileż jesteśmy szczęśliwsi od Proroków i królów Starego Testamentu! Dziś znowu możemy widzieć ponowienie dzieła odkupienia w Ofierze świętej; jesteśmy widzącymi i słyszącymi (por. poprzednią niedzielę: Effetha). Przed nami zjawia się miłosierny Samarytanin: podobieństwo stało się rzeczywistością dzięki Jego życiu jako Odkupiciela; urzeczywistnia się ono w moim życiu, urzeczywistnia się także w dzisiejszej ofierze; jesteśmy zgromadzeni w prawdziwym „pandokeion” – „w domu dla wszystkich”; On to nalewa oliwy i wina (sakramenty, Eucharystia) na nasze rany. Dziś w świętej Ofierze widzimy Zbawiciela, jak na krzyżu składa okup – za nasz okup, i jak płaci za opiekę nad nami chorymi.
W ofertorium widzimy obraz ze Starego Testamentu: Mojżesza, błagającego za ludem i jednającego z Bogiem ten lud występny; jest to obraz Chrystusa na krzyżu. Sekreta i modlitwa po Komunii św. Zgodnie z przebłagalnym charakterem Mszy św., wyrażają prośbę o przebaczenie.
Śpiew na Komunię św. jest znowu pięknym eucharystycznym wyjątkiem z psalmu, nawiązującym do żniw w naturze. Trzema głównymi częściami w dzisiejszych tekstach mszalnych są: epistoła, ewangelia i ofertorium; dają nam one głębokie objaśnienie Mszy św.; Chrystus występuje tutaj jako błagający Mojżesz a zarazem jako miłosierny Samarytanin; wstawia się on za nami grzesznymi, leczy rany duszy, napełnia nas blaskiem swojej chwały.
Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 97-98).