Zesłanie Ducha Świętego


niedziela

20 majaa
Zesłanie Ducha Świętego
1
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O wzrost w wierze, w świętości i pobożności, o dary Ducha Św. oraz o opiekę Wszystkich Świętych w intencji ks. Pawła, ks. Jarosława, ks. Józefa, ks. Adama, ks. Marka, ks. Stanisława i wszystkich katolickich kapłanów i biskupów.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 465 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Actuum Apostolórum: Acts 2, 1-11
Cum compleréntur dies Pentecóstes, erant omnes discípuli pariter in eódem loco: et factus est repéente de coelo sonus, tamquam adveniéntis spíritus veheméntis: et replévit totam domum, ubi erant sedentes. Et apparuérunt illis dispertítæ linguæ tamquam ignis, sedítque supra síngulos eórum: et repléti sunt omnes Spíritu Sancto, et coepérunt loqui váriis linguis, prout Spíritus Sanctus dabat éloqui illis. Erant autem in Ierúsalem habitántes Iudaei, viri religiósi ex omni natióne, quæ sub coelo est. Facta autem hac voce, convénit multitúdo, et mente confúsa est, quóniam audiébat unusquísque lingua sua illos loquéntes. Stupébant autem omnes et mirabántur, dicéntes: Nonne ecce omnes isti, qui loquúntur, Galilaei sunt? Et quómodo nos audívimus unusquísque linguam nostram, in qua nati sumus? Parthi et Medi et Ælamítæ et qui hábitant Mesopotámiam, Iudaeam et Cappadóciam, Pontum et Asiam, Phrýgiam et Pamphýliam, Ægýptum et partes Líbyæ, quæ est circa Cyrénen, et ádvenæ Románi, Iudaei quoque et Prosélyti, Cretes et Arabes: audívimus eos loquéntes nostris linguis magnália Dei.

Sequéntia sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 14, 23-31
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Si quis díligit me, sermónem meum servábit, et Pater meus díliget eum, et ad eum veniémus et mansiónem apud eum faciémus: qui non díligit me, sermónes meos non servat. Et sermónem quem audístis, non est meus: sed eius, qui misit me, Patris. Hæc locútus sum vobis, apud vos manens. Paráclitus autem Spíritus Sanctus, quem mittet Pater in nómine meo, ille vos docébit ómnia et súggeret vobis ómnia, quæcúmque díxero vobis. Pacem relínquo vobis, pacem meam do vobis: non quómodo mundus dat, ego do vobis. Non turbátur cor vestrum neque formídet. Audístis, quia ego dixi vobis: Vado et vénio ad vos. Si diligere tis me, gaudere tis utique, quia vado ad Patrem: quia Pater maior me est. Et nunc dixi vobis, priúsquam fiat: ut, cum factum fúerit, credátis. Iam non multa loquar vobíscum. Venit enim princeps mundi huius, et in me non habet quidquam. Sed ut cognóscat mundus, quia díligo Patrem, et sicut mandátum dedit mihi Pater, sic fácio.

Msza (Spiritus Domini)
Kościół ściśle przestrzega kolejności czasu:  pięćdziesiątego dnia po Wielkanocy gromadzi on swych wiernych w „wieczerniku” domu Bożego i około godziny trzeciej (tzn. naszej 9, w porze tercji poświęconej Duchowi Świętemu; w myśl liturgii należałoby o tej właśnie godzinie odprawiać Mszę św. w dni świąteczne) oczekuje pełni Ducha Świętego w Ofierze eucharystycznej. A zatem Msza św. w dniu dzisiejszym jest obchodem misterium Zesłania Ducha Świętego. W duchu przenosimy się do kościoła św. Piotra w Rzymie, do „kościoła narodów”, podobnie jak w pierwsze święto zesłania Ducha Świętego ludy wszelkich języków zgromadziły się wokół Wieczernika.
Introit: Duch Pański żyje odtąd w sercach wszystkich ludów; On też zjednoczył języki, które grzech pomieszał. W psalmie 67 śpiewamy o zwycięskim pochodzie Kościoła przez wszystkie czasy. W kolekcie, tej znanej i często odmawianej modlitwie, prosimy o światło Ducha Świętego i o Jego pociechę. Lekcja opisuje historyczny przebieg zstąpienia Ducha Świętego, które się ponawia we Mszy św. A jednak cud ten nie dokonał się w nas jeszcze w całej pełni: dopóki żyjemy na tym świecie, a Kościół odbywa ziemską swą pielgrzymkę, trzeba, aby języki ogniste wciąż na nas zstępowały; dlatego też we Mszy św. wznosimy do nieba gorące błaganie: „Veni – Przyjdź, Duchu Święty …” (Alleluja i sekwencja). Wezwanie „Veni, Sancte Spiritus” nie jest zaczerpnięte z Pisma św., lecz zostało ułożone przez Kościół; śpiewa się je lub odmawia na klęczkach. Jest w nim coś ze starochrześcijańskiego wołania: „Maran atha!” Przepiękna sekwencja stanowi głębokie rozmyślanie nad słowami „Veni, Sancte Spiritus”.
W ewangelii, wyjętej z przemówienia pożegnalnego Pana Jezusa, Zbawiciel przedstawia działalność Ducha Świętego, który czyni nas świątyniami Boga w Trójcy jedynego (ulubiona myśl św. Pawła i pierwotnego Kościoła); jest naszym Nauczycielem i Pocieszycielem; obdarza nas pokojem i udziela nam ducha męczeństwa. Dary te otrzymujemy dzisiaj i codziennie w Ofierze eucharystycznej. Niezwykle piękna jest antyfona na ofiarowanie: niby „królowie” idziemy w pochodzie ofiarnym do świątyni jerozolimskiej (tj. do ołtarza) niosąc dary ofiarne i prosimy o odnowienie w nas łaski bierzmowania (confirma) oraz o utwierdzenie w nas skutków odkupienia (Zesłanie Ducha Świętego jest dopełnieniem Wielkanocy). Komunia św. jest ponowieniem Zesłania Ducha Świętego, gdy ją bowiem przyjmujemy, cud ten spełnia się w nas (antyfona na Komunię św.). Obie modlitwy mszalne są te same, co podczas Mszy św. w wigilię tej uroczystości (podobnie było w Wielkanoc). Prosimy w nich, aby dary ofiarne oczyściły serca nasze przez oświecenie Ducha Świętego (sekreta), a rosa Jego łaski użyźniła nasze dusze (modlitwa po Komunii św.)

Tekst jest fragmentem pracy Pisa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 338-339).

« wróć