Wielkanoc


niedziela

01 kwietnia
Wielkanoc
1
Szata
09:45

Msza jest sprawowana W intencji córki Magdaleny z okazji urodzin oraz syna Samuela prosząc o dar pobożności i świętości, dla ich rodziców o łaskę wychowania dzieci w karności i bojaźni Bożej oraz o Błogosławieństwo Boże i opiekę Wszystkich Świętych dla całej rodziny.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 413 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 1 Cor 5, 7-8
Fratres: Expurgáte vetus ferméntum, ut sitis nova conspérsio, sicut estis ázymi. Etenim Pascha nostrum immolátus est Christus. Itaque epulémur: non in ferménto véteri, neque in ferménto malítiae et nequitiæ: sed in ázymis sinceritátis et veritátis.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Marcum: Marc 16, 1-7
In illo témpore: María Magdaléne et María Iacóbi et Salóme emérunt arómata, ut veniéntes úngerent Iesum. Et valde mane una sabbatórum, veniunt ad monuméntum, orto iam sole. Et dicébant ad ínvicem: Quis revólvet nobis lápidem ab óstio monuménti? Et respiciéntes vidérunt revolútum lápidem. Erat quippe magnus valde. Et introëúntes in monuméntum vidérunt iúvenem sedéntem in dextris, coopértum stola cándida, et obstupuérunt. Qui dicit illis: Nolíte expavéscere: Iesum quǽritis Nazarénum, crucifíxum: surréxit, non est hic, ecce locus, ubi posuérunt eum. Sed ite, dícite discípulis eius et Petro, quia præcédit vos in Galilǽam: ibi eum vidébitis, sicut dixit vobis.

Rozważanie do Mszy świętej pochodzą z pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 235-237).

Wielka Niedziela
Stacja u Najśw. Maryi Panny Większej

Baranek i lew

Msza święta w Wielką Niedzielę (Resurrexit) to szczytowy punkt wielkanocnego wesela. Wszystko, co się dzięki słowom i obrzędom rozwijało przed nami podczas ostatnich dni Wielkiego Tygodnia, urzeczywistnia się teraz i uobecnia mistycznie: Chrystus, nasz wielkanocny Baranek, ofiarowan za nas! Teksty mszalne w dniu dzisiejszym zawierają jednolitą myśl, która jako motyw przewodni raz po raz się w nich przewija, a której wyrazem są słowa św. Pawła: „Albowiem na Paschę naszą ofiarowany został Chrystus” (1 Kor 5, 7). Wieść tę głosi nam epistoła, Alleluja, sekwencja i antyfona na Komunię św. Kościołem stacyjnym jest bazylika Najśw. Maryi Panny Większej. Uniesieni radością wielkanocną kierujemy pierwsze swe kroki do Matki Bożej. W introicie staje przed nami sam Zbawiciel mówiąc: „Resurrexi – zmartwychwstałem!” Oto pieśń Chrystusa Pana w chwili Jego powrotu na ziemię, Jego modlitwa poranna w dzień zmartwychwstania. Jakie też uczucia przepełniają w tej chwili Jego duszę? Niewątpliwie zupełne oddanie się Ojcu, najściślejsze zjednoczenie się z Nim. Dzisiaj jednak Pan nie jest już osamotniony, lecz jako Chrystus mistyczny prowadzi do Ojca wszystkie swe członki. Gloria ma dzisiaj właściwie charakter hymnu zmartwychwstania, bo wszak sławimy w nim „Baranka, który gładzi grzechy świata„. Kolekta streszcza myśli przewodnie dzisiejszego święta: Na Golgocie Syn Boży odniósł zwycięstwo nad śmiercią i otworzył nam bramy wieczności; prosimy tedy, aby nam Bóg pozwolił ziścić pragnienia, które łaska Jego w nas wzbudziła, tzn. abyśmy i my odnieśli w sobie zwycięstwo nad śmiercią grzechową i osiągnęli zbawienie (łaska i chwała). W epistole Apostoł narodów przedstawia nam święto Paschy w Starym Przymierzu jako figurę uroczystości Zmartwychwstania. Chrystus, nasz Baranek wielkanocny, został zabity i przygotowany do spożycia; dlatego my, chrześcijanie, powinniśmy raz na zawsze usunąć z serc kwas „złości i przewrotności„. W graduale śpiewamy: „Ten to jest dzień, który Pan zgotował: radujmy się w nim i weselmy!” Śpiew ten powtarzać się będzie w każdej godzinie kanonicznej podczas całego tygodnia wielkanocnego. Tą króciutką pieśnią pragniemy niejako powiedzieć, że wobec wzniosłości święta Zmartwychwstania zbyt ubogie są nasze słowa (by je godnie uczcić), więc poprzestajemy na niej, chcąc tak wyrazić swą wdzięczność i swe uwielbienie. W śpiewie Alleluja powtarza się główny motyw Mszy św., który w dalszym ciągu rozwija sekwencja: „… na Paschę naszą ofiarowan jest Chrystus„. Aczkolwiek sekwencja wprowadzona została do Mszy św. dopiero w wiekach średnich, spełnia ona jednak swe właściwe zadanie, to znaczy snuje dalej myśl, zawartą w Alleluja. Jest to jakby dialog pomiędzy Kościołem a Marią Magdaleną; na tym właśnie tle zrodził się pomysł tak później rozpowszechnionych misteriów wielkanocnych. W ewangelii zaszczyt ogłoszenia nowiny wielkanocnej przypada uczniowi św. Piotra (Ewangeliście Markowi). Jednoczymy się w duchu z pobożnymi niewiastami, które przyszły do grobu „gdy już wzeszło słońce„. Z ust Anioła (diakona) słyszymy radosną wieść o zmartwychwstaniu Pana, a w Ofierze eucharystycznej będziemy wraz z Matką Bożą oglądali Zmartwychwstałego. W antyfonie na ofertorium liturgia w krótkich a dobitnych słowach opisuje trzęsienie ziemi, zwiastujące zmartwychwstanie Pana: „Terra tremuit et quievit – ziemia zadrżała i umilkła. Antyfona na Komunię św.  ponownie mówi o Chrystusie, ofiarowanym jako Pascha nasza. Sekreta i modlitwa po Komunii św. są te same, co podczas Mszy św. w Wielką Sobotę. Dowodzi to, że Msza św. na Wielką Niedzielę wprowadzona została dopiero później. Pierwotnie Mszę świąteczną odprawiano w nocy z Soboty na Wielką Niedzielę. Aby to, co przez tajemnice wielkanocne zapoczątkowane zostało, posłużyło nam ku wiecznemu zbawieniu, prosimy w sekrecie. Eucharystia jest więzią, która jednoczy społeczność świętych (modlitwa po Komunii św.); dlatego też w dawnych czasach zanoszono ją do sąsiednich kościołów jako symbol jedności Kościoła.

« wróć