Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za śp. Łukasza Stępnia.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 556 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Levítici: Levit 23, 26-32
In diébus illis: Locútus est Dóminus ad Móysen, dicens: Décimo die mensis huius séptimi, dies expiatiónum erit celebérrimus, et vocábitur sanctus: affligetísque ánimas vestras in eo, et offerétis holocáustum Dómino. Omne opus servíle non faciétis in témpore diéi huius: quia dies propitiatiónis est, ut propitiétur vobis Dóminus, Deus vester. Omnis ánima, quæ afflicta non fúerit die hac, períbit de pópulis suis: et quæ operis quídpiam fécerit, delébo eam de pópulo suo. Nihil ergo óperis faciétis in eo: legítimum sempitérnum erit vobis in cunctis generatiónibus et habitatiónibus vestris. Sábbatum requietiónis est, et affligétis ánimas vestras die nono mensis: a véspera usque ad vésperam celebrábitis sábbata vestra: dicit Dóminus omnípotens.

Léctio libri Levítici: Levit 23, 39-43
In diébus illis: Locútus est Dóminus ad Móysen, dicens: A quintodécimo die mensis séptimi, quando congregavéritis omnes fructus terræ vestræ, celebrábitis ferias Dómini septem diébus: die primo et die octávo erit sábbatum, id est réquies. Sumetísque vobis die primo fructus arbóris pulchérrimæ, spatulásque palmárum, et ramos ligni densárum fróndium, et sálices de torrénte, et lætabímini coram Dómino, Deo vestro. Celebrabitísque sollemnitátem eius septem diébus per annum: legítimum sempitérnum erit in generatiónibus vestris. Mense séptimo festa celebrábitis, et habitábitis in umbráculis septem diébus. Omnis, qui de génere est Israël, manébit in tabernáculis: ut discant pósteri vestri, quod in tabernáculis habitáre fécerim fílios Israël, cum edúcerem eos de terra Ægýpti. Ego Dóminus, Deus vester.

Léctio Michaeæ Prophétæ: Mich 7, 14. 16. 18-20
Dómine, Deus noster, pasce pópulum tuum in virga tua, gregem hereditátis tuæ, habitántes solos in sal:u, iuxta dies antiquos. Vidébunt gentes, et confundéntur super omni fortitúdine sua.Quis Deus similis tui, qui aufers iniquitatem, et transis peccatum reliquiárum hereditátis tuæ ? Non immíttet ultra furórem suum, quóniam volens misericórdiam est. Revertétur, et miserébitur nostri: depónet iniquitates nostras, et proiíciet in profúndum maris ómnia peccáta nostra. Dabis veritátem Iacob, misericórdiam Abraham: quæ iurásti patribus nostris a diébus antiquis: Dómine, Deus noster.

Léctio Zacharíæ Prophétæ: Zach 8, 14-19
In diébus illis: Factum est verbum Dómini ad me, dicens: Hæc dicit Dóminus exercítuum: Sicut cogitávi, ut afflígerem vos, cum ad iracúndiam provocássent patres vestri me, dicit Dóminus, et non sum misértus: sic convérsus cogitávi in diébus istis, ut benefáciam domui Iuda et Ierúsalem: nolíte timére. Hæc sunt ergo verba, quæ faciétis: Loquímini veritátem, unusquísque cum próximo suo: veritátem et iudícium pacis iudicáte in portis vestris. Et unusquísque malum contra amícum suum ne cogitétis in córdibus vestris: et iuraméntum mendax ne diligátis: ómnia enim hæc sunt, quæ odi, dicit Dóminus. Et factum est verbum Dómini exercítuum ad me, dicens: Hæc dicit Dóminus exercítuum: Ieiúnium quarti et ieiúnium quinti et ieiúnium séptimi et ieiúnium décimi erit dómui Iuda in gáudium et lætítiam et in sollemnitátes præcláras: veritátem tantum et pacem dilígite: dicit Dóminus exercítuum.

Léctio Daniélis Prophétæ: Dan 3, 47-51
In diébus illis: Angelus Dómini descéndit cum Azaría et sóciis eius in fornácem: et excússit flammam ignis de fornáce, et fecit médium fornácis quasi ventum roris flantem. Flamma autem effundebátur super fornácem cúbitis quadragínta novem: et erúpit, et incéndit, quos répperit iux ta fornácem de Chaldaeis, minístros regis, qui eam incendébant. Et non tétigit eos omníno ignis, neque contristávit, nec quidquam moléstiæ íntulit. Tunc hi tres qua si ex uno ore laudábant, e glorificábant, et benedicébant Deum in fornáce, dicéntes.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Hebraeos: Hebr 9, 2-12
Fratres: Tabernáculum factum est primum, in quo erant candelábra, et mensa, et proposítio panum, quæ dícitur Sancta. Post velaméntum autem secúndum, tabernáculum, quod dícitur Sancta sanctórum: áureum habens thuríbulum, et arcam testaménti circumtéctam ex omni parte auro, in qua urna áuea habens manna, et virga Aaron, quæ frondúerat, et tábulæ testaménti, supérque eam erant Chérubim glóriæ obumbrántia propitiatórium: de quibus non est modo dicendum per singula. His vero ita compósitis; in priori quidem tabernaculo semper introíbant sacerdótes, sacrificiórum offícia consummántes: in secundo autem semel in anno solus póntifex, non sine sánguine, quem offert pro sua et pópuli ignorántia: hoc significánte Spíritu Sancto, nondum propalátam esse sanctórum viam, adhuc prióre tabernaculo habénte statum. Quae parábola est témporis instántis: iuxta quam múnera et hóstiæ offerúntur, quæ non possunt iuxta consciéntiam perféctum fácere serviéntem, solummodo in cibis, et in pótibus, et váriis baptismátibus, et iustítiis carnis usque ad tempus correctiónis impósitis. Christus autem assístens pónSabbato Quatuor Temporum Septembris 459 tifex futurórum bonórum, per ámplius et perféctius tabernáculum non manufáctum, id est, non huius creatiónis; neque per sánguinem hircórum aut vitulórum, sed per próprium sánguinem introívit semel in Sancta, ætérna redemptióne invénta.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 13, 6-17
In illo témpore: Dicébat Iesus turbis hanc similitúdinem: Arbórem fici habébat quidam plantátam in vínea sua, et venit quærens fructum in illa, et non invénit. Dixit autem ad cultórem víneæ: Ecce, anni tres sunt, ex quo vénio quærens fructum in ficúlnea hac, et non invénio: succíde ergo illam: ut quid etiam terram occupat? At ille respóndens, dicit illi: Dómine, dimítte illam et hoc anno, usque dum fódiam circa illam et mittam stércora: et si quidem fécerit fructum: sin autem, in futúrum succídes eam. Erat autem docens in synagóga eórum sábbatis. Et ecce múlier, quæ habebat spíritum infirmitátis annis decem et octo: et erat inclináta, nec omníno poterat sursum respícere. Quam cum vidéret Iesus, vocávit eam ad se, et ait illi: Múlier, dimíssa es ab infirmitáte tua. Et impósuit illi manus, et conféstim erécta est, et glorificábat Deum. Respóndens autem archisynagógus, indígnans quia sábbato curásset Iesus, dicébat turbæ: Sex dies sunt, in quibus opórtet operári: in his ergo veníte, et curámini, et non in die sábbati. Respóndens autem ad illum Dóminus, dixit: Hypócritæ, unusquísque vestrum sábbato non solvit bovem suum aut ásinum a præsépio, et ducit adaquáre? Hanc autem fíliam Abrahæ, quam alligávit sátanas, ecce decem et octo annis, non opórtuit solvi a vínculo isto die sábbati? Et cum hæc díceret, erubescébant omnes adversárii eius: et omnis pópulus gaudébat in univérsis, quæ glorióse fiébant ab eo.

Msza (Venite)
Sobota Suchych dni jest szczytowym punktem dziękczynienia za wszystkie otrzymane w ubiegłych trzech miesiącach dobrodziejstwa. Właśnie w jesieni, kiedy zbieramy plony przyrody, powinniśmy w szczególny sposób uprzytomnić sobie dary duchowe i doczesne, których nam Bóg udzielił. W starożytności dzisiejsza Msza św. była równocześnie ofiarą dziękczynną i odnowieniem przymierza z Bogiem. Kościół wyraźnie w niej potwierdza, że Suchedni są urzeczywistnieniem symbolicznych świąt żydowskich, tzn. świąt Pojednania i Namiotów, w więc uroczystością pokutną i dziękczynną zarazem. Mszę św. odprawiano w nocy z soboty na niedzielę. Była ona niezwykle uroczysta, a uczestnictwo w niej obowiązywało wszystkich wiernych. Zbierano się w kościele św. Piotra.
Jako introit śpiewano invitatorium z jutrzni; cztery pierwsze lekcje wchodzą w skład nokturnów. Invitatorium to jest godnym powitaniem panującego Boga i Króla, które w dawnych czasach łączono z padaniem na twarz (por. Wielki Piątek). Czytania przedstawiają nam najgłębsze znaczenie Suchych dni. Nawiązując do żydowskich świąt siódmego miesiąca (Pojednania i Namiotów) Suchedni jesienne poświęcone są pokucie za popełnione winy oraz dziękczynieniu za żniwa i odkupienie. Odpowiada temu treść lekcyj: dwie pierwsze podają przepisy Mojżesza, dotyczące żydowskich świąt Pojednania i Namiotów. Oba zaś graduały są jak gdyby echem lekcji. W pierwszym modlimy się i odpuszczenie grzechów (dzień przebłagania), drugi wyjęty jest z radosnego psalmu 83 („Jak miłe są przybytki Twoje” – namioty). Następnie dwie lekcje, wyjęte z proroctw Micheasza i Zachariasza, głoszą nam radosną zapowiedź Boga, że jeśli lud Jego dochowa Mu wierności, On w zamian odpuści mu grzechy i „dobrze mu uczyni”. Także i nasze posty Bóg mile przyjmuje: „Post czwartego i post piątego , i siódmego, i dziesiątego obróci się domowi Judy w wesele i radość, i w znamienite, uroczyste święto”. Kościół odnosi te słowa do naszych Suchych dni. Wszystkie bez wyjątku kolekty ofiarują Bogu „uroczyste” posty, proszą zaś o odpuszczenie win i wspomożenie przeciw ogarniającym nas namiętnością. Piąta lekcja wchodzi już, jak w każdą sobotę Suchych dni, w skład porannej mszy. Cała społeczność wiernych śpiewa hymn pochwalny trzech młodzieńców w piecu ognistym, którzy są figurą zmartwychwstania Chrystusa Pana i chrześcijan. W epistole św. Paweł poucza nas, że obrzędy Starego Zakonu są figurami Nowego. Naszym dniem Pojednania jest Wielki Piątek, w tym bowiem dniu Chrystus Pan, boski Arcykapłan, wniósł do Świętego świętych w niebie własną krew swoją i po wieczność całą wyjednał nam odkupienie. Każda Msza św. jest uosobieniem Wielkiego Piątku. Epistoła zatem stanowi przejście do Ofiary eucharystycznej. Traktus wyjęty jest z psalmu 116, pochwalnego; składamy w nim dzięki za miłosierdzie Boże w dziele odkupienia i za Jego wierność w spełnieniu dawnych obietnic. Obecnie objawia nam się sam boski Arcykapłan, najpierw (we mszy katechumenów) „nauczając w szabat”, następnie zaś ofiarując się za nas Ojcu (we mszy wiernych). Niepłodnym drzewem figowym i niewiastą pochyloną my jesteśmy. Bóg jest gospodarzem winnicy, Pan Jezus zaś „uprawiającym winnicę”, który za nami prosi, bośmy dotychczas nie przynosili owocu. Jesteśmy również podobni do „pochylonej” niewiasty, bo pogrążywszy się całkowicie w sprawach doczesnych nie możemy „żadną miarą spojrzeć w górę”. Toteż Chrystus Pan chce nas dziś, w chrześcijański „dzień szabatu uwolnić z więzów szatana” i „wyprostować” duchowo. Także więc i dzisiejsza ewangelia jest obrazem łaski odkupienia,która w Ofierze świętej staje się naszym udziałem. Antyfona na Komunię św. przypomina nam raz jeszcze święto Namiotów jako pamiątkę wyprowadzenia z Egiptu i wędrówki przez pustynię, tj. figur, których Eucharystia jest urzeczywistnieniem: jest bowiem pamiątką odkupienia i prawdziwą manną z nieba. Głęboką myśl zawiera klasyczna modlitwa po Komunii św.: prosimy w niej, aby moc Sakramentu skutecznie w nas działała i abyśmy w przyszłym życiu rzeczywiście otrzymali to, co teraz pod osłoną sprawujemy. Modlitwa ta ukazuje nam trzy rzeczywistości: pierwsza, to rzeczywistość zmysłów, dzięki którym widzimy ten Sakrament; za nią kryje się następna rzeczywistość, a mianowicie działanie łaski Sakramentu („niechaj Sakramenty Twoje napełnią nas łaską, która w nich jest zawarta”); trzecia wreszcie, to rzeczywistość życia przyszłego, która nam odsłoni prawdę wszech rzeczy (rerum veritas).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, ss. 476-478).