Piątek Suchych Dni Wielkiego Postu


piątek

23 lutego
Piątek Suchych Dni Wielkiego Postu
2
Szata
19:00

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji Panu Bogu wiadomej.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 180 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Ezechiélis Prophétæ: Ezech 18, 20-28
Hæc dicit Dóminus Deus: Anima, quae peccáverit, ipsa moriétur: fílius non portábit iniquitátem patris, et pater non portábit iniquitátem fílii: iustítia iusti super eum erit, et impíetas ímpii erit super eum. Si autem ímpius égerit pæniténtiam ab ómnibus peccátis suis, quæ operátus est, et custodíerit ómnia præcépta mea, et fécerit iudícium et iustítiam: vita vivet, et non moriétur. Omnium iniquitátum eius, quas operátus est, non recordábor: in iustítia sua, quam operátus est, vivet. Numquid voluntátis meæ est mors ímpii, dicit Dóminus Deus, et non ut convertátur a viis suis, et vivat? Si autem avértent se iustus a iustítia sua, et fécerit iniquitátem secúndum omnes abominatiónes, quas operári solet ímpius, numquid vivet? omnes iustítiæ eius, quas fécerat, non recordabúntur: in prævaricatióne, qua prævaricátus est, et in peccáto suo, quod peccávit, in ipsis moriétur. Et dixístis: Non est æqua via Dómini. Audíte ergo, domus Israël: Numquid via mea non est æqua, et non magis viæ vestræ pravæ sunt? Cum enim avértent se iustus a iustítia sua, et fecerit iniquitátem, moriétur in eis: in iniustítia, quam operátus est, moriétur. Et cum avértent se ímpius ab impietáte sua, quam operátus est, et fécerit iudícium et iustítiam: ipse ánimam suam vivificábit. Consíderans enim, et avértens se ab ómnibus iniquitátibus suis, quas operátus est, vita vivet, et non moriétur, ait Dóminus omnípotens.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 5, 1-15
In illo témpore: Erat dies festus Iudæórum, et ascéndit Iesus Ierosólymam. Est autem Ierosólymis Probática piscína, quæ cognominátur hebráice Bethsáida, quinque pórticus habens. In his iacébat multitúdo magna languéntium, cæcórum, claudórum, aridórum exspectántium aquæ motum. Angelus autem Dómini descendébat secúndum tempus in piscínam, et movebátur aqua. Et, qui prior descendísset in piscínam post motiónem aquæ, sanus fiébat, a quacúmque detinebátur infirmitáte. Erat autem quidam homo ibi, trigínta et octo annos habens in infirmitáte sua. Hunc cum vidísset Iesus iacéntem, et cognovisset, quia iam multum tempus habéret, dicit ei: Vis sanus fíeri? Respóndit ei lánguidus: Dómine, hóminem non hábeo, ut, cum turbáta fúerit aqua, mittat me in piscínam: dum vénio enim ego, álius ante me descéndit. Dicit ei Iesus: Surge, tolle grabátum tuum, et ámbula. Et statim sanus factus est homo ille: et sústulit grabátum suum, et ambulábat. Erat autem sábbatum in die illo. Dicébant ergo Iudaei illi, qui sanátus fúerat: Sábbatum est, non licet tibi tóllere grabátum tuum. Respóndit eis: Qui me sanum fecit, ille mihi dixit: Tolle grabátum tuum, et ámbula. Interrogavérunt ergo eum: Quis est ille homo, qui dixit tibi: Tolle grabátum tuum et ámbula? Is autem, qui sanus fúerat efféctus, nesciébat, quis esset. Iesus enim declinávit a turba constitúta in loco. Póstea invénit eum Iesus in templo, et dixit illi: Ecce, sanus factus es: iam noli peccáre, ne detérius tibi áliquid contíngat. Abiit ille homo, et nuntiávit Iudaeis, quia Iesus esset, qui fecit eum sanum.

Rozważania do Mszy świętej pochodzą z pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956 r., tom 2, strona 89).

Msza (De necessitatibus)
Już introit podkreśla poważną nutę pokutną psalmu 24: „Wejrzyj na uniżenie moje i na trudy moje, i odpuść mi wszystkie grzechy” – słyszymy głos chorego (my jesteśmy tym chorym). Skruszeni, wołamy w kolekcie o zmiłowanie. To Bóg sam sprawia, że jesteśmy Mu oddani; oby nas utwierdzał łaskawą swą pomocą!
W lekcji rzuca wielkopostny nasz kaznodzieja, Ezechiel, dwa znamienne słowa, które powinniśmy zapisać w naszym sercu – słowo pociechy i słowo przestrogi: „Bóg ci przebaczy każde przewinienie, jeśli się szczerze nawrócisz; Bóg potępia sprawiedliwego, jeśli odwraca się od dobra„. Nie ma tu miejsca na faryzejską pewność zbawienia ani też względu na dawne zasługi! Graduał tworzy ogniwo łączące obydwa czytania: zawiera prośbę o uzdrowienie i o prawdziwe życie.
Ewangelia jest klasycznym przykładem czynności o głębokiej symbolice. Chorym człowiekiem jesteś ty; szabat uzdrowienia – to Wielka Sobota przed nocą Zmartwychwstawania, którą dziś antycypujemy w Ofierze św. Z ewangelii jasno widać, że oba sakramenty: chrzest i Eucharystia, tworzą jedną całość, że są to sakramenty wielkanocne, które przemieniają grzesznika w człowieka nowego, wolnego od grzechu. Nie róbmy różnicy między chrztem a Eucharystią: oba te sakramenty mają ten sam cel i tę samą wartość. W chrzcie św. człowiek otrzymuje łaskę uświęcającą w zarodku, w Eucharystii zaś w całej pełni. To stwierdzenie ważne jest dla właściwego zrozumienia mszy wielkopostnej.
W ofiarowaniu ze wzruszeniem dziękujemy za łaskę chrztu i powołania; podobnie jak na chrzcie św. otrzymujemy w ofierze „nową kwitnącą młodość„. Antyfona na Komunię św. wyjęta jest z psalmu 6; psalm to pokutny, rozjaśniony jednak pewnością zbawienia i przebaczenia. Nosimy w sobie Chrystusa; On samą swą obecnością zawstydzi wszystkich nieprzyjaciół zbawienia. Takie jest również usposobienie uzdrowionego; psalm wyraża je bardzo trafnie („zmiłuj się nade mną, Panie, bom chory; uzdrów mię … łzami swoimi polewam pościel moją …„). Modlitwa po Komunii św. widzi w odpuszczeniu grzechów pierwszy owoc św. Ofiary. O światło dla duszy prosimy w modlitwie nad ludem.

« wróć