Msza Święta będzie sprawowana o godzinie 6:oo, na Górze św. Anny w następującej intencji:  Za śp. Eleonorę i Jana Witek.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 1093 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Philippénses: Philipp 2, 5-11
Fratres: Hoc enim sentíte in vobis, quod et in Christo Iesu: qui, cum in forma Dei esset, non rapinam arbitrátus est esse se æquálem Deo: sed semetípsum exinanívit, formam servi accipiens, in similitudinem hóminum factus, et hábitu inventus ut homo. Humiliávit semetípsum, factus oboediens usque ad mortem, mortem autem crucis. Propter quod et Deus exaltávit illum: et donávit illi nomen, quod est super omne nomen: (hic genuflectitur) ut in nomine Iesu omne genu flectátur coeléstium, terréstrium et infernórum: et omnis lingua confiteátur, quia Dóminus Iesus Christus in glória est Dei Patris.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 12, 31-36
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Nunc iudícium est mundi: nunc princeps huius mundi eiiciétur foras. Et ego si exaltátum fuero a terra, ómnia traham ad meipsum. (Hoc autem dicébat, signíficans qua morte esset moritúrus.) Respóndit ei turba. Nos audívimus ex lege, quia Christus manet in ætérnum: et quómodo tu dicis: Opórtet exaltári Fílium hóminis? Quis est iste Fílius hóminis? Dixit ergo eis Iesus: Adhuc módicum lumen in vobis est. Ambuláte, dum lucem habétis, ut non vos ténebræ comprehéndant: et qui ámbulat in ténebris, nescit, quo vadat. Dum lucem habétis, crédite in lucem, ut fílii lucis sitis.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Nos autem) opisuje „podwyższenie” Chrystusa Pana przez krzyż,w którym jest „zbawienie, życie i zmartwychwstanie„; dlatego powinniśmy się „chlubić w krzyżu Pana naszego Jezusa Chrystusa” (introit). Oba czytania mówią o „podwyższeniu” Chrystusa Pana. Podobnie zaś jak Zbawiciel został „podwyższony” przez posłuszeństwo swoje aż do śmierci krzyżowej, tak że „na imię Jego wszelkie kolano się zgina, niebieskich, ziemskich i podziemnych„, podobnie i my tylko przez pokorę i poniżenie możemy osiągnąć wywyższenie (epistoła). Graduał powtarza główną myśl epistoły” „Dlatego i Bóg Go wywyższy„. W Alleluja sławimy „słodkie drzewo, które samo tylko godne było nosić Króla niebios„. Ewangelia mówi również o wywyższeniu przez krzyż. Pan Jezus bezpośrednio przed męką zapowiada doniosłe skutki swojej śmierci, które się objawią w dwojakiej postaci: w zwycięstwie nad szatanem i w zgromadzeniu wszystkich odkupionych wokoło Chrystusa „podwyższonego„. „A ja gdy będę podwyższony nad ziemię, przyciągnę wszystko do siebie„. Antyfona na ofiarowanie jest (wyjątkowo!) raczej modlitwą ofiarną niż śpiewem, pochodzi bowiem z czasów późniejszych, w których już nie pojmowano w całej pełni jej liturgicznego znaczenia. W prefacji o krzyżu św. przeciwstawione są oba historyczne drzewa: drzewo rozeznania w raju o drzewo krzyża św. Przez jedno z nich szatan odniósł zwycięstwo, przez drugie został pokonany. „Książę tego świata precz został odrzucony„. We Mszy św. i w Uczcie eucharystycznej doznajemy sami błogosławionych skutków krzyża; i nas również „przyciąga” Chrystus „podwyższony„, tym samym zaś otrzymujemy udział w Jego wywyższeniu. Antyfona na Komunię św. jest (także wyjątkowo!) tekstem ułożonym przez sam Kościół; „Przez znak krzyża św. wybaw nas od nieprzyjaciół naszych, Boże nasz„. Kościół zatem przypisuje znakowi krzyża św. moc niejako sakramentalną; toteż stosowano go jako egzorcyzm przeciw złym duchom. W Kościele rzymskim kreśli się znak krzyża św. także przy rozdzielaniu Komunii św. Gdybyśmy stale pamiętali, że znak ten posiada moc jak gdyby sakramentalną, czynilibyśmy pobożniej znak krzyża św., którym się tak często żegnamy.Pierwsi chrześcijanie wyrażali moc krzyża św. za pomocą anagramu, który oznaczał, że „w krzyżu jest światłość i życie„.