Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za mamę Józefę z okazji urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 769 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Malachíæ Prophétæ: Malach 3, 1-4
Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce, ego mitto Angelum meum, et præparábit viam ante fáciem meam. Et statim véniet ad templum suum Dominátor, quem vos quaeritis, et Angelus testaménti, quem vos vultis. Ecce, venit, dicit Dóminus exercítuum: et quis póterit cogitáre diem advéntus eius, et quis stabit ad vidéndum eum? Ipse enim quasi ignis conflans et quasi herba fullónum: et sedébit conflans et emúndans argéntum, et purgábit fílios Levi et colábit eos quasi aurum et quasi argéntum: et erunt Dómino offeréntes sacrifícia in iustítia. Et placébit Dómino sacrifícium Iuda et Ierúsalem, sicut dies sæculi et sicut anni antíqui: dicit Dóminus omnípotens.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 2:22-32
In illo témpore: Postquam impleti sunt dies purgatiónis Maríæ, secúndum legem Moysi, tulérunt Iesum in Ierúsalem, ut sísterent eum Dómino, sicut scriptum est in lege Dómini: Quia omne masculínum adapériens vulvam sanctum Dómino vocábitur. Et ut darent hóstiam, secúndum quod dictum est in lege Dómini, par túrturum aut duos pullos columbárum. Et ecce, homo erat in Ierúsalem, cui nomen Símeon, et homo iste iustus et timorátus, exspéctans consolatiónem Israël, et Spíritus Sanctus erat in eo. Et respónsum accéperat a Spíritu Sancto, non visúrum se mortem, nisi prius vidéret Christum Dómini. Et venit in spíritu in templum. Et cum indúcerent púerum Iesum parentes eius, ut fácerent secúndum consuetúdinem legis pro eo: et ipse accépit eum in ulnas suas, et benedíxit Deum, et dixit: Nunc dimíttis servum tuum, Dómine, secúndum verbum tuum in pace: Quia vidérunt óculi mei salutáre tuum: Quod parásti ante fáciem ómnium populórum: Lumen ad revelatiónem géntium et glóriam plebis tuæ Israël.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha, zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956, str. 274-277).

Msza.
(a) Święcenie gromnic i procesja. Kolor fioletowy i „Exsurge„, jak przy procesji błagalnej, nastrajają nas w szczególny sposób; oto pochód ze światłem, pochód weselny, a przy tym cień jakiś … O ile dawniej był to protest przeciw wybrykom pogańskim, o tyle dzisiaj jest to pokuta na intencję tych, dla których światło jeszcze nie świeci. „Światłość ku objawieniu (revelatio) poganom„, lecz objawienie to nie jest jeszcze zakończone.
(b) Msza (Suscepimus). Jak Symeon stoimy z rozłożonymi rękoma, by przyjąć Syna Bożego – oto postawa właściwa pierwszej części mszy (introit, graduał), Zważmy, że w każdej Mszy św. odbywa się podwójne „spotkanie” we mszy katechumenów spotyka się słowo ludzkie ze słowem Bożym, od ofiarowanie zaś począwszy – chleb ludzki z Chlebem Bożym. Lekcja, według ostatniego z Proroków, Malachiasza, wygłasza przepowiednię, że Chrystus ukaże się w świątyni, w ewangelii zaś spełnia się owa przepowiednia. O wiele bardziej przepowiednia ta spełnia się w świętej Ofierze, w której „Panujący, Anioł Przymierza” ukazuje się na ołtarzu. Dzisiaj przychodzi On jako „Król nowego światła„, tak promienny, że widoku Jego oko śmiertelne znieść nie może; tak palący, że złoto nasze przepali i oczyści (lekcja). W ofiarowaniu idziemy dzisiaj do ołtarza z Maryją, która składa gołąbki, a zarazem i Syna Bożego. W Komunii św. jesteśmy podobni do starca Symeona, któremu dane było oglądać Pomazańca Pańskiego, „Światłość” (dlatego niesiemy świece zapalone). Dom Boży jest dzisiaj świątynią jerozolimską (dlatego tak często we mszy jest mowa o świątyni), gdzie ukazuje się Chrystus.