Niedziela Świętej Rodziny


niedziela

13 stycznia
Niedziela Świętej Rodziny
2
Szata
09:45

 

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Przez wstawiennictwo MB Fatimskiej o Boże błogosławieństwo dla Magdaleny i Jana Cwajna w pierwszą rocznicę ślubu.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 111 oraz 116 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Colossénses: Col 3, 12-17
Fratres: Indúite vos sicut elécti Dei, sancti et dilécti, víscera misericórdiæ, benignitátem, humilitátem, modéstiam, patiéntiam: supportántes ínvicem, et donántes vobismetípsis, si quis advérsus áliquem habet querélam: sicut et Dóminus donávit vobis, ita et vos. Super ómnia autem hæc caritátem habéte, quod est vínculum perfectiónis: et pax Christi exsúltet in córdibus vestris, in qua et vocáti estis in uno córpore: et grati estóte. Verbum Christi hábitet in vobis abundánter, in omni sapiéntia, docéntes et commonéntes vosmetípsos psalmis, hymnis et cánticis spirituálibus, in grátia cantántes in córdibus vestris Deo. Omne, quodcúmque fácitis in verbo aut in ópere, ómnia in nómine Dómini Iesu Christi, grátias agéntes Deo et Patri per ipsum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 2, 42-52
Cum factus esset Iesus annórum duódecim, ascendéntibus illis Ierosólymam secúndum consuetúdinem diéi festi, consummatísque diébus, cum redírent, remánsit puer Iesus in Ierúsalem, et non cognovérunt paréntes eius. Existimántes autem illum esse in comitátu, venérunt iter diéi, et requirébant eum inter cognátos et notos. Et non inveniéntes, regréssi sunt in Ierúsalem, requiréntes eum. Et factum est, post tríduum invenérunt illum in templo sedéntem in médio doctórum, audiéntem illos et interrogántem eos. Stupébant autem omnes, qui eum audiébant, super prudéntia et respónsis eius. Et vidéntes admiráti sunt. Et dixit Mater eius ad illum: Fili, quid fecísti nobis sic? Ecce, pater tuus et ego doléntes quærebámus te. Et ait ad illos: Quid est, quod me quærebátis? Nesciebátis, quia in his, quæ Patris mei sunt, opórtet me esse? Et ipsi non intellexérunt verbum, quod locútus est ad eos. Et descéndit cum eis, et venit Názareth: et erat súbditus illis. Et Mater eius conservábat ómnia verba hæc in corde suo. Et Iesus proficiébat sapiéntia et ætáte et grátia apud Deum et hómines.

Wstęp.
Jak widzieliśmy, na liturgię Narodzenia Pańskiego złożyły się dwa czynniki: Zachód wniósł historyczne, niejako domowe święto Bożego Narodzenia, Wschód zaś – ponadhistoryczną uroczystość Objawienia Pańskiego. Jednakże i Epifania została liturgicznie uchwycona i ukształtowana przez oba Kościoły: wschodni Kościół wniósł myśl wspaniałych odwiedzin królewskich oraz myśl o godach weselnych, zachodni zaś – „tajemnicę Trzech Króli„. Dzisiejsza uroczystość jest dowodem, że nie tylko części świata, ale i części dziejów tworzyły liturgię. Przeważająca część świąt cyklu Bożego Narodzenia (z wyjątkiem uroczystości Imienia Jezus) pochodzi ze starodawnego Kościoła, tchnie duchem starożytności; święto dzisiejsze jest dzieckiem czasów obecnych, do których i my należymy. Porównanie ze sobą obydwóch pozwoli nam na lepsze poznanie formy i ducha liturgii. Kto rozważa jutrznię i mszę dzisiejszą, ten zauważy trzy właściwości: (a) myśl wysuwa się tu na plan pierwszy, przed działaniem; (b) uroczystość ma na widoku pouczenie i działanie moralne; (c) uczucie występuje bardziej niż w świętach dawniejszych.
(a) Dawne Msze św. są misteriami,  są to czyny Boże, a teksty je obrazują: pierwsza część mszy – podobnie jak i brewiarz – jest obrazem tego, co się ziszcza w samej Ofierze. Uroczystość dzisiejsza natomiast jest w swych tekstach liturgicznych rozważaniem ukrytego życia świętej Rodziny w Nazarecie. Jutrznia i pierwsza część mszy w luźnym tylko pozostają związku z ofiarą Mszy św. A piękne i naprawdę miłe jest owo rozważanie! Król ukryty, żyjący w posłuszeństwie; Matka Boża, królowa rodziny; św. Józef, pokorna głowa rodziny. Wpatruj się w świętą Rodzinę przy pracy, na modlitwie, w radości i w cierpieniu!
(b) Do czego zmierza święto? Ma ono cel szczególny, a mianowicie: przed oczyma ludzi, których życie rodzinne niejednokrotnie przez wojnę światową zostało wstrząśnięte, ukazać jakby w zwierciadle życie świętej Rodziny w Nazarecie. I znowu różnica: dawne msza i święta dają nam również nauki życiowe, ale te nie są jednak celem głównym; celem Bożego Narodzenia np. jest przybycie Chrystusa w łasce i tajemnicy, celem zaś dzisiejszego święta 0 odnowienie rodziny chrześcijańskiej. Usłuchajmy przeto naglącego wezwania Matki Kościoła, pielęgnujmy ducha domu rodzinnego wśród naszych bliskich i pomnażajmy wedle sił świętość rodziny. Miejmy też na uwadze podnoszenie ducha rodzinnego w naszym życiu parafialnym.
(c) Skoro dzisiejsza uroczystość tak mocno wysuwa na plan pierwszy rozważanie i pouczenie, jest rzeczą zrozumiałą, że zawiera ona silne motywy i uczucia. Nawet człowiek świecki, liturgicznie niewykształcony, z wielkim przejęciem odmawiać będzie jutrznię; jakże pełne liryzmu są hymny, które ułożył papież Leon XIII! Czytania pierwszego nokturnu są zwierciadłem cnót dla rodziny chrześcijańskiej. Responsoria a także czytania pozostałych dwóch nokturnów są pociągające i pełne napięcia. W liturgii swojej Kościół stał się podobny do ojca rodziny czerpiącego z zasobów swych „rzeczy stare i nowe„.

Msza (Exsultat gaudio)
Tekst mszy jest przejrzysty i łatwy do zrozumienia. Ewangelia jest wesołą nowiną o ukrytym życiu Pana (zagubienie Jezusa ma jedynie uboczne znaczenie w uroczystości dzisiejszej); naczelnym tekstem tej ewangelii są słowa: „I udał się z nimi, i przyszedł do Nazaretu, a był im poddany„. Widzimy stąd, że tekst ewangelii bywa czasem wybierany dla jednego tylko zdania. Epistoła obrazuje życie Rodziny świętej: panuje w niej miłość,  pokora, cierpliwość, pokój; modlitwą jej jest: „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo w uczynku, wszystko w imię Pana Jezusa Chrystusa czyńcie, dziękując przez Niego Bogu Ojcu„. Epistoła ta jest zwierciadłem cnót dla każdej rodziny. W modlitwach błagamy o opiekę, pomoc i dar naśladowania świętej Rodziny; prosimy, aby Maryja i Józef przybyli do nas w godzinę śmierci, aby Chrystus przyjął nas do przybytków niebieskich. Śpiewy są pełne liryzmu; wprowadzają nas w dom nazaretański i ukazują szczęście św. Rodziny (introit): „Jak miłe są przybytki Twoje, Panie zastępów: wzdycha i tęskni dusza moja do przedsionków Pańskich„. Psalm ten (83), tak ujmujący, stosuje dziś Kościół do domku nazaretańskiego. Śpiew Alleluja podziwia „Króla ukrytego, Boga Izraela, Zbawiciela„. Dobrze dobrane jest ofertorium: „Stawienie przed Panem” było prawdziwą ofiarą; i nasza ofiara jest w istocie swej taka sama. Antyfona na Komunię św. również nasuwa nam piękne porównanie: jak Jezus „zstąpił” z rodzicami swymi do Nazaretu, tak i teraz do serc naszych „zstąpił” i „jest nam poddany„.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956)

« wróć