Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O potrzebne łaski w życiu osobistym i zawodowym dla Przemysława.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 533 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 2 Cor 3, 4-9
Fratres: Fidúciam talem habémus per Christum ad Deum: non quod sufficiéntes simus cogitáre áliquid a nobis, quasi ex nobis: sed sufficiéntia nostra ex Deo est: qui et idóneos nos fecit minístros novi testaménti: non líttera, sed spíritu: líttera enim occídit, spíritus autem vivíficat. Quod si ministrátio mortis, lítteris deformáta in lapídibus, fuit in glória; ita ut non possent inténdere fili Israël in fáciem Moysi, propter glóriam vultus eius, quæ evacuátur: quómodo non magis ministrátio Spíritus erit in glória? Nam si ministrátio damnátionis glória est multo magis abúndat ministérium iustítiæ in glória.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 10, 23-37
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Beáti óculi, qui vident quæ vos videtis. Dico enim vobis, quod multi prophétæ et reges voluérunt vidére quæ vos videtis, et non vidérunt: et audire quæ audítis, et non audiérunt. Et ecce, quidam legisperítus surréxit, tentans illum, et dicens: Magister, quid faciéndo vitam ætérnam possidébo? At ille dixit ad eum: In lege quid scriptum est? quómodo legis? Ille respóndens, dixit: Díliges Dóminum, Deum tuum, ex toto corde tuo, et ex tota ánima tua, et ex ómnibus víribus tuis; et ex omni mente tua: et próximum tuum sicut teípsum. Dixítque illi: Recte respondísti: hoc fac, et vives. Ille autem volens iustificáre seípsum, dixit ad Iesum: Et quis est meus próximus? Suscípiens autem Iesus, dixit: Homo quidam descendébat ab Ierúsalem in Iéricho, et íncidit in latrónes, qui étiam despoliavérunt eum: et plagis impósitis abiérunt, semivívo relícto. Accidit autem, ut sacerdos quidam descénderet eádem via: et viso illo præterívit. Simíliter et levíta, cum esset secus locum et vidéret eum, pertránsiit. Samaritánus autem quidam iter fáciens, venit secus eum: et videns eum, misericórdia motus est. Et apprópians, alligávit vulnera eius, infúndens óleum et vinum: et impónens illum in iuméntum suum, duxit in stábulum, et curam eius egit. Et áltera die prótulit duos denários et dedit stabulário, et ait: Curam illíus habe: et quodcúmque supererogáveris, ego cum redíero, reddam tibi. Quis horum trium vidétur tibi próximus fuísse illi, qui íncidit in latrónes? At lle dixit: Qui fecit misericórdiam in illum. Et ait illi Iesus: Vade, et tu fac simíliter.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956).

Msza (Deus, in audiutorium)
Przez najbliższy tydzień towarzyszy nam obraz miłosiernego Samarytanina, tj. Chrystusa opatrującego i leczącego rany Kościoła. Ale na tenże tydzień otrzymujemy najważniejsze jego przykazanie: miłość ku Bogu i ku bliźnim, niech to będzie zatem tydzień miłości.
Teksty Mszy św. nie są tak przeniknięte zwycięską radością wielkanocną, jak w poprzednią niedzielę; widzimy, jak spragniona odkupienia ludzkość spieszy do świątyni szukając pomocy.
Introit jest wołaniem o pomoc, brzmiącym od tysięcy lat (każda godzina kanoniczna tak się zaczyna, cały psalm odmawia się w litanii do Wszystkich Świętych: „A jam jest biedny i ubogi” … Psalm 69,6); odmawiamy go za siebie, ale również w imieniu nieodkupionej ludzkości. Kościół uczy nas wyciągać błagalne ręce w modlitwie, „abyśmy do uzyskania obiecanych darów bez przeszkód zdążali”. Oba czytania i ofiarowanie mają wspólną cechę: Porównanie Starego Przymierza z Nowym i uznanie wyższości Nowego nad Starym.
Epistoła w swym znaczeniu dosłownym jest nieco trudna. W zastosowaniu liturgicznym wskazuje na chwałę nowego Mojżesza, Jezusa Chrystusa, który w blasku przemienienia staje obecnie przed nami w świętej Ofierze, wskazuje również na wspaniałość królestwa Bożego, które Kościół nam otwiera, a Duch Święty w nas zakłada. Sami ze siebie, jesteśmy biednymi stworzeniami, ale „zdolność nasza z Boga jest”, z Chrystusa. Duch, który ożywia, to Duch Święty. Po niedzielnej Mszy św. I my powinniśmy iść w dzień powszedni w blasku chwały dzieci Bożych.
W graduale wyrażona jest serdeczna wdzięczność za tę chwałę, którą otrzymaliśmy.
Śpiew Alleluja robi szczególne wrażenie: opiewa głębokie cierpienie, prześwietlone wielkanocnym Alleluja (takie odniesiemy wrażenie zwłaszcza wtedy, odmówimy cały Psalm 87, najsmutniejszy ze wszystkich psalmów); myślimy tu o Kościele, który wśród cierpień czeka na swoje zmartwychwstanie; może i twoja dusza musi śpiewać takie Alleluja (jak widzimy, oba śpiewy znowu zmieniły swoje role).
Ewangelia wynagradza nas za nieco trudną do zrozumienia epistołę: jest ona bogata w myśli. O ileż jesteśmy szczęśliwsi od Proroków i królów Starego Testamentu! Dziś znowu możemy widzieć ponowienie dzieła odkupienia w Ofierze świętej; jesteśmy widzącymi i słyszącymi. Przed nami zjawia się miłosierny Samarytanin: podobieństwo stało się rzeczywistością dzięki Jego życiu jako Odkupiciela; urzeczywistnia się ono w moim życiu, urzeczywistnia się także w dzisiejszej ofierze; jesteśmy zgromadzeni w prawdziwym „pandokeion” – „w domu dla wszystkich”; On to nalewa oliwy i wina (sakramenty, Eucharystia) na nasze rany. Dziś w świętej Ofierze widzimy Zbawiciela, jak na krzyżu składa okup – za nasz okup, i jak płaci za opiekę nad nami chorymi.
W ofertorium widzimy obraz ze Starego Testamentu: Mojżesza, błagającego za ludem i  jednającego z Bogiem ten lud występny; jest to obraz Chrystusa na krzyżu.
Sekreta i modlitwa po Komunii św. Zgodnie z przebłagalnym charakterem Mszy św., wyrażają prośbę o przebaczenie.
Śpiew na Komunię św. jest znowu pięknym eucharystycznym wyjątkiem z psalmu, nawiązującym do żniw w naturze. Trzema głównymi częściami w dzisiejszych tekstach mszalnych są: epistoła, ewangelia i ofertorium; dają nam one głębokie objaśnienie Mszy św.; Chrystus występuje tutaj jako błagający Mojżesz a zarazem jako miłosierny Samarytanin; wstawia się on za nami grzesznymi, leczy rany duszy, napełnia nas blaskiem swojej chwały.