Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji drugiej rocznicy ślubu.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 528 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 1 Cor 12:2-11
Fratres: Scitis, quóniam, cum gentes essétis, ad simulácra muta prout ducebámini eúntes. Ideo notum vobisfacio, quod nemo in Spíritu Dei loquens, dicit anáthema Iesu. Et nemo potest dícere, Dóminus Iesus, nisi in Spíritu Sancto. Divisiónes vero gratiárum sunt, idem autem Spíritus. Et divisiónes ministratiónum sunt, idem autem Dóminus. Et divisiónes operatiónum sunt, idem vero Deus, qui operátur ómnia in ómnibus. Unicuíque autem datur manifestátio Spíritus ad utilitátem. Alii quidem per Spíritum datur sermo sapiéntiæ álii autem sermo sciéntiæ secúndum eúndem Spíritum: álteri fides in eódem Spíritu: álii grátia sanitátum in uno Spíritu: álii operátio virtútum, álii prophétia, álii discrétio spirítuum, álii génera linguárum, álii interpretátio sermónum. Hæc autem ómnia operátur unus atque idem Spíritus, dívidens síngulis, prout vult.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 18:9-14
In illo témpore: Dixit Iesus ad quosdam, qui in se confidébant tamquam iusti et aspernabántur céteros, parábolam istam: Duo hómines ascendérunt in templum, ut orárent: unus pharisaeus, et alter publicánus. Pharisaeus stans, hæc apud se orábat: Deus, grátias ago tibi, quia non sum sicut céteri hóminum: raptóres, iniústi, adúlteri: velut étiam hic publicánus. Ieiúno bis in sábbato: décimas do ómnium, quæ possídeo. Et publicánus a longe stans nolébat nec óculos ad coelum leváre: sed percutiébat pectus suum, dicens: Deus, propítius esto mihi peccatóri.Dico vobis: descéndit hic iustificátus in domum suam ab illo: quia omnis qui se exáltat, humiliábitur: et qui se humíliat, exaltábitur.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956).

Msza (Cum clamarem).
Introit jest szczególnie posępny. Psalm 54 jest jednym z najsmutniejszych psalmów błagalnych. Zawiera też zapowiedz zdrady Judasza. Posępny nastrój psalmu rozjaśniają nieco słowa pociechy matki naszej Kościoła, zawarte w antyfonie; tak każe Kościołowi postąpić wielowiekowe doświadczenie: wołać do Boga w ucisku: ,,Wysłuchaj, Boże, modlitwę moją, nie pogardzaj prośbą moją”, oraz uspokajać swoich wiernych, że Bóg zwróci na nich oczy swoje, On, który jest przedwieczny: zrzućcie na Pana wszystkie troski wasze! Kościół wyobraża sobie Chrystusa siedzącego na przedwiecznym tronie, z którego On „karmić” będzie syny ludzkie.
Kolekta, echo modlitwy celnika mówi, iż wszechmoc swoją najbardziej objawia Bóg w okazywaniu miłosierdzia i przebaczenia.
Epistoła opisuje życie gminy pierwotnego Kościoła w Koryncie. W cudowny sposób rządził tam Kościołem Duch Święty. Każdy miał szczególny dar łaski; ale nikomu nie wolno wywyższać się nad drugiego, bo wszyscy stanowią jedno wielkie ciało, a każdy chrześcijanin jest jego członkiem, z powierzonym sobie odrębnym zadaniem. Jeżeli to zastosujemy do nas, to powiedzieć trzeba, że każdy ma swoje powołanie, zarówno w Kościele jak i w swoim stanie. Uważajmy ten stan za służbę członka w mistycznym Ciele Chrystusa; tedy stan ten nabiera wielkości. Twórcą i rozdawcą tych darów jest Duch Święty, który ożywia tak, jak dusza ciało.
Graduał: Przyszliśmy do kościoła ze ściśniętym sercem, a oto nad nami rozciągnęły się skrzydła Boże, aby nas ochronić; pragniemy Panu tak być drogimi jak źrenica oka.
Śpiew Alleluja głosi chwałę Bożą. Kościół jest urzeczywistnieniem Jerozolimy, w której rozbrzmiewa uroczysta chwała Boża- liturgia.
Ewangelia podaje doniosłą naukę o pokorze i o pysze. Jesteś dziecięciem Bożym, jeśli stajesz się mały wobec Boga, ludzi i samego siebie; jeżeli jednak nadymasz się pychą, jesteś dzieckiem piekła. W Ofierze św. ponawia się przypowieść: jako pokorny celnik wszedłeś do kościoła: w Kyrie i Confiteor biłeś się w piersi i to było twoim wejściem na Syjon (śpiew Alleluja); obecnie z ust Pana słyszysz błogosławione słowa przebaczenia.
Ofiarowanie to śpiew adwentowy: pokorny i pełen tęsknoty.
Sekreta mówi, że Bóg nam udzielił tych darów w taki sposób, abyśmy Jemu samemu mogli je składać i za Jego łaską obracać je na lekarstwo dla naszych dusz. Dotyczy to całej liturgii; służy ona chwale Bożej, a nam przynosi zbawienie.
Szczególnie piękna jest antyfona na Komunię św.: śpiew pokutny, psalm 50, rozbrzmiewa w czasie Komunii św.; kończy się tu dramat przypowieści o celniku: podczas gdy chór z głęboką ufnością śpiewa ,,Miserere”, celnik w Komunii św. otrzymuje zadatek usprawiedliwienia. ,,Ite, Missa est”- ,,Ten odszedł do domu swego usprawiedliwiony, a nie tamten”. Święte tajemnice spełniają cel podwójny: stale przypominają nam pomoc Bożą i tę pomoc dają.