Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji zmarłej Olgi Polak.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 517 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 6, 3-11
Fratres: Quicúmque baptizáti sumus in Christo Iesu, in morte ipsíus baptizáti sumus. Consepúlti enim sumus cum illo per baptísmum in mortem: ut, quómodo Christus surréxit a mórtuis per glóriam Patris, ita et nos in novitáte vitæ ambulémus. Si enim complantáti facti sumus similitúdini mortis eius: simul et resurrectiónis érimus. Hoc sciéntes, quia vetus homo noster simul crucifíxus est: ut destruátur corpus peccáti, et ultra non serviámus peccáto. Qui enim mórtuus est, iustificátus est a peccáto. Si autem mórtui sumus cum Christo: crédimus, quia simul étiam vivémus cum Christo: sciéntes, quod Christus resurgens ex mórtuis, iam non móritur, mors illi ultra non dominábitur. Quod enim mórtuus est peccáto, mórtuus est semel: quod autem vivit, vivit Deo. Ita et vos existimáte, vos mórtuos quidem esse peccáto, vivéntes autem Deo, in Christo Iesu, Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Marcum: Marc 8, 1-9
In illo témpore: Cum turba multa esset cum Iesu, nec haberent, quod manducárent, convocatis discípulis, ait illis: Miséreor super turbam: quia ecce iam tríduo sústinent me, nec habent quod mandúcent: et si dimísero eos ieiúnos in domum suam, defícient in via: quidam enim ex eis de longe venérunt. Et respondérunt ei discípuli sui: Unde illos quis póterit hic saturáre pánibus in solitúdine? Et interrogávit eos: Quot panes habétis? Qui dixérunt: Septem. Et præcépit turbæ discúmbere super terram. Et accípiens septem panes, grátias agens fregit, et dabat discípulis suis, ut appónerent, et apposuérunt turbæ. Et habébant piscículos paucos: et ipsos benedíxit, et iussit appóni. Et manducavérunt, et saturáti sunt, et sustulérunt quod superáverat de fragméntis, septem sportas. Erant autem qui manducáverant, quasi quatuor mília: et dimísit eos.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Dominus fortitudo)
Ma ona charakter mszy wielkanocnej i niedzielnej. Dzisiaj widzimy jasno, jak część wstępna (msza katechumenów) związana jest z właściwą ofiarą i jak myśli tej części istotnie przedstawiają to, co występuje mistycznie w samym akcie ofiary, a mianowicie uobecnienie dzieła odkupienia i przyswojenie go wiernym. Ewangelia dzisiejsza obrazuje ofiarę Mszy świętej. W niedzielę bowiem również zgromadzona jest ,,wielka rzesza (chrześcijan) z Jezusem (w kościele)”. Z początku, podobnie jak wówczas, naucza On przemawiając do nas w epistole, w ewangelii i w kazaniu. A potem powiada: ,,Żal mi tego ludu”. Tydzień trwa długo, „a jeśli ich puszczę zgłodniałych do domów ich, ustaną w drodze (życia)„. Wypowiadając te słowa Zbawiciel ma na myśli nasze dusze. Posila więc duszę naszą chlebem żywota, wprawdzie nie przez to, że chleb rozmnaża, lecz że go przemienia w Ciało swoje. Wspaniała epistoła odnawia naszą radość wielkanocną. Przez chrzest zostaliśmy ,,wszczepieni w podobieństwo śmierci Jego” i „razem z Nim pogrzebani w śmierci”. Staliśmy się nowymi ludźmi, ,,byśmy w nowości życia chodzili”. ,,Tak i wy rozumiejcie, żeście umarli dla grzechu, a żyjecie dla Boga Chrystusie Jezusie, Panu naszym”. Całą radość zmartwychwstania ma odnowić w nas dzisiejsza Eucharystia.
W dzisiejszej Mszy Świętej szczególnie piękne są śpiewy mszalne. W śpiewach należy się zawsze dopatrywać związku ze starochrześcijańską liturgią, np. przy introicie powinniśmy mieć na uwadze pochód procesjonalny do kościoła: z jakąż tęsknotą podążamy do świątyni!
Wiele ufności zawiera w sobie introit wyrażający nasze radosne odczucia, gdyż czujemy się jako „pomazańcy” (przez chrzest św.), jako ,,lud Boży” i ,,dziedzictwo Boże”. Świadomość, że jesteśmy trzódką Bożą i że Pana mamy za pasterza wkłada w usta nasze tę gorącą duszpasterską modlitwę (psalm 27): ,,Pan mocą ludu swego i obrońcą zbawiennym pomazańca swego. Zbaw lud twój, Panie, a błogosław dziedzictwu twojemu, i rządź nimi i wywyższaj ich aż na wieki!”.
Kolekta – to całe rozmyślanie. Bóg ma być dla nas wszystkim: i początkiem i trwałym postępem, i końcem. Bóg jest dobrym ogrodnikiem w ogrodzie mej duszy: On to zasiewa w sercu miłość Bożą, On daje wzrost życiu duszy, chroni i pielęgnuje roślinki cnót, niszczy chwasty, podlewa, strzeże przed wrogiem; Bóg jest siewcą, słońcem, ogrodnikiem i stróżem życia łaski.
Graduał nie stoi w żadnym bezpośrednim związku z epistołą; jest nawet jakby jej przeciwieństwem: epistoła mówi o człowieku odkupionym, psalm 89 zaś o przekleństwie, które ciąży nad człowiekiem nieodkupionym. Graduał zbudowany jest antyfonalnie, tzn. że drugi wiersz jest początkiem psalmu, podczas gdy pierwszy wiersz stanowi antyfonę.
Śpiew Alleluja jest modlitwą błagalną i pełną ufności, co właściwie nie odpowiada pojęciu tego śpiewu.
Antyfona ofiarowania jest śpiewem procesjonalnym: niesiemy dary nasze do ołtarza, a pochód ten wyobraża prostą drogę życia, która wiedzie do ,,przedziwnego miłosierdzia Bożego”.
Sekreta w brzmieniu dawniejszym odznaczała się większą mocą: Oby Bóg sam w usta ludu swego włożył słowa właściwe, aby modlitwa jego istotnie była wysłuchana. Ofierze towarzyszy wspólna modlitwa ludu, a tej oprzeć się nie można.
Antyfona na Komunię św. skierowana jest ku Eucharystii, co w tym śpiewie nie zawsze zachodzi. Komunia św. nazywana jest tu „hostia jubilationis” (ofiara pełna radości); nastrój jest radosny: „będę śpiewał i psalm mówił Panu”. Jak widać śpiewy mszalne, zwłaszcza zaś antyfona na Komunię św. mają w sobie więcej radosnego nastroju niż w niedzielę ubiegłą.
Modlitwa końcowa wymienia działanie Komunii św. raczej w znaczeniu negatywnym: oczyszczenie i obrona.