Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji 6 – tej rocznicy ślubu Joanny i Adriana Hałata, z podziękowaniem za wszystkie dotychczas otrzymane łaski, z prośbą o dalsze Boże Błogosławieństwo, opiekę Matki Bożej, Św. Michała Archanioła, Aniołów i Świętych.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 1167 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Colossénses: Col 1, 12-20
Fratres: Grátias ágimus Deo Patri, qui dignos nos fecit in partem sortis sanctórum in lúmine: qui erípuit nos de potestáte tenebrárum, et tránstulit in regnum Fílii dilectiónis suæ, in quo habémus redemptiónem per sánguinem eius, remissiónem peccatórum: qui est imágo Dei invisíbilis, primogénitus omnis creatúra: quóniam in ipso cóndita sunt univérsa in cœlis et in terra, visibília et invisibília, sive Throni, sive Dominatiónes, sive Principátus, sive Potestátes: ómnia per ipsum, et in ipso creáta sunt: et ipse est ante omnes, et ómnia in ipso constant. Et ipse est caput córporis Ecclésiæ, qui est princípium, primogénitus ex mórtuis: ut sit in ómnibus ipse primátum tenens; quia in ipso complácuit omnem plenitúdinem inhabitáre; et per eum reconciliáre ómnia in ipsum, pacíficans per sánguinem crucis eius, sive quæ in terris, sive quæ in cœlis sunt, in Christo Iesu Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 18, 33-37
In illo témpore: Dixit Pilátus ad Iesum: Tu es Rex Iudæórum? Respóndit Iesus: A temetípso hoc dicis, an álii dixérunt tibi de me? Respóndit Pilátus: Numquid ego Iudǽus sum? Gens tua et pontífices tradidérunt te mihi: quid fecísti? Respóndit Iesus: Regnum meum non est de hoc mundo. Si ex hoc mundo esset regnum meum, minístri mei útique decertárent, ut non tráderer Iudǽis: nunc autem regnum meum non est hinc. Dixit ítaque ei Pilátus: Ergo Rex es tu? Respóndit Iesus: Tu dicis, quia Rex sum ego. Ego in hoc natus sum et ad hoc veni in mundum, ut testimónium perhíbeam veritáti: omnis, qui est ex veritáte, audit vocem meam.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

„Święto Pana naszego Jezusa Chrystusa, Króla” – tak w dniu tym głosi Martyrologium na samym początku. Obchodzimy dzisiaj to święto Chrystusa Pana, ustanowione 11 grudnia 1925 r. przez papieża Piusa XI. Celem święta jest skierowanie na nowo uwagi ludu chrześcijańskiego na starochrześcijański wizerunek Chrystusa jako boskiego Króla, siedzącego po prawicy Ojca, a mającego przyjść na końcu wieków z mocą i majestatem.
Introit stawia nas (według proroczego widzenia św. Jana) przed tronem Króla niebios; jest nim Baranek, który był zabity, a który teraz jeszcze okazuje swą wielkość królewską i któremu wszyscy hołd złożyć winni. W psalmie introitu (Psalm 71) za zapałem śpiewamy o Chrystusowym królestwie pokoju. Po dziękczynieniu za przyłączenie nas do królestwa Bożego i do rodziny Bożej, przedstawia nam Apostoł narodów w epistole wzniosłego i wszechmocnego Króla tego królestwa i tej rodziny. Chrystus jest „obrazem niewidzialnego Boga„, „w Nim wszystkie rzeczy zostały stworzone„, „On jest przed wszystkim i wszystko w Nim trwa„, „On też jest głową ciała Kościoła„, „aby sam we wszystkim zachował pierwszeństwo„. Głęboka to i wspaniała charakterystyka naszego Króla, Boga-Człowieka! Śpiewy łączą się myślowo i uczuciowo z czytaniami Pisma św., jako echo epistoły i przedśpiew ewangelii. Graduał jest pełnym uniesienia hołdem złożonym Królowi. Natomiast Alleluja dodaje proroctwo Daniela o Królu świata, „Władza Jego wieczna, nie będzie Mu odjęta, a królestwo Jego nigdy nie przeminie„.
W ewangelii stoi Chrystus jako więzień przed Piłatem. Urzędowy przedstawiciel światowładnego cesarza rzymskiego siedząc na stolicy sądowej zadaje Chrystusowi pytanie: „Czy jesteś królem?„, „Jestem królem„. Odpowiedź nie mogła brzmieć pewniej, jaśniej i prawdziwiej. Wyszła z ust Tego, który wkrótce potem był na pośmiewisko ukoronowany cierniem i ubrany w płaszcz królewski z dodaniem berła, a który na tronie niebios panuje wiecznie jako Król czasu i wieczności. Scenę tę, wziętą z ewangelii św. Jana, śpiewano dotąd raz tylko w ciągu roku kościelnego, w Wielki Piątek. Obecnie, jako ewangelia na uroczystość Chrystusa Króla, głoszona jest w całym świecie katolickim. Jest to punkt kulminacyjny w liturgii tego nowego uroczystego święta.
Dwom ostatnim pochodom mszalnym towarzyszą pieśni królewskie: psalm 2 (ofertorium) „Żądaj ode mnie, a dam Ci narody za dziedzictwo i krańce ziemi za posiadłość Twoją” i psalm 28 (antyfona na Komunię św.): w Ofierze świętej Chrystus pojawia się wśród nas: „Pan zasiądzie na tronie jako Król na wieki, Pan ubłogosławi naród swym pokojem„. Uczta ofiarna jest dzisiaj biesiadą królewską.