Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O łaskę nawrócenia, szczerej spowiedzi i prawdziwej skruchy za grzechy oraz o łaskę szczęśliwej śmierci w intencji Ewy Marii.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 138 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 2 Cor 11, 19-33; 12, 1-9
Fratres: Libénter suffértis insipiéntens: cum sitis ipsi sapiéntes. Sustinétis enim, si quis vos in servitútem rédigit, si quis dévorat, si quis áccipit, si quis extóllitur, si quis in fáciem vos cædit. Secúndum ignobilitátem dico, quasi nos infírmi fuérimus in hac parte. In quo quis audet, – in insipiéntia dico – áudeo et ego: Hebraei sunt, et ego: Israelítæ sunt, et ego: Semen Abrahæ sunt, et ego: Minístri Christi sunt, – ut minus sápiens dico – plus ego: in labóribus plúrimis, in carcéribus abundántius, in plagis supra modum, in mórtibus frequénter. A Iudaeis quínquies quadragénas, una minus, accépi. Ter virgis cæsus sum, semel lapidátus sum, ter naufrágium feci, nocte et die in profúndo maris fui: in itinéribus sæpe, perículis flúminum, perículis latrónum, perículis ex génere, perículis ex géntibus, perículis in civitáte, perículis in solitúdine, perículis in mari, perículis in falsis frátribus: in labóre et ærúmna, in vigíliis multis, in fame et siti, in ieiúniis multis, in frigóre et nuditáte: præter illa, quæ extrínsecus sunt, instántia mea cotidiána, sollicitúdo ómnium Ecclesiárum. Quis infirmátur, et ego non infírmor? quis scandalizátur, et ego non uror? Si gloriári opórtet: quæ infirmitátis meæ sunt, gloriábor. Deus et Pater Dómini nostri Iesu Christi, qui est benedíctus in saecula, scit quod non méntior. Damásci præpósitus gentis Arétæ regis, custodiébat civitátem Damascenórum, ut me comprehénderet: et per fenéstram in sporta dimíssus sum per murum, et sic effúgi manus eius. Si gloriári opórtet – non éxpedit quidem, – véniam autem ad visiónes et revelatiónes Dómini. Scio hóminem in Christo ante annos quatuórdecim, – sive in córpore néscio, sive extra corpus néscio, Deus scit – raptum huiúsmodi usque ad tértium coelum. Et scio huiúsmodi hóminem, – sive in córpore, sive extra corpus néscio, Deus scit:- quóniam raptus est in paradisum: et audivit arcána verba, quæ non licet homini loqui. Pro huiúsmodi gloriábor: pro me autem nihil gloriábor nisi in infirmitátibus meis. Nam, et si volúero gloriári, non ero insípiens: veritátem enim dicam: parco autem, ne quis me exístimet supra id, quod videt in me, aut áliquid audit ex me. Et ne magnitúdo revelatiónem extóllat me, datus est mihi stímulus carnis meæ ángelus sátanæ, qui me colaphízet. Propter quod ter Dóminum rogávi, ut discéderet a me: et dixit mihi: Súfficit tibi grátia mea: nam virtus in infirmitáte perfícitur. Libénter ígitur gloriábor in infirmitátibus meis, ut inhábitet in me virtus Christi.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 8, 4-15
In illo témpore: Cum turba plúrima convenírent, et de civitátibus properárent ad Iesum, dixit per similitúdinem: Exiit, qui séminat, semináre semen suum: et dum séminat, áliud cécidit secus viam, et conculcátum est, et vólucres coeli comedérunt illud. Et áliud cécidit supra petram: et natum áruit, quia non habébat humórem. Et áliud cécidit inter spinas, et simul exórtæ spinæ suffocavérunt illud. Et áliud cécidit in terram bonam: et ortum fecit fructum céntuplum. Hæc dicens, clamábat: Qui habet aures audiéndi, audiat. Interrogábant autem eum discípuli eius, quæ esset hæc parábola. Quibus ipse dixit: Vobis datum est nosse mystérium regni Dei, céteris autem in parábolis: ut vidéntes non videant, et audientes non intéllegant. Est autem hæc parábola: Semen est verbum Dei. Qui autem secus viam, hi sunt qui áudiunt: déinde venit diábolus, et tollit verbum de corde eórum, ne credéntes salvi fiant. Nam qui supra petram: qui cum audierint, cum gáudio suscipiunt verbum: et hi radíces non habent: qui ad tempus credunt, et in témpore tentatiónis recédunt. Quod autem in spinas cécidit: hi sunt, qui audiérunt, et a sollicitudínibus et divítiis et voluptátibus vitæ eúntes, suffocántur, et non réferunt fructum. Quod autem in bonam terram: hi sunt, qui in corde bono et óptimo audiéntes verbum rétinent, et fructum áfferunt in patiéntia.

Rozważania na dzisiejszą niedzielę zostały opracowane na podstawie pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, strona 30-31).

Msza (Exsurge)
Introit jest przejmującym krzykiem (może z powodu grozy wojennej?). Dzisiaj jest on wyrazem niepokoju i lęku matki naszej, Kościoła, o dusze ludzkie. Z ust i serc nie wybawionej dotąd ludzkości wznosi się skarga do miejsca świętego; na progu świątyni Apostoła pogan składa tę skargę duch pogańskiego świata.
Kolekta. Zachodzi tu rzadki wypadek, w którym niedzielna modlitwa mszalna zwraca się do patrona kościoła stacyjnego. W epistole sam św. Paweł staje przed nami. Widzimy taki autoportret wielkiego Apostoła, że o piękniejszy trudno! Mamy wrażenie, jakby on sam zbliżał się do nas i mówił: „Ty również powinieneś tak walczyć„. Taka jest oto walka wielkopostna, taki jest posiew czasu pokuty. Graduał. Znowu na myśl przychodzi niedola duszy ludzkiej; rola duszy ma również „ciężkie swe rany„. Oby je uleczył nadchodzący Wielki Post!
Ewangelia. Zbliża się Post – wiosna duszy. Boski siewca jeszcze hojniej rozsiewa łaskę jak również „pszenicę eucharystyczną” na roli serc naszych. W ofierze Mszy św. ewangelia staje się symboliczną rzeczywistością, wtedy to eucharystyczne ziarno pszeniczne zagłębia się w rolę serc naszych: Chrystus umiera w nas i z nami, i znowu zmartwychwstaje. Wówczas też mimo słabości naszej „mieszkać” w nas będzie „moc Chrystusowa”. Sekreta jest krótka, lecz wiele mówiąca. Składana ofiara ma przynieść dwa skutki: w znaczeniu pozytywnym – ożywienie, w znaczeniu negatywnym – ochronę. Przez słowa sekrety: „oblatum sacrificium„, należy rozumieć i ludzki dar złożony na ofiarowanie, i boską ofiarę urzeczywistnioną w przeistoczeniu. Oba śpiewy eucharystyczne są prawdziwie pieśniami pątniczymi: „Utwierdź kroki moje na ścieżkach Twoich, aby się stopy moje nie chwiały” (ofiarowania); „Przystąpię do ołtarza Bożego …” (antyfona na Komunię św.). W modlitwie po Komunii św. prosimy, aby Bóg udzielił nam łaski „służenia Mu dobrymi obyczajami„.