Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Do Dworu Niebieskiego.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 525 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 1 Cor 10, 6-13
Fatres: Non simus concupiscéntes malórum, sicut et illi concupiérunt. Neque idolólatræ efficiámini, sicut quidam ex ipsis: quemádmodum scriptum est: Sedit pópulus manducáre et bíbere, et surrexérunt lúdere. Neque fornicémur, sicut quidam ex ipsis fornicáti sunt, et cecidérunt una die vigínti tria mília. Neque tentémus Christum, sicut quidam eórum tentavérunt, et a serpéntibus periérunt. Neque murmuravéritis, sicut quidam eórum murmuravérunt, et periérunt ab exterminatóre. Hæc autem ómnia in figúra contingébant illis: scripta sunt autem ad correptiónem nostram, in quos fines sæculórum devenérunt. Itaque qui se exístimat stare, vídeat ne cadat. Tentátio vos non apprehéndat, nisi humána: fidélis autem Deus est, qui non patiétur vos tentári supra id, quod potéstis, sed fáciet étiam cum tentatióne provéntum, ut póssitis sustinére.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 19, 41-47
In illo témpore: Cum appropinquáret Iesus Ierúsalem, videns civitátem, flevit super illam, dicens: Quia si cognovísses et tu, et quidem in hac die tua, quæ ad pacem tibi, nunc autem abscóndita sunt ab óculis tuis. Quia vénient dies in te: et circúmdabunt te inimíci tui vallo, et circúmdabunt te: et coangustábunt te úndique: et ad terram prostérnent te, et fílios tuos, qui in te sunt, et non relínquent in te lápidem super lápidem: eo quod non cognóveris tempus visitatiónis tuæ. Et ingréssus in templum, coepit eiícere vendéntes in illo et eméntes, dicens illis: Scriptum est: Quia domus mea domus oratiónis est. Vos autem fecístis illam speluncam latrónum. Et erat docens cotídie in templo.

Msza (Ecce, Deus). Dzisiejsze teksty mszalne mają charakter pouczający i zawierają ostrzeżenie, co dla niedzieli jest rzeczą wyjątkową. Psalm introitu (53) przedstawia życie chrześcijańskie, które nawet po wielkanocnym nawróceniu przez chrzest pozostaje życiem walki zakończonej nadzieją zwycięstwa, jak o tym mówi psalm. Oby niedziela zgodnie z brzmieniem antyfony przypieczętowała zwycięstwo zmartwychwstania; tydzień cały – to są owe walki, o których wspomina wiersz następny. Jesteśmy podobni do nierozsądnych dzieci: pragniemy nieraz rzeczy szkodliwych. Dlatego Kościół, matka nasza, każe nam prosić o to, co się Bogu podoba (kolekta).
Kościół daje nam dzisiaj (epistoła) poważne ostrzeżenie: chrzest, powołanie, Eucharystia same przez się nie zapewniają nam zbawienia. Są to jedynie potężne źródła łaski, z którymi jednak konieczna jest nasza współpraca. W przeciwnym bowiem razie i nas mógłby spotkać los tych dusz, które niegdyś wybrane i hojnie obdarzone łaskami, zostały odrzucone przez Boga za niewierności i grzechy swoje. Apostoł daje nam dwa hasła mające być przestrogą i pokrzepieniem w ciągu tygodnia: trzeba unikać lekkomyślności, ale też i małoduszności. „Kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł. Pokusa nie jęła się was inna, jeno ludzka, a wierny jest Bóg, który nie dopuści kusić was ponad wasze siły, ale razem z pokusą da też i wyjście, abyście ją przetrzymać mogli”. Graduał i Alleluja zamieniły swoje role: pierwszy bowiem śpiew widzi królującego Pana, drugi zaś (zwłaszcza cały psalm, z którego wzięty jest wiersz) ukazuje potęgę piekła w walce o duszę ludzką i wyraża gorące błaganie o pomoc, objęte jednak wielkanocnym Alleluja.
Ewangelia ukazuje nam wstrząsającą scenę związaną z wjazdem Pana Jezusa do Jerozolimy w Niedzielę Palmową. Jerozolima jest obrazem duszy ochrzczonej, która odrzuca łaskę. Co to za przestroga! Jezus płacze … Stwórca i Sędzia płacze nad grzechami i niewiernością swego stworzenia! Ty także powinieneś oczyścić świątynię swej duszy! Na ofiarowanie śpiewa drugą część pieśni o słońcu (Ps 18); jest to refleksja nad poważną treścią epistoły i ewangelii: tak, poznaję czas „nawiedzenia” i dlatego „sługa Twój będzie przestrzegał przykazań”; oto moja ofiara dzisiejsza. Sekreta jest modlitwą dogmatyczną, która uczy nas jak rozumieć i oceniać ofiarę Mszy świętej: „ilekroć bowiem obchodzimy pamiątkę tej ofiary, dokonywa się dzieło odkupienia”. (Cenna to myśl, która tłumaczy nam ofiarę Mszy św. jako obchód świętych tajemnic!) Śpiew na Komunię św. opiewa Chleb anielski: „Kto pożywa Ciało moje … we mnie mieszka …” Owocami tej ofiary są czystość i jedność (modlitwa po Komunii św.).

Tekst jest fragmentem pracy Pisa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 81-82).