Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Wojciecha.
Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 442 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).
Léctio Epístolæ beáti Iacóbi Apóstoli: Ias 1, 17-21
Caríssimi: Omne datum óptimum, et omne donum perféctum desúrsum est, descéndens a Patre lúminum, apud quem non est transmutátio nec vicissitúdinis obumbrátio. Voluntárie enim génuit nos verbo veritátis, ut simus inítium áliquod creatúræ eius. Scitis, fratres mei dilectíssimi. Sit autem omnis homo velox ad audiéndum: tardus autem ad loquéndum et tardus ad iram. Ira enim viri iustítiam Dei non operátur. Propter quod abiiciéntes omnem immundítiam et abundántiam malítiæ, in mansuetúdine suscípite ínsitum verbum, quod potest salváre ánimas vestras.
Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 16, 5-14
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Vado ad eum, qui misit me: et nemo ex vobis intérrogat me: Quo vadis? Sed quia hæc locútus sum vobis, tristítia implévit cor vestrum. Sed ego veritátem dico vobis: expédit vobis, ut ego vadam: si enim non abíero, Paráclitus non véniet ad vos: si autem abíero, mittam eum ad vos. Et cum vénerit ille. árguet mundum de peccáto et de iustítia et de iudício. De peccáto quidem, quia non credidérunt in me: de iustítia vero, quia ad Patrem vado, et iam non vidébitis me: de iudício autem, quia princeps huius mundi iam iudicátus est. Adhuc multa hábeo vobis dícere: sed non potéstis portáre modo. Cum autem vénerit ille Spíritus veritátis, docébit vos omnem veritátem. Non enim loquétur a semetípso: sed quæcúmque áudiet, loquétur, et quæ ventúra sunt, annuntiábit vobis. Ille me clarificábit: quia de meo accípiet et annuntiábit vobis.
4 niedziela po Wielkanocy
A gdy przyjdzie Pocieszyciel, Duch prawdy
Msza (Cantate) objawia nam w słowie i w sakramencie działanie Ducha Świętego. Podobnie jak w poprzedniej niedzieli, tak i dziś kulminacyjnym punktem introitu jest Alleluja: „Śpiewajcie Panu pieśń nową, alleluja!” – po czym natychmiast następuje uzasadnienie: „Bo uczynił cuda„. Cuda te, objawione światu przez Boga, to działanie Ducha Świętego. W kolekcie zwracamy się do Ojca niebieskiego, spełnienie zaś próśb naszych zawdzięczamy Duchowi Świętemu. Zespala On wiernych w jedności, w jedności Chrystusa mistycznego: jedna wola, jedna miłość, jedno pragnienie. Kres tej jedności jest tam, dokąd nas Chrystus Pan uprzedził. W ten sposób wśród wzburzonych fal oceanu, którym jest życie ziemskie, serca nasze zakotwiczone są w niebie. Tam zażywać będziemy prawdziwej radości. Epistoła nawiązuje do myśli przewodniej Mszy św. za pośrednictwem słowa: „z wysoka” (desursum). Co jest owym „datkiem dobrym i wszelkim darem doskonałym, zstępującym z wysoka od Ojca światłości„? Jest nim Duch Święty, który na chrzcie św. „zrodził nas słowem prawdy, abyśmy byli niejako początkiem stworzenia Jego„. Zacności tego zrodzenia powinno odpowiadać życie nasze: Niechaj każdy z nas „będzie skory do słuchania, a powolny do mówienia i powolny do gniewu … odrzuciwszy wszelką nieczystość i nadmiar złości„. Duch Święty sprawia, że posiew Boży wschodzi na roli serc naszych; jest On palcem „prawicy pańskiej, która uczyniła moc i mnie wywyższyła” (Alleluja).
Ewangelia głosi nam dwie wieści: o wniebowstąpieniu Pańskim i zesłaniu Ducha Pocieszyciela, który odtąd rozpoczyna swą wszechogarniającą działalność w świecie i Kościele. Jest On przewodnikiem i nauczycielem, który nas coraz głębiej wprowadza w prawdy wiary Chrystusowej; On również uwielbi Chrystusa Pana, mistycznego Chrystusa na ziemi. Wspaniałą tę działalność rozwija Duch Święty w Eucharystii. W antyfonie na ofiarowanie Kościół z wdzięcznością śpiewa radosny psalm wielkanocny: „Opowiem wam … jak wielkie rzeczy uczynił Pan duszy mojej, alleluja„. Sekreta nawiązuje do modlitwy, którą kapłan odmawia przy ofiarowaniu, mieszając wodę z winem: prosimy w niej, aby Bóg, który „przez nasze uczestnictwo w tej świętej Ofierze jednoczy nas z najwyższym Bóstwem„, pozwolił nam godnie urzeczywistniać w życiu prawdę Jego. Antyfona na Komunię św. powtarza główną myśl ewangelii: „A gdy przyjdzie Pocieszyciel, Duch prawdy, przekona świat o grzechu, i o sprawiedliwości, i o sądzie„. Liturgia podkreśla w ten sposób, że Eucharystia jest owym zbawiennym środkiem, przez który Duch Święty działa w świecie i w Kościele. I tak jest rzeczywiście: Eucharystia jest wytryskującym źródłem wszelkiej łaski. Modlitwa do Komunii św. wskazuje raczej na oczyszczające i ochraniające działanie Eucharystii.
Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, s. 300-301).