Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za zmarłych Dziadków Henrykę i Franciszka.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 67 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 1 Cor 4, 1-5
Fratres: Sic nos exístimet homo ut minístros Christi, et dispensatóres mysteriórum Dei. Hic iam quǽritur inter dispensatóres, ut fidélis quis inveniátur. Mihi autem pro mínimo est, ut a vobis iúdicer aut ab humano die: sed neque meípsum iudico. Nihil enim mihi cónscius sum: sed non in hoc iustificátus sum: qui autem iúdicat me, Dóminus est. Itaque nolíte ante tempus iudicáre, quoadúsque véniat Dóminus: qui et illuminábit abscóndita tenebrárum, et manifestábit consília córdium: et tunc laus erit unicuique a Deo.

Sequéntia ✠︎ sancti Evangélii secundum Lucam: Luc 3, 1-6
Anno quintodécimo impérii Tibérii Cǽsaris, procuránte Póntio Piláto Iudǽam, tetrárcha autem Galilǽæ Heróde, Philíppo autem fratre eius tetrárcha Iturǽæ et Trachonítidis regionis, et Lysánia Abilínæ tetrárcha, sub princípibus sacerdotum Anna et Cáipha: factum est verbum Domini super Ioannem, Zacharíæ filium, in deserto. Et venit in omnem regiónem Iordánis, prǽdicans baptísmum pæniténtiæ in remissiónem peccatórum, sicut scriptum est in libro sermónum Isaíæ Prophétæ: Vox clamántis in desérto: Paráte viam Dómini: rectas fácite sémitas eius: omnis vallis implébitur: et omnis mons et collis humiliábitur: et erunt prava in dirécta, et áspera in vias planas: et vidébit omnis caro salutáre Dei.

Msza (Rorate coeli).
Niedziela ta w dawnych czasach pozbawiona własnej liturgii, ponieważ obchód suchych dni przeciągał się aż do niedzielnego poranka. Dopiero gdy mszę Suchych dni przełożono na sobotę, powstał do niedzieli specjalny formularz mszalny, zaczerpnięty z tekstów Suchych dni (śpiewy mszalne ze środy, ewangelia z soboty). Dzisiejsza msza jest więc jakby spóźnionym obchodem Suchych dni dla tych wiernych, którzy w ciągu tygodnia nie mogli uczęszczać do kościoła. Jest ona jakby uroczystym obchodem Suchych dni dla całej gminy chrześcijańskiej, spojrzeniem wstecz na miniony kwartał, z uczuciem wdzięczności i pokuty zarazem. To odnowienie przymierza na przyszłość! Epistoła przypomina nam święcenia kapłańskie; bo noc dzisiejsza była wyszczególniona, co więcej, była jedyną nocą, w której w pierwszych wiekach Kościoła wyświęcano kapłanów. Iluż gorliwych księży i biskupów dzisiaj właśnie otrzymywało święcenia! Podziękujmy za to i prośmy o powołania.

Msza w dzisiejszym swoim układzie jest zestawieniem modlitw z całego Adwentu. Raz jeszcze występują trzej kaznodzieje adwentowi; słyszymy ich znamienne słowa, które przez cały Adwent brzmiały w uszach naszych: Izajasza „Niebiosa, spuśćcie rosę”, Jana Chrzciciela „Gotujcie drogę Pańską”, Maryi Panny wreszcie „Pozdrowienie Anielskie”. Prorok Izajasz stoi u progu (introit); właściwie to dla niego miejsce, bo przecież należy do Starego Testamentu; z ust jego słyszymy nieśmiertelne wołanie adwentowe: „Niebiosa, spuśćcie Sprawiedliwego …”. Był to pierwszy stopień i podstawowy ton brzmiący w Adwencie: tęsknota do Zbawiciela. – Wkraczamy dalej, do nawy Kościoła Bożego; oto stoi przed nami drugi kaznodzieja w osobie Jana Chrzciciela. Wyprzedza on Pana i prowadzi Oblubieńca (Chrystusa) do Oblubienicy (Kościoła). Jest on również głosem wołającego na puszczy: „Gotujcie drogę Pańską”. We mszy występuje znowu na plan pierwszy w ewangelii; miejsce to dla niego stosowne: jego kazanie o pokucie wskazuje na wielkie, etyczne zadanie Adwentu. – Na początku ofiarowania sama Matka Boska prowadzi nas wreszcie do ołtarza. Ona już stoi na miejscu świętym – najwłaściwszym dla Niej. Izajasz jest prorokiem i stoi na progu, u zamkniętych podwoi; Jan Chrzciciel głosi pokutę i stoi w nawie pierwszej części mszy; Maryja zaś jest uosobieniem łaski: prowadzi nas do ołtarza, na który Zbawiciel zstępuje, tak jak niegdyś zstąpił do łona Dziewicy Maryi, gdy Jej Anioł zwiastował słowami „Zdrowaś …”. Oto najwyższy stopień przygotowania do święta Bożego Narodzenia. Izajasz wznieca w nas tęsknotę do odkupienia, św. Jan przygotowuje dlań drogę wiodącą do naszych serc, Najświętsza Maryja Panna wskazuje na Jego przybycie w łasce i przynosi nam Zbawiciela. W świętej Ofierze i Komunii św. Kościół i dusza stają się podobnymi do Matki Bożej, noszą bowiem Chrystusa w sobie, stają się Krzysztofami (Christophoroi – nosiciele Chrystusa); w Boże Narodzenie mają Go wydać na świat … Owe trzy postacie adwentowe uczą nas wreszcie, jak głęboka jest treść liturgii w brewiarzu i we mszy. Izajasz przedstawia nocną jutrznię (oczekiwanie i pragnienie), św. Jan – mszę katechumenów (słowo Boże), Maryja Panna zaś samą ofiarę.

Rozważania do Mszy Świętej zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956).