Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O łaskę nawrócenia, szczerej spowiedzi i prawdziwej skruchy za grzechy oraz o łaskę szczęśliwej śmierci w intencji Ewy Marii.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 51 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Lectio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Philippénses: Philipp 4, 4-7 
Fratres: Gaudéte in Dómino semper: íterum dico, gaudéte. Modéstia vestra nota sit ómnibus homínibus: Dóminus prope est. Nihil sollíciti sitis: sed in omni oratióne et obsecratióne, cum gratiárum actióne, petitiónes vestræ innotéscant apud Deum. Et pax Dei, quæ exsúperat omnem sensum, custódiat corda vestra et intellegéntias vestras, in Christo Iesu, Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann l, 19-28
In illo tempore: Misérunt Iudaei ab Ierosólymis sacerdótes et levítas ad Ioánnem, ut interrogárent eum: Tu quis es? Et conféssus est, et non negávit: et conféssus est: Quia non sum ego Christus. Et interrogavérunt eum: Quid ergo? Elías es tu? Et dixit: Non sum. Prophéta es tu? Et respondit: Non. Dixérunt ergo ei: Quis es, ut respónsum demus his, qui misérunt nos? Quid dicis de te ipso? Ait: Ego vox clamántis in desérto: Dirígite viam Dómini, sicut dixit Isaías Prophéta. Et qui missi fúerant, erant ex pharisaeis. Et interrogavérunt eum, et dixérunt ei: Quid ergo baptízas, si tu non es Christus, neque Elías, neque Prophéta? Respóndit eis Ioánnes, dicens: Ego baptízo in aqua: médius autem vestrum stetit, quem vos nescítis. Ipse est, qui post me ventúrus est, qui ante me factus est: cuius ego non sum dignus ut solvam eius corrígiam calceaménti. Hæc in Bethánia facta sunt trans Iordánem, ubi erat Ioánnes baptízans.

Niedziela różowa. Radosna to niedziela w Adwencie! Jak dzieci oczekujące z utęsknieniem przybycia Dzieciątka na Boże Narodzenia, tak i my nie możemy już powściągnąć radości z powodu nadchodzącego Pana. Niedziela dzisiejsza – to zadatek radości, której doznawać będziemy w Boże Narodzenie. Kolor szat liturgicznych jest różowy zamiast fioletowego. Kolor różowy jest złagodzeniem koloru fioletowego, stoi więc między barwą pokuty i barwą radości – oznacza on hamowaną radość. Ołtarz, w przeciwieństwie do innych dni Adwentu, może być przyozdobiony kwiatami, organy mogą rozbrzmiewać; asystujący do mszy uroczystej przybrani są w dalmatykę i tunicelę. My, przyjaciele liturgii, powinniśmy radośnie obchodzić tak wyjątkowe dni, aby podkreślić ich cechy charakterystyczne. Tak w kościele (szaty liturgiczne, ozdoby ołtarza) jak i w domu (stół biesiadny) niech zapanuje kolor różowy; wskazówki te duszpasterz może uwzględnić w swoich naukach. Niewiele jest niedziel mających tak wyraźny nastrój. Radość adwentowa musi być jednak głębiej uzasadniona – nakazuje nam to liturgia dnia dzisiejszego.

Msza (Gaudete)
Ofiarę świętą odprawiamy na grobie Księcia Apostołów, św. Piotra. (Tekst mszy nie wspomina o tej stacji).
Introit jest dzisiaj naprawdę taki, jaki być powinien: wprowadza w nastrój całego dnia i mszy: „Weselcie się w Panu zawsze, po wtóre mówię wam: weselcie się – gdyż Pan blisko jest!” Słyszymy to już na progu świątyni. Jest to dwukrotne przyjście, którego radośnie oczekujemy: przyjście w ciele i przyjście w mocy – oba znów połączone w dzisiejszej Mszy św. Jako odpowiedź na dobrą nowinę śpiewamy dziś trzykrotnie pieśń odkupienia, psalm 84: w introicie, w ofertorium i przy Komunii, a więc w trzech śpiewach procesjonalnych mszy.
Kolekta nawiązuje do natury (noc – światło): oby Bóg rozproszył ciemności umysłu naszego łaską „swego nawiedzenia”. Prawdziwie adwentowa to modlitwa, odbiegająca jednak od typu „Excita” (Pobudź).
Lekcja znamienna jest w swej krótkości; pełen wyrazu jest wiersz śpiewany na początku przy introicie: Pan blisko jest (a mianowicie w przyjściu swoim ostatecznym). Jest On Zbawicielem przynoszącym pokój i radość w narodzeniu swoim.
Graduał jest tęsknym wołaniem o zbawienie, jakby okrzykiem: „Niebiosa, spuśćcie rosę!„, wznoszonym przez nieodkupioną i odkupioną ludzkość (znamy już psalm 78, ową pieśń adwentową), jest to także „Maran atha” (przyjdź, Panie), modlitwa o paruzję (Przyjście w chwale na końcu świata).
W śpiewie Alleluja słyszymy typowe wołanie adwentowe, okolone słowami Alleluja. W ewangelii stoją przed Janem wysłannicy Sanhedrynu, by zbadać jego posłannictwo jako proroka. Ze względów liturgicznych wyłączamy tę scenę z jej historycznego związku. Ważne jest dla nas świadectwo Chrzciciela: „Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie. To Ten, który przyjdzie po mnie, a stał się przede mną, któremu ja nie godzien rozwiązać rzemyka u sandałów Jego„. Świadectwo to, ujęte liturgicznie, mówi: Chrystus jest obecny w swoim Kościele aż do skończenia świata: jest On obecny w postaci ukrytej, dlatego też nie znamy Go. Poznamy Go dopiero przy Jego powrotnym przyjściu. Jest On Bogiem wiecznym, zapowiedzianym Zbawicielem!
W ofertorium śpiewamy znów psalm 84, który jest bardziej pieśnią Bożego Narodzenia aniżeli Adwentu: rola Kościoła i duszy jest pobłogosławiona przez Zbawiciela, niewola przekleństwa Bożego jest zniesiona. Na początku ofiary brzmi to jak spełnienie oczekiwania adwentowego.
Sekreta jest nieco trudna do zrozumienia: „Prosimy Cię, Panie, niech ofiara oddanych sług Twoich ustawicznie będzie Ci składana, aby i tajemnice święte według ustanowienia spełniała i zbawienie Twoje przedziwnie w nas wykonywała„. Krótką jej treścią jest to, że Bóg przychodzi i przynosi łaskę zbawienia. Święta Ofiara jest obfitującym w łaski spełnieniem mszy katechumenów: tam Bóg i Pan nasz jest blisko, jest pośród nas, a gdy nastąpi święta Uczta (Komunia św.), wtedy nawet „pozostaje w nas, a my w Nim„.
W antyfonie na Komunię św. dajemy wyraz pewności naszego oczekiwania, którego gwarancją jest Eucharystia: „Powiedzcie: Bojaźliwi, nabierzcie odwagi, a nie bójcie się. Oto Bóg nasz przyjdzie i zbawi nas„.
Modlitwa po Komunii św. mówi nam, że ofiara ta nie jest jeszcze spełnieniem oczekiwania adwentowego, lecz tylko przygotowaniem do nadchodzącego wielkiego święta.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)