Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O Boże błogosławieństwo i opiekę Najświętszej Maryi Panny dla Agnieszki Urbańczyk.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 491 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 11, 33-36.
O altitúdo divitiárum sapiéntiae et sciéntiæ Dei: quam incomprehensibília sunt iudícia eius, et investigábiles viæ eius! Quis enim cognovit sensum Dómini? Aut quis consiliárius eius fuit? Aut quis prior dedit illi, et retribuétur ei? Quóniam ex ipso et per ipsum et in ipso sunt ómnia: ipsi glória in saecula. Amen.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 28, 18-20
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Data est mihi omnis potéstas in coelo et in terra. Eúntes ergo docéte omnes gentes, baptizántes eos in nómine Patris, et Fílii, et Spíritus Sancti: docéntes eos serváre ómnia, quæcúmque mandávi vobis. Et ecce, ego vobíscum sum ómnibus diébus usque ad consummatiónem saeculi.

Msza (Benedicta sit)
Tekst mszy łatwo jest zrozumiały. Introit oddaje nastrój kapłana zbliżającego się do ołtarza i ludu wkraczającego do kościoła. Gdy wchodzimy tam dzisiaj, staje przed nami w majestacie i piękności Trójca Przenajświętsza. Dlatego śpiewamy: „Niech będzie błogosławiona Święta Trójca … albowiem uczyniła nad nami miłosierdzie swoje”. Psalm introitowy jest pieśnią o przyrodzie sławiącą imię Boga, ponieważ przedziwnym się okazał w świecie, w niewinnych oczach dziecięcia i w gwiazdach na niebie. W kolekcie wysławia Kościół podwójną wzniosłość: pełną potęgi jedność i harmonijną wielość w Trójcy Świętej. Wyznajemy chwałę Trójjedności i uwielbiamy jedność Jej istoty. Niezachwianie więc wierząc w tę tajemnicę, błagamy o piekę we wszystkich niebezpieczeństwach. Mamy tu również wzór dla charakteru naszego, który powinien być odbiciem Trójcy Przenajświętszej: życie nasze ma być pełne potężnej jedności oraz pięknej i ujmującej harmonii. W epistole uwydatnione jest zdumienie św. Pawła, gdy było mu dane poprzez wielką wiarę spojrzeć w głębię bóstwa: „O głębokości bogactw …” Zaledwie umie on znaleźć jedno lub drugie słowo, by wypowiedzieć bezmierną, niezgłębioną tajemnicę Trójcy Świętej. „Z Niego (z Ojca), przez Niego (przez Syna) i w nim (w Duchu Św.) jest wszystko …” W graduale słyszymy trzykrotne „Błogosławiony!” Gdy się bliżej zapoznamy z tekstem, przebywamy niezmierzoną drogę: najpierw oglądamy Boga w przepaściach morskich, a jednocześnie widzimy, jak On króluje nad Cherubinami; podobnie w dziejach ojców naszych, w losach pokoleń, w kolejach ludzkości ujawniała się przedziwność Trójcy Świętej. W ewangelii czytamy dziś główny tekst, w którym zestawione są wszystkie trzy Osoby Boskie. Chrystus daje Apostołom swoim rozkaz udzielania chrztu św.: „Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Kiedy zaczyna się ofiarowanie, własne osoby nasze mają być ofiarą złożoną na cześć Trójcy Świętej. W chwili przyjmowania Komunii św. mówi znów Kościół, że Chleb niebieski jest darem Trójcy Świętej. Chrystus przyniósł odkupienie, Bóg Ojciec brał w nim udział przez to, że mnie wybrał, a Duch Święty dołączył swoje współdziałanie. W sekrecie prosimy o poświęcenie darów ofiarnych, my zaś sami pragniemy, abyśmy przez życie święte stawali się nieustającą ofiarą Trójcy Przenajświętszej. Po raz trzeci intonujemy pieśń pochwalną na cześć Trójcy Przenajświętszej … „bo uczyniła nad nami miłosierdzie swoje”. Komunia św. ma wzmocnić naszą wiarę w Trójce Św. i być ochroną we wszystkich niebezpieczeństwach grożących ciału i duszy. 

Za dawnych czasów niedziela dzisiejsza była pozbawiona własnego formularza, ponieważ rankiem odprawiano mszę z soboty Suchych dni. Później został ułożony formularz na pierwszą niedzielę po Zielonych Świątkach, albo też w dniu dzisiejszym obchodzono wraz z Kościołem wschodnim uroczystość Wszystkich Świętych. Dopiero w XIV wieku uroczystość Trójcy Przenajświętszej wyparła liturgię niedzieli, która obecnie może być uwzględniona w ciągu tygodnia, wyjąwszy dzień uroczystości Bożego Ciała lub święto wyższe niż rytu prostego.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 12-13).