Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 174 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Exodi: Exod 24, 12-18
In diébus illis: Dixit Dóminus ad Móysen: Ascénde ad me in montem, et esto ibi: dabóque tibi tábulas lapídeas, et legem ac mandáta quæ scripsi: ut dóceas fílios Israël. Surrexérunt Moyses et Iosue miníster eius: ascendénsque Moyses in montem Dei, senióribus ait: Exspectáte hic, donec revertámur ad vos. Habétis Aaron et Hur vobíscum: si quid natum luent quæstiónis, referétis ad eos. Cumque ascendísset Moyses, opéruit nubes montem, et habitávit glória Dómini super Sínai, tegens illum nube sex diébus: séptimo autem die vocávit eum de médio calíginis. Erat autem spécies glóriæ Dómini, quasi ignis ardens super vérticem montis; in conspéctu filiórum Israël. Ingressúsque Móyses médium nébulæ, ascéndit in montem: et luit ibi quadragínta diébus et quadragínta nóctibus.

Léctio libri Regum: 3 Reg 19, 3-8
In diébus illis: Venit Elías in Bersabée Iuda, et dimísit ibi púerum suum, et perréxit in desértum, viam uníus diéi. Cumque venísset, et sedéret subter unam iuníperum, petívit ánimæ suæ, ut morerétur, et ait: Súfficit mihi, Dómine, tolle ánimam meam: neque enim mélior sum quam patres mei. Proiecítque se, et obdormívit in umbra iuníperi: et ecce, Angelus Dómini tétigit eum, et dixit illi: Surge et cómede. Respéxit, et ecce ad caput suum subcinerícius panis, et vas aquæ: comédit ergo et bibit, et rursum obdormívit. Reversúsque est Angelus Dómini secundo, et tétigit eum, dixítque illi: Surge, cómede: grandis enim tibi restat via. Qui cum surrexísset, comédit et bibit, et ambulávit in fortitúdine cibi illíus quadragínta diébus et quadragínta nóctibus, usque ad montem Det Horeb.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 12, 38-50
In illo témpore: Respondérunt Iesu quidam de scribis et pharisaeis, dicéntes: Magíster, vólumus a te signum vidére. Qui respóndens, ait illis: Generátio mala et adúltera signum quærit: et signum non dábitur ei, nisi signum Ionæ Prophétæ. Sicut enim fuit Ionas in ventre ceti tribus diébus et tribus nóctibus: sic erit Fílius hóminis in corde terræ tribus diébus et tribus nóctibus. Viri Ninivítæ surgent in iudício cum generatióne ista, et condemnábunt eam: quia pæniténtiam egérunt in prædicatióne Ionæ. Et ecce plus quam Ionas hic. Regína Austri surget in iudício cum generatióne ista, et condemnábit eam: quia venit a fínibus terræ audire sapiéntiam Salomónis. Et ecce plus quam Sálomon hic. Cum autem immúndus spíritus exíerit ab hómine, ámbulat per loca árida, quærens réquiem, et non invénit. Tunc dicit: Revértar in domum meam, unde exívi. Et véniens invénit eam vacántem, scopis mundátam, et ornátam. Tunc vadit, et assúmit septem álios spíritus secum nequióres se, et intrántes hábitant ibi: et fiunt novíssima hóminis illíus pe-ióra prióribus. Sic erit et generatióni huic péssimæ. Adhuc eo loquénte ad turbas, ecce, Mater eius et fratres stabant foris, quæréntes loqui ei. Dixit autem ei quidam: Ecce, mater tua et fratres tui foris stant, quæréntes te. At ipse respóndens dicénti sibi, ait: Quæ est mater mea, et qui sunt fratres mei? Et exténdens manum in discípulos suos, dixit: Ecce mater mea et fratres mei. Quicúmque enim fécerit voluntátem Patris mei, qui in coelis est: ipse meus frater et soror et mater est.

Msza (Reminiscere)
Trzy czytania świadczą o starożytności dzisiejszej mszy: przemawiają do nas Zakon, Prorocy i Ewangelia. Psalm 24 przewija się przez pierwsze śpiewy, co również wskazuje na starożytność formularza. Rzecz możliwa, że motyw skargi został wywołany prześladowaniem wrogów zewnętrznych, ale i grzech na pewno jest tego powodem. W pierwszej modlitwie prosimy o ochronę przed przeciwnościami; druga zawiera motyw postny: post ciała przynosi umocnienie duszy. Możemy więc powiedzieć, że głównym rysem tej mszy jest powaga i gotowość do pokuty. Wstępujemy do domu Bożego z gorącym błaganiem, przypominamy Bogu miłosierdzie, które zawsze nam okazywał, i prosimy o uwolnienie od przemocy nieprzyjacielskiej. A mamy na myśli wroga królestwa Bożego. Psalm jest ufnym wzniesieniem duszy do Boga i tchnie gorącym uczuciem.
Pierwsza kolekta – podobnie jak introit – prosi o obronę przed nieprzyjacielem; druga zawiera często powtarzający się motyw postny: post ciała przynosi ze sobą wzmocnienie ducha. Dwa pierwsze czytania wzajemnie sobie odpowiadają, na co wskazuje ich zakończenie: „czterdzieści dni i czterdzieści nocy„. Mojżesz i Eliasz stosują post czterdziestodniowy: Mojżesz obcując z Bogiem, Eliasz w czasie swej drogi przez pustynię.
Ewangelia zawiera kilka motywów, nie można jednak stwierdzić wyraźnie, które z nich są główne. Z całą pewnością można to powiedzieć o części dotyczącej Najświętszej Maryi Panny, czyli o motywie związanym  kościołem stacyjnym. Motyw męki jest również jasny: Jonasz, który przebywał trzy dni we wnętrznościach ryby,jest symbolem śmierci Chrystusa (miejsce to jest podkreślone w brewiarzu). Nie całkiem zrozumiały jest obraz o duchu nieczystym. Czy Kościół pragnie w ten sposób ostrzec nas i katechumenów? W każdym razie miejsce to możemy zaliczyć do motywów pokutnych, które przewijają się przez cały tekst mszy.
Antyfona na ofiarowanie najwyraźniej nawiązuje do ostatnich słów ewangelii: „Ktobykolwiek bowiem uczynił wolę Ojca mego …” „Rozmyślałem o przykazaniach Twoich, które umiłowałem bardzo„. Sekreta uwzględnia myśl o pokucie: ofiara ma zgładzić nasze grzechy i kierować naszymi chwiejnymi sercami. Antyfona na Komunię św. została wybrana z psalmu 5. Z ogólnej jego treści wynika, o jaki owoc ofiary prosimy: o pomoc w potrzebach królestwa Bożego, szczególnie o pomoc w walce z grzechem. Modlitwa po Komunii św. zawiera tę samą prośbę. Natomiast modlitwa nad ludem jest bardziej pozytywna w swej treści: prosimy o oświecenie umysłu i woli. Nazwać ją można perłą wśród tekstów modlitewnych. Nastrój mszy jest poważny, pełen poczucia świadomości grzechu, zarówno w śpiewach jak i w modlitwach.

Rozważania do Mszy świętej są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny (Poznań 1956 r., tom II, strona 82-83)