Niedziela Pięćdziesiątnicy


niedziela

03 marca
Niedziela Pięćdziesiątnicy
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Do Dworu Niebieskiego.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 142 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 1 Cor 13, 1-13
Fratres: Si linguis hóminum loquar et Angelórum, caritátem autem non hábeam, factus sum velut æs sonans aut cýmbalum tínniens. Et si habúero prophétiam, et nóverim mystéria ómnia et omnem sciéntiam: et si habúero omnem fidem, ita ut montes tránsferam, caritátem autem non habúero, nihil sum. Et si distribúero in cibos páuperum omnes facultátes meas, et si tradídero corpus meum, ita ut árdeam, caritátem autem non habuero, nihil mihi prodest. Cáritas patiens est, benígna est: cáritas non æmulátur, non agit pérperam, non inflátur, non est ambitiósa, non quærit quæ sua sunt, non irritátur, non cógitat malum, non gaudet super iniquitáte, congáudet autem veritáti: ómnia suffert, ómnia credit, ómnia sperat, ómnia sústinet. Cáritas numquam éxcidit: sive prophétiæ evacuabúntur, sive linguæ cessábunt, sive sciéntia destruétur. Ex parte enim cognóscimus, et ex parte prophetámus. Cum autem vénerit quod perféctum est, evacuábitur quod ex parte est. Cum essem párvulus, loquébar ut párvulus, sapiébam ut párvulus, cogitábam ut párvulus. Quando autem factus sum vir, evacuávi quæ erant párvuli. Vidémus nunc per spéculum in ænígmate: tunc autem fácie ad fáciem. Nunc cognósco ex parte: tunc autem cognóscam, sicut et cógnitus sum. Nunc autem manent fides, spes, cáritas, tria hæc: maior autem horum est cáritas.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 18, 31-43
In illo témpore: Assúmpsit Iesus duódecim, et ait illis: Ecce, ascéndimus Ierosólymam, et consummabúntur ómnia, quæ scripta sunt per Prophétas de Fílio hominis. Tradátur enim Géntibus, et illudétur, et flagellábitur, et conspuétur: et postquam flagelláverint, occídent eum, et tértia die resúrget. Et ipsi nihil horum intellexérunt, et erat verbum istud abscónditum ab eis, et non intellegébant quæ dicebántur. Factum est autem, cum appropinquáret Iéricho, cæcus quidam sedébat secus viam, mendícans. Et cum audíret turbam prætereúntem, interrogábat, quid hoc esset. Dixérunt autem ei, quod Iesus Nazarénus transíret. Et clamávit, dicens: Iesu, fili David, miserére mei. Et qui præíbant, increpábant eum, ut tacéret. Ipse vero multo magis clamábat: Fili David, miserére mei. Stans autem Iesus, iussit illum addúci ad se. Et cum appropinquásset, interrogávit illum, dicens: Quid tibi vis fáciam? At ille dixit: Dómine, ut vídeam. Et Iesus dixit illi: Réspice, fides tua te salvum fecit. Et conféstim vidit, et sequebátur illum, magníficans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo.

Msza (Esto mihi).
Spośród trzech mszy niedzielnych przedpościa, przygotowującego nas do czasu wielkiego odnowienia, msza dzisiejsza osiąga punkt szczytowy. W dniu dzisiejszym Ofiara eucharystyczna odprawia się na grobie św. Piotra. Przychodzimy do domu Bożego, do opoki Piotrowej szukając pomocy. Nie skarżymy się już z goryczą, lecz prosimy z pełnym zaufanie: „Bądź mi wodzem i żywicielem” zarówno dzisiaj jak i przez czterdzieści dni „pobytu na pustyni„, czyli przez cały Wielki Post. Psalm 30 wiedzie nas przez głębię męki do przemienienia na górze Tabor (Wielkanoc). Kolekta powtarza ostatnie prośby Modlitwy Pańskiej o wyzwolenie z więzów grzechowych i o wybawienie od wszelkiego zła.
Epistoła. Trzecia epistoła przedpościa wprowadza nas na najwyższy stopień przygotowania do postu – a jest nim miłość. Św. Paweł śpiewa wspaniały hymn o miłości, która jest najwyższą wartością w królestwie Bożym; miłość o sobie zapomina, wszystko znosi, nie przemija. Graduał: hymn o miłości wywołuje pieśń dziękczynną za odkupienie, prawdziwy psalm zmartwychwstania.
W ewangelii wskazuje nam Kościół na Zbawiciela idącego bolesną drogą cierpienia, opromienionego jednak chwałą zmartwychwstania. Jakby z dalekiej perspektywie ukazuje się zdumionym oczom naszym Wielki Tydzień i Wielkanoc. Teraz, podczas Ofiary, podobny jestem do ślepego żebraka siedzącego przy drodze; przechodzący mimo Chrystus chce mi przywrócić wzrok, a ja w ofiarowaniu idę za Nim drogą cierpienia „wielbiąc Boga„. „Prosimy Cię, Panie, Hostia ta niech nas oczyści z grzechów – tak modlimy się w sekrecie – a ciała i dusze sług Twoich uświęci do godnego sprawowania Ofiary świętej„. W antyfonie na Komunię św. Kościół zapewnia, że przez Eucharystię wszystkie nasze pragnienia i tęsknota szczęścia wielkanocnego będą zaspokojone, w modlitwie zaś końcowej błagamy o obronę przed wszelkimi przeciwnościami.

Rozważania na dzisiejszą niedzielę są fragmentem pracy Piusa Parscha, zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, strona 45).

« wróć