Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Z okazji pierwszych urodzin Józefa, z prośbą o opiekę i błogosławieństwo Matki Najświętszej i Świętego Patrona.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 522 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 8, 12-17
Fratres: Debitóres sumus non carni, ut secúndum carnem vivámus. Si enim secúndum carnem vixéritis, moriémini: si autem spíritu facta carnis mortificavéritis, vivétis. Quicúmque enim spíritu Dei aguntur, ii sunt fílii Dei. Non enim accepístis spíritum servitútis íterum in timóre, sed accepístis spíritum adoptiónis filiórum, in quo clamámus: Abba – Pater. – Ipse enim Spíritus testimónium reddit spirítui nostro, quod sumus fílii Dei. Si autem fílii, et herédes: herédes quidem Dei, coherédes autem Christi.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 16, 1-9
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis parábolam hanc: Homo quidam erat dives, qui habébat víllicum: et hic diffamátus est apud illum, quasi dissipásset bona ipsíus. Et vocávit illum et ait illi: Quid hoc audio de te? redde ratiónem villicatiónis tuæ: iam enim non póteris villicáre. Ait autem víllicus intra se: Quid fáciam, quia dóminus meus aufert a me villicatiónem? fódere non váleo, mendicáre erubésco. Scio, quid fáciam, ut, cum amótus fúero a villicatióne, recípiant me in domos suas. Convocátis itaque síngulis debitóribus dómini sui, dicébat primo: Quantum debes dómino meo? At ille dixit: Centum cados ólei. Dixítque illi: Accipe cautiónem tuam: et sede cito, scribe quinquagínta. Deínde álii dixit: Tu vero quantum debes? Qui ait: Centum coros trítici. Ait illi: Accipe lítteras tuas, et scribe octogínta. Et laudávit dóminus víllicum iniquitátis, quia prudénter fecísset: quia fílii huius saeculi prudentióres fíliis lucis in generatióne sua sunt. Et ego vobis dico: fácite vobis amicos de mammóna iniquitátis: ut, cum defecéritis, recípiant vos in ætérna tabernácula.

Msza (Susceptimus). Niedziela jest dniem zmartwychwstania, dniem Pańskim; oto nastrój, w którym wstępujemy do „świątyni” (introit). Widzimy przed sobą „Majestas Domini”, jaśniejącego w chwale Pana, z wdzięcznością przypominamy sobie łaskę wielkanocną, łaskę „miłosierdzia”, chwalimy „wielkiego Pana” w „mieście Bożym”, na „górze” mistycznej ołtarza. Introit jest więc znowu prawdziwym „wstępem” do dramatu Mszy świętej. Podobny wstęp posiada msza na dzień Najśw. Maryi Panny Gromnicznej. Prośba zawarta w kolekcie stosuje się całkowicie do naszej myśli przewodniej: prawdziwa wiara i prawe uczynki, bo na tym właśnie polega życie dzieci Bożych; poza tym prosimy o zrozumienie ułomności naszej oraz o życie według woli Bożej (tu znów kolekta pełna znaczenia i treści). Teraz św. Paweł poucza nas w epistole. Ósmy rozdział w liście do Rzymian jest szczytowym punktem, w którym Apostoł omawia wyposażenie chrześcijan przez Ducha Świętego. Wykazuje on to na przykładzie przeciwieństwa zachodzącego między człowiekiem duchowym a cielesnym. Człowiek cielesny zwrócony jest ku sprawom doczesnym, a jego myśli i wola skierowane są ku sprawom ziemskim; obrazem takiego człowieka jest nieuczciwy włodarz. Chrześcijanin natomiast jest człowiekiem duchowym, w którym Duch Św. zamieszkuje i którym kieruje. Człowiek, który ma w sobie Ducha Świętego, jest dzieckiem i dziedzicem Bożym, bratem i współdziedzicem Chrystusowym. Życie Boże jest zatem, po uśmierceniu cielesnego człowieka, życiem pod kierownictwem Ducha Świętego. Jest to znów radosna nowina, która przez cały tydzień powinna brzmieć w uszach naszych. W niewielu zdaniach epistoły zawarta jest cała wielkość, całe bogactwo nasze: Duch Św. mieszka w nas, Bóg jest Ojcem, a Chrystus bratem naszym. Niebo i jego szczęśliwość – oto dziedzictwo nasze. Czegóż więcej możemy wymagać? Graduał wyraża ufność, którą pokładamy w Chrystusie (w poprzednią niedzielę psalm 30 był śpiewem na Komunię św.). Śpiew Alleluja – to prawdziwie wielkanocny obraz Zbawiciela przemienionego i zmartwychwstałego. Zwróćmy uwagę, że introit oraz Alleluja i w poprzednią niedzielę i dzisiaj wyjęte są z tego samego psalmu (46 – 47). Ewangelia (przypowieść o nieuczciwym włodarzu) nastręcza trudności znawcom Pisma świętego. Trzeba wziąć pod uwagę punkt porównania: nieuczciwego włodarza chwali Chrystus nie z powodu jego oszukaństwa, ale z powodu roztropności i zapobiegliwości, jakimi zabezpiecza swą doczesną przyszłość. Gorliwość dzieci tego świata, jaką okazują w swych ziemskich zamierzeniach, ma być dla nas przykładem, jak powinniśmy zabiegać o nasz cel ostateczny. Drzemią w nas niespożyte siły, które musimy wykorzystać dla wieczności. Naśladujmy roztropność synów tego świata. Niby echo wstępnej części mszy występują raz jeszcze oba przeciwieństwa. Bóg wynosi lud pokorny, a oczy pysznych poniża (ofert.); z tą pełną pokory myślą przystępujemy do ołtarza, by złożyć ofiarę. Sekreta odznacza się tym razem wyjątkowym bogactwem słów: Czym powinna być dla nas Msza święta? Ma uświęcić nas w tym życiu i doprowadzić do radości wiecznej. Antyfona na Komunię św. jest bardzo czcigodną pamiątką. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa wierni zawsze śpiewali psalm 33, idąc do Stołu Pańskiego, a to ze względu na wiersz: „Skosztujcie, a obaczcie, iż słodki jest Pan …” (po grecku „słodki” znaczy „chrestos”, co brzmi podobnie jak Chrystus; stąd gra słów: „Skosztujcie, a obaczycie, że to jest Chrystus (Chrestos) Pan!” Raz jeszcze prosimy o „odnowienie ciała i duszy” (modl. po Komunii św.), abyśmy naprawdę z ludzi cielesnych stali się ludźmi duchowymi.

Rozważania są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 74-75).