7. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego


niedziela

28 lipca
7. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O Boże błogosławieństwo i opiekę Najświętszej Maryi Panny dla Oliwii Urbańczyk z okazji pierwszej rocznicy urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 520 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 6, 19-23
Fratres: Humánum dico, propter infirmitátem carnis vestræ: sicut enim exhibuístis membra vestra servíre immundítiæ et iniquitáti ad iniquitátem, ita nunc exhibéte membra vestra servíre iustítiæ in sanctificatiónem. Cum enim servi essétis peccáti, líberi fuístis iustítiæ. Quem ergo fructum habuístis tunc in illis, in quibus nunc erubéscitis? Nam finis illórum mors est. Nunc vero liberáti a peccáto, servi autem facti Deo, habétis fructum vestrum in sanctificatiónem, finem vero vitam ætérnam. Stipéndia enim peccáti mors. Grátia autem Dei vita ætérna, in Christo Iesu, Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 7, 15-21
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Atténdite a falsis prophétis, qui véniunt ad vos in vestiméntis óvium, intrínsecus autem sunt lupi rapáces: a frúctibus eórum cognoscétis eos. Numquid cólligunt de spinis uvas, aut de tríbulis ficus ? Sic omnis arbor bona fructus bonos facit: mala autem arbor malos fructus facit. Non potest arbor bona malos fructus fácere: neque arbor mala bonos fructus fácere. Omnis arbor, quæ non facit fructum bonum, excidétur et in ignem mittétur. Igitur ex frúctibus eórum cognoscétis eos. Non omnis, qui dicit mihi, Dómine, Dómine, intrábit in regnum coelórum: sed qui facit voluntátem Patris mei, qui in coelis est, ipse intrábit in regnum coelórum. 

Msza (Omnes gentes). Introit wyraża często główny nastrój dnia; jest nim dzisiaj nastój wielkanocny. Uwielbiony Chrystus – Król panuje nad nami, a powodem radości wielkanocnej jest życie Boże. Cały psalm 46 to właśnie nam tłumaczy: Bóg pokonał w nas wroga duszy i uczynił nas dziedzictwem swoim. Jedyną naszą troską i prośbą powinno być usunięcie wroga duszy. Kolekta: dzieci Ojca, którego mądra opatrzność nad nimi czuwa, proszą o odpowiednie środki do prawdziwego życia. Z kolei staje przed nami kaznodzieja, który spojrzawszy na dawne życie przypomina nam w liście do Rzymian (6, 19-23) i całe nasze szczęście, i nasze wielkie zadanie. Św. Paweł ukazuje dwa potężne, przeciwstawne obrazy: niewolnika grzechu i sługę Boga. Dawniej, przed nawróceniem służyliśmy tyranii grzechu, a wszelkie siły nasze oddawaliśmy na jego usługi; obecnie służymy Bogu, poświęcając Mu duszę, ciało i życie. Oto prawdziwa wolność. Owocem takiego szczęścia jest świętość a kresem – szczęśliwość wieczna: „Teraz wszakże uwolnieni od grzechu i stawszy się sługami Bożymi macie swój pożytek w uświęceniu, a za cel – życie wieczne!” Oto słowa, które mamy zachować w pamięci przez cały tydzień! W graduale występuje matka nasza, Kościół, który chce nas nauczyć oddania się Bogu na służbę, czyli bojaźni Bożej, dzięki której będziemy „synami światłości”. Alleluja jest znowu radosną pieśnią wielkanocną, przepełnioną weselem. Uczeń mówił o owocach dwojakiego życia, a teraz tę samą naukę słyszymy z ust Mistrza: ewangelia jest wyjątkiem kazania na górze, w którym Jezus postrzega nas przed zwodzicielami (fałszywymi prorokami) i podaje sposób, jak ich rozpoznać, a mianowicie według ich uczynków. Co Kościół chce nam przez to powiedzieć? Uczy nas odróżniać życie prawdziwie chrześcijańskie od pozornie chrześcijańskiego. Jak drzewo można rozpoznać po owocach, tak prawdziwego chrześcijanina poznaje się nie po słowach pobożnych, lecz po wypełnianiu woli Bożej. Ewangelia więc nakazuje nam poważny rachunek sumienia: Strzeż się oszukiwania samego siebie! Czy rzeczywiście jesteś dobrym drzewem, rodzącym dobre owoce? Ofiarowanie i sekreta są dzisiaj pełnymi znaczenia modlitwami ofiarnymi, które obrazy swoje czerpią ze służby ofiarniczej Starego Zakonu i raz jeszcze przypominają nam, jak wzniosła jest ofiara Mszy świętej. Antyfona na ofiarowanie jest prawdziwym śpiewem ofiarnym: Bóg niechaj przyjmie ofiarę Chrystusową, podobnie jak niegdyś przyjmował ofiary całopalne Starego Zakonu, „aby Mu się podobała”. Sekreta całkowicie odpowiada poprzedniemu śpiewowi, co zresztą rzadko się zdarza. Doskonała ofiara Chrystusowa jest wypełnieniem dawnych ofiar składanych ze zwierząt: oby Bóg tę ofiarę „uświęcił takim samym błogosławieństwem, jak ofiarę Abla”. Antyfona na Komunię św. jest mniej bogata w treść: jest to usilna prośba, bez wyszczególnienie przedmiotu. Musimy sami jej treść sformułować na podstawie czytań i modlitw – prosimy o siłę i łaskę, byśmy spełniali wolę Bożą, stali się sługami Bożymi i przynosili owoce. Podobne znaczenie posiada modlitwa po Komunii św.

Rozważania są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 68-69).

« wróć