Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Do Dworu Niebieskiego.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 212 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Ephésios: Ephes 5, 1-9
Fratres: Estote imitatores Dei, sicut fílii caríssimi: et ambuláte in dilectióne, sicut et Christus dilexit nos, et tradidit semetipsum pro nobis oblatiónem, et hostiam Deo in odorem suavitátis. Fornicatio autem et omnis immunditia aut avaritia nec nominetur in vobis, sicut decet sanctos: aut turpitudo aut stultiloquium aut scurrilitas, quæ ad rem non pertinet: sed magis gratiárum actio. Hoc enim scitóte intelligentes, quod omnis fornicator aut immundus aut avarus, quod est idolorum servitus, non habet hereditátem in regno Christi et Dei. Nemo vos sedúcat inanibus verbis: propter hæc enim venit ira Dei in filios diffidéntiæ. Nolíte ergo effici participes eórum. Erátis enim aliquando tenebrae: nunc autem lux in Dómino. Ut fílii lucis ambuláte: fructus enim lucis est in omni bonitate et iustítia et veritáte.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 11, 14-28
In illo témpore: Erat Iesus eiíciens dæmónium, et illud erat mutum. Et cum eiecísset dæmónium, locútus est mutus, et admirátæ sunt turbæ. Quidam autem ex eis dixérunt: In Beélzebub, príncipe dæmoniórum, éiicit dæmónia. Et alii tentántes, signum de coelo quærébant ab eo. Ipse autem ut vidit cogitatiónes eórum, dixit eis: Omne regnum in seípsum divísum desolábitur, et domus supra domum cadet. Si autem et sátanas in seípsum divísus est, quómodo stabit regnum eius? quia dícitis, in Beélzebub me eiícere dæmónia. Si autem ego in Beélzebub eiício dæmónia: fílii vestri in quo eiíciunt? Ideo ipsi iúdices vestri erunt. Porro si in dígito Dei eiício dæmónia: profécto pervénit in vos regnum Dei. Cum fortis armátus custódit átrium suum, in pace sunt ea, quæ póssidet. Si autem fórtior eo supervéniens vícerit eum, univérsa arma eius áuferet, in quibus confidébat, et spólia eius distríbuet. Qui non est mecum, contra me est: et qui non cólligit mecum, dispérgit. Cum immúndus spíritus exíerit de hómine, ámbulat per loca inaquósa, quærens réquiem: et non invéniens, dicit: Revértar in domum meam, unde exivi. Et cum vénerit, invénit eam scopis mundátam, et ornátam. Tunc vadit, et assúmit septem alios spíritus secum nequióres se, et ingréssi hábitant ibi. Et fiunt novíssima hóminis illíus peióra prióribus. Factum est autem, cum hæc díceret: extóllens vocem quædam múlier de turba, dixit illi: Beátus venter, qui te portávit, et úbera, quæ suxísti. At ille dixit: Quinímmo beáti, qui áudiunt verbum Dei, et custódiunt illud.

Stacja u św. Wawrzyńca

Mocarza pokonywa mocniejszy

Niedziela ta posiada jednolity, przejrzysty układ: Chrystus czyni nas dziećmi światłości, przezwycięża w nas szatana (przez chrzest i Eucharystię). Oczywiście bezpośrednio msza ta miała na uwadze katechumenów, w pełnym jednak znaczeniu można teksty te rozciągnąć i na wiernych.
W dawnych czasach. Przenieśmy się do Rzymu sprzed tysiąca pięciuset lat. Widzimy procesję, idącą przez miasto święte. Na przedzie katechumeni, za nimi pokutnicy we włosiennicach, potem wierni, na ostatku Ojciec święty z duchowieństwem. Wchodzą do słynnej bazyliki św. Wawrzyńca za murami miasta: ów bohater wśród męczenników ma być dla nas wzorem, jak pokonywać „mocarza” – szatana. Wszyscy gromadzą się przy grobie św. Wawrzyńca. Z jakąż tęsknotą weszli dzisiaj do domu Bożego! Oczy ich zwrócone są na miejsce święte (ołtarzem jest Chrystus) – czują się bezpieczni przed sidłami wroga (introit, wzruszający adwentowy psalm 24). Matka Kościół popiera „błagania pokornych” i prosi o ich obronę (kolekta). I oto teraz Kościół, matka nasza, podnosi głos. Stoją tam sędziwi mężowie, którzy przez walkę osiągnęli wiarę, delikatne dziewice, które dla Chrystusa odrzuciły bogate małżeństwo, i ci, których rodzice wydziedziczyli za to, że pragnęli stać się chrześcijanami. Oni wszyscy toczyli wewnętrzne i zewnętrzne boje. Zwycięstwo wprawdzie nie jest jeszcze osiągnięte, ale dziś nastąpi rozstrzygnięcie: Chrystus ma zapanować jako „Król i Bóg”. Najpierw tedy Kościół zaczyna wspominać dawniejsze czasy. „Jakie były wówczas wasze ideały?”. Chciwość, namiętność, chęć używania, oto jedyne dążenia wasze. Były to ciemności nieprzeniknione. Obecnie zabłysnął nad wami promień innego ideału: Chrystus – Boże Słońce. Obecnie dokonała się w was wielka przemiana: przejście od nocy do jasności dnia. Dlatego też teraz powinniście postępować jak dzieci Bożej światłości. Gwiazdy są dziećmi słońca! A więc ludzie światłości, gwiazdy na ciemnym niebie nocy – oto obecne nasze miano! Kościół mówi dalej przez usta diakona: „mocarz”, książę tego świata, był dotąd królem waszym. Dopókiście mu podlegali – był spokojny. Teraz, gdy go strącacie z tronu, poruszył się, rozpętał burzę: krewni wasi, wasze otoczenie, całe piekło – wszystko zwróciło się przeciwko wam. Nowy Pan, ten, który jest „mocniejszy” – Chrystus, powinien w was wstąpić na tron. Zwycięstwo Chrystusowe w was powinno stać się prawdą. Jeszcze jedna poważna przestroga! Konieczne są wielkie ofiary, musicie wszystko poświęcić: świat, zaszczyty, dobra, używanie. Czy jednak wytrwacie? Biada wam, jeżeli znowu odpadniecie! „Nie podobna bowiem, aby ci, którzy raz zostali oświeceni, zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego … gdy odpadną, dali się znowu odnowić przez pokutę” (Żyd. 6, 4-6). Słowa te przebrzmiały, ale długo jeszcze odzywały się echem w duszach słuchaczy. Następuje teraz odprawa katechumenów. Pozostają wierni i składają ofiarę. W kanonie modlono się dziś również za rodziców chrzestnych katechumenów. Słowa te i wiernym trafiały do serca. Oni też jeszcze toczą walkę o koronę. Czy w duszach ich nie ma już żadnej ciemnej plamy? Czy „mocarz” już ostatecznie został złożony z tronu? Czy Chrystus panuje we wszystkich zakątkach serca? Czy niebezpieczeństwo odpadnięcia minęło dla nic zupełnie? A cóż by się stało, gdyby kat zapukał do ich drzwi? Ale jest jednak zwycięzca w tych walkach: to Chrystus żyjący w wiernych, Chrystus w świętej Ofierze, który wydał się za nich z miłości. Dlatego teraz w ofiarowaniu składają oni na ołtarzu swą wolę zachowywania przykazań Bożych. W Ofierze św. Chrystus umacnia w nich zwycięstwo, stają się oni ludźmi światłości. Chrystus ma ponownie wejść do swego królestwa; jest Królem ich serc, jest „Królem i Panem ich” (antyfona na Komunię św.). W taki to sposób msza wiodła przez walkę wielkopostną do wielkanocnego zwycięstwa.

Powyższy tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, strona 120-122).