3. Niedziela po Wielkanocy


niedziela

12 majaa
3. Niedziela po Wielkanocy
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O porzucenie sekty i powrót na łono Kościoła Katolickiego dla Ryszarda i jego rodziny

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 440 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963). Posłuchaj plików audio z nagraniami części stałych Mszy św. śpiewanej w okresie Wielkanocnym (Missa I – Lux et origo), oraz śpiewu podczas pokropienia wiernych – Vidi aquam. Nagrania dokonał nasz organista wraz ze scholą w kościele Ducha Świętego → pliki audio.

Léctio Epístolæ beáti Petri Apóstoli: 1 Pet 2,11-19 
Caríssimi: Obsecro vos tamquam ádvenas et peregrínos abstinére vos a carnálibus desidériis, quæ mílitant advérsus ánimam, conversatiónem vestram inter gentes habéntes bonam: ut in eo, quod detréctant de vobis tamquam de malefactóribus, ex bonis opéribus vos considerántes, gloríficent Deum in die visitatiónis. Subiécti ígitur estóte omni humánæ creatúræ propter Deum: sive regi, quasi præcellénti: sive dúcibus, tamquam ab eo missis ad vindíctam malefactórum, laudem vero bonórum: quia sic est volúntas Dei, ut benefaciéntes obmutéscere faciátis imprudéntium hóminum ignorántiam: quasi líberi, et non quasi velámen habéntes malítiæ libertátem, sed sicut servi Dei. Omnes honoráte: fraternitátem dilígite: Deum timéte: regem honorificáte Servi, súbditi estóte in omni timóre dóminis, non tantum bonis et modéstis, sed étiam dýscolis. Hæc est enim grátia: in Christo Iesu, Dómino nostro.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 16, 16-22
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Módicum, et iam non vidébitis me: et íterum módicum, et vidébitis me: quia vado ad Patrem. Dixérunt ergo ex discípulis eius ad ínvicem: Quid est hoc, quod dicit nobis: Módicum, et non vidébitis me: et íterum módicum, et vidébitis me, et quia vado ad Patrem? Dicébant ergo: Quid est hoc, quod dicit: Modicum? nescímus, quid lóquitur. Cognóvit autem Iesus, quia volébant eum interrogáre, et dixit eis: De hoc quaeritis inter vos, quia dixi: Modicum, et non vidébitis me: et íterum módicum, et vidébitis me. Amen, amen, dico vobis: quia plorábitis et flébitis vos, mundus autem gaudébit: vos autem contristabímini, sed tristítia vestra vertétur in gáudium. Múlier cum parit, tristítiam habet, quia venit hora eius: cum autem pepérerit púerum, iam non méminit pressúræ propter gáudium, quia natus est homo in mundum. Et vos igitur nunc quidem tristítiam habétis, íterum autem vidébo vos, et gaudébit cor vestrum: et gáudium vestrum nemo tollet a vobis.

Msza (Jubilate)
Formularz jej posiada charakter jednolity, dający się ująć krótko w następujące zdania: z Chrystusem dzielimy na ziemi krzyż, a w niebie radość. Stąd to radosny nastój dzisiejszych tekstów mszalnych; świadczy o tym już introit: Radość i chwała Boża. Nas całym jego tekstem góruje wyraz „alleluja”; jest on tu nie tylko zakończeniem antyfony, lecz główną treścią:

Wykrzykujcie Bogu, wszystka ziemio, alleluja!
Psalm śpiewajcie imieniu jego, alleluja!
Dajcie cześć chwale Jego, alleluja, alleluja, alleluja!”

Kolekta nawiązuje ponownie do łask zmartwychwstania; wszyscy błądziliśmy po ścieżkach grzechu i ciemności, w czasie zaś Wielkanocy Bóg ukazał nam światło prawdy swojej, abyśmy odtąd powrócili na drogę sprawiedliwości. Na chrzcie św. otrzymaliśmy nazwę chrześcijan: szlachetne to imię nakłada obowiązek prawdziwie szlachetnego życia. Być chrześcijaninem znaczy być wiernym odbiciem Chrystusa. W epistole św. Piotr ukazuje nam chrześcijanina jako „przychodnia i gościa” na tym świecie. Ojczyzną jego jest niebo, ziemia zaś jest mu obczyzną. Dlatego też powinniśmy się ograniczać w zażywaniu ziemskich dóbr i rozkosz. Wśród synów tego świata powinniśmy prowadzić życie przykładne, które by dla nich było bezsłownym kazaniem i mogło na nich wywierać zbawienny wpływ. Powinniśmy się podporządkować władzy świeckiej, jest ona bowiem ustanowiona przez Boga. Książę Apostołów streszcza swą naukę w następujących czterech wskazaniach: „Wszystkich szanujcie. – Braci miłujcie. – Boga się bójcie. – Króla czcijcie.”

Słowa te pouczają nas wymownie o naszych obowiązkach względem otoczenia. Śpiew Alleluja ukazuje nam drogę Chrystusa Pana, którą i my kroczyć mamy: „Potrzeba było, aby Chrystus cierpiał, powstał z martwych i tak wszedł do chwały swojej”. Ewangelia potwierdza, że jest to także i nasza droga. Ewangeliczne „maluczko” odpowiada epistole o „przychodniu i gościu”. Słowa dzisiejszej ewangelii wyjęte są z pożegnalnej mowy Pana Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy. Kościół przytacza je dziś jako pożegnalne słowa Chrystusa Pana skierowane do nas przez Jego wniebowstąpieniem. A co nam chce Kościół przez nie powiedzieć? Otóż to, że i w naszym życiu ma miejsce owo dwojakie „maluczko”, o którym mówi Pan do swoich uczniów: „Maluczko, a nie będziecie mnie oglądać” – to nasze życie doczesne, w którym nie widzimy Pana Jezusa, to nasza ziemska pielgrzymka, w której i do nas, jak do Apostołów, odnoszą się słowa: „Będziecie płakać i narzekać, a świat się będzie weselił”. Życie ziemskie niesie dzieciom Bożym przeważnie łzy i smutek; na ziemi często źle nam się wiedzie; źli żyjąc dostatnio i beztrosko patrzą na nas ze wzgardliwym politowaniem. Ale pociechą jest dla nas myśl, że życie nasze na ziemi trwa krótką tylko chwilę, tzn. „maluczko”; zanim się obejrzymy, nastanie drugie „maluczko”, o którym mówi Pan Jezus: „I znowu maluczko, a ujrzycie mnie … i będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt wam nie odbierze”Gdy umrzemy, stanie przed nami Zbawiciel uwielbiony, wtedy zaś zapomnimy o wszelkim bólu i zażywać będziemy wiecznej radości. Ewangeliczne „maluczko” powinno napawać nas otuchą. W antyfonie na ofiarowanie składamy Bogu hołd uwielbienia i łączymy cierpienia naszego krótkiego bytowania na ziemi („maluczko”) z Ofiarą Chrystusową. Sekreta snuje dalej myśl epistoły: Prosimy w niej, abyśmy przez tajemnicę św. Ofiary dostąpili łaski opanowania ziemskich pożądliwości i umiłowania rzeczy niebiańskich; modlimy się więc o to, abyśmy ziemskim swym życiem urzeczywistniali słowa epistoły. Antyfona na Komunię św. przytacza ponownie werset „maluczko” w obramowaniu wyrazu alleluja. Eucharystia jest przecież Wiatykiem na krótki czas („maluczko”) naszej ziemskiej wędrówki, a równocześnie zadatkiem drugiego „maluczko”, po którym ujrzymy Pana w chwale nieba. W modlitwie po Komunii św. prosimy, aby Eucharystia była nam pokarmem duszy i wspomożeniem dla ciała.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 287-289).

« wróć