Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O radość życia wiecznego dla ++ rodziców Brygidy i Henryka Hałata.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 438 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Posłuchaj nagrań części stałych Mszy św. śpiewanej w okresie Wielkanocnym (Missa I – Lux et origo), oraz śpiewu podczas pokropienia wiernych – Vidi aquam → pliki audio.

Léctio Epístolæ beáti Petri Apóstoli: 1 Petri 2, 21-25
Caríssimi: Christus passus est pro nobis, vobis relínquens exémplum, ut sequámini vestígia eius. Qui peccátum non fecit, nec invéntus est dolus in ore eius: qui cum male dicerétur, non maledicébat: cum paterétur, non comminabátur: tradébat autem iudicánti se iniúste: qui peccáta nostra ipse pértulit in córpore suo super lignum: ut, peccátis mórtui, iustítiæ vivámus: cuius livóre sanáti estis. Erátis enim sicut oves errántes, sed convérsi estis nunc ad pastórem et epíscopum animárum vestrárum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 10, 11-16
In illo témpore: Dixit Iesus pharisaeis: Ego sum pastor bonus. Bonus pastor ánimam suam dat pro óvibus suis. Mercennárius autem et qui non est pastor, cuius non sunt oves própriæ, videt lupum veniéntem, et dimíttit oves et fugit: et lupus rapit et dispérgit oves: mercennárius autem fugit, quia mercennárius est et non pértinet ad eum de óvibus. Ego sum pastor bonus: et cognósco meas et cognóscunt me meæ. Sicut novit me Pater, et ego agnósco Patrem, et ánimam meam pono pro óvibus meis. Et alias oves hábeo, quæ non sunt ex hoc ovili: et illas opórtet me addúcere, et vocem meam áudient, et fiet unum ovíle et unus pastor. 

Msza (Misericordia)
Teksty jej utrzymane są w tonie jednolitym, bo prawie każdy ukazuje nam Dobrego Pasterza. Główna myśl ewangelii powtarza się jako motyw przewodni w śpiewie Alleluja i antyfonie na Komunię św. Wiele do myślenia daje fakt, że dawniej kościołem stacyjnym, w którym odprawiano dzisiejsze nabożeństwo, była bazylika św. Piotra, mieszcząca w sobie grób pierwszego namiestnika Dobrego Pasterza (”Paś baranki moje”). Introit rozpoczyna się od słowa ”Misericordia” (miłosierdzie). Ono właśnie było najistotniejszym rysem Dobrego Pasterza, a zarazem pobudką w męce Jego i działalności pasterskiej po zmartwychwstaniu. Introit, wyjęty z psalmu 32, przedstawia działanie Boga jako Dobrego Pasterza w przyrodzie i dziejach odkupienia: ”Słowem Pańskim niebiosa utwierdzone są, a tchnieniem ust Jego wszystka moc ich”. Cała Msza św. utrzymana jest w radosnym nastroju, czego dowodzą dalsze słowa introitu: ”Weselcie się, sprawiedliwi w Panu!” W kolekcie prosimy o napełnienie nas nieustannym weselem, aby ci, których Bóg ”od śmierci wiecznej wyrwał, wiekuistego szczęścia dostąpili”. Także i tę modlitwę skojarzyć można z obrazem Dobrego Pasterza, który wydobył spośród cierni zgubioną owieczkę, tzn. upadłą ludzkość; kolekta wyraża tę myśl w następujących słowach: ”Boże, któryś przez uniżenie się Syna Twojego świat upadły podźwignął …” Obecnie owieczka ta spoczywa w objęciach swego Odkupiciela i zażywa ziemskich radości, a oczekuje wiekuistego wesela, którego przedsmak daje jej okres wielkanocny. W epistole przemawia do nas św. Piotr, który po zmartwychwstaniu Chrystusa otrzymał od Niego przedziwne dowody pasterskiej, opiekuńczej i przebaczającej miłości. Chrystus Pan przebaczył mu jego zaprzanie się, i spośród wszystkich Apostołów jemu pierwszemu ukazał się po zmartwychwstaniu. Toteż teraz książę Apostołów w serdecznych słowach kreśli obraz Dobrego Pasterza: ”Chrystus cierpiał za nas zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w ślady Jego” (na Wschodzie pasterz idzie przed trzodą); cierpliwie pozwolił prowadzić się na śmierć i „sam w ciele swoim zaniósł grzechy nasze na drzewo” krzyża. Pod koniec epistoły widzimy raz jeszcze obraz Dobrego Pasterza: ”Byliście bowiem jako owce błądzące, ale teraz powróciliście do pasterza i biskupa dusz waszych”. Na pierwszy rzut oka oba wersety Alleluja wydają się pozbawione związku wewnętrznego; po wniknięciu jednak w ich treść ujawniają nam one najgłębsze znaczenie całej dzisiejszej Msze św. Łączy je słowo ”cognoscere” (poznać), które stanowi główną myśl tekstów w dzisiejszym formularzu mszalnym. Słowo ”poznać” oznacza więcej niż powierzchowną tylko znajomość, wyraża ono ufność, wzajemne zrozumienie, przywiązanie, współżycie i jedność. Chodzi tu o istotne zjednoczenie, takie jakie zachodzi pomiędzy matką a dzieckiem. I to właśnie jest znaczenie słów Chrystusowych: ”Znam swoje i one mnie znają”. Pan Jezus chce przez to wyrazić, że zjednoczony jest istotnie ze swymi owieczkami w jednym Ciele mistycznym. Najwznioślejszym wyrazem tego zjednoczenie jest jedność Trójcy Przenajświętszej. Gdzie zaś zjednoczenie to dokonywa się w sposób głębszy i poufniejszy niż ”przy łamaniu chleba” – w Eucharystii św.?

Łamanie chleba przez Chrystusa wobec uczniów w Emaus jest obrazem Eucharystii. Teraz głębiej chyba pojmujemy znaczenie dzisiejszej Mszy św. Ewangelia jej urzeczywistnia się dziś w całej pełni; staje w niej bowiem przed nami sam Dobry Pasterz, który życie kładzie za owce swoje i nawiązuje z nami najściślejszą łączność życiową. We Mszy św. uobecnia śmierć swoją, a w Komunii św. ”trwa w nas, a my w Nim”. Ponadto Zbawiciel mówi o innych owcach, które trzeba Mu przyprowadzić do owczarni swojej. Porównajmy zakończenie obu dzisiejszych czytań (epistoły i ewangelii). Wyrażają one z jednej strony zamiary Boże (ewangelia): ”Trzeba mi przyprowadzić …”, z drugiej zaś (epistoła) ich spełnienie: ”Byliście bowiem jako owce błądzące, ale teraz powróciliście …” Uzupełnienie stanowi antyfona na ofiarowanie; dotychczas była mowa o Dobrym Pasterzu, teraz zaś odpowiadają owieczki: ”Boże, Boże mój, do Ciebie się zrywam na świtaniu i w imię Twoje podnosić będę ręce moje”. Sekreta wyraża prośbę, żeby ”ta święta Ofiara zawsze nam wyjednywała zbawienne błogosławieństwo Boże”, tzn. żeby Dobry Pasterz uobecniony we Mszy św. raczył swą mocą dokonać w nas tego,”co się spełnia w tajemnicy ołtarza”. Antyfona na Komunię św. wypowiada ponownie przewodnią myśl dzisiejszej Mszy św., właśnie teraz, w czasie Komunii św. urzeczywistnioną: w Eucharystii bowiem dokonywa się najpoufniejsze ”poznanie”, jakiego na tym świecie możemy dostąpić. Modlitwa po Komunii św. nawiązuje do chrztu św.: doznawszy życiodajnej łaski prosimy, abyśmy się zawsze mogli radować darami miłosierdzia Bożego.

Rozważania do Mszy świętej są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 276-277).