1 Niedziela Wielkiego Postu


niedziela

18 lutego
1 Niedziela Wielkiego Postu
1
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za śp. Kazimierza.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 165 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 2 Cor 6, 1-10
Fratres: Exhortámur vos, ne in vácuum grátiam Dei recipiátis. Ait enim: Témpore accépto exaudívi te, et in die salútis adiúvi te. Ecce, nunc tempus acceptábile, ecce, nunc dies salútis. Némini dantes ullam offensiónem, ut non vituperétur ministérium nostrum: sed in ómnibus exhibeámus nosmetípsos sicut Dei minístros, in multa patiéntia, in tribulatiónibus, in necessitátibus, in angústiis, in plagis, in carcéribus, in seditiónibus, in labóribus, in vigíliis, in ieiúniis, in castitáte, in sciéntia, in longanimitáte, in suavitáte, in Spíritu Sancto, in caritáte non ficta, in verbo veritátis, in virtúte Dei, per arma iustítiæ a dextris et a sinístris: per glóriam et ignobilitátem: per infámiam et bonam famam: ut seductóres et veráces: sicut qui ignóti et cógniti: quasi moriéntes et ecce, vívimus: ut castigáti et non mortificáti: quasi tristes, semper autem gaudéntes: sicut egéntes, multos autem locupletántes: tamquam nihil habéntes et ómnia possidéntes.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 4, 1-11
In illo témpore: Ductus est Iesus in desértum a Spíritu, ut tentarétur a diábolo. Et cum ieiunásset quadragínta diébus et quadragínta nóctibus, postea esúriit. Et accédens tentátor, dixit ei: Si Fílius Dei es, dic, ut lápides isti panes fiant. Qui respóndens, dixit: Scriptum est: Non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo, quod procédit de ore Dei. Tunc assúmpsit eum diábolus in sanctam civitátem, et státuit eum super pinnáculum templi, et dixit ei: Si Fílius Dei es, mitte te deórsum. Scriptum est enim: Quia Angelis suis mandávit de te, et in mánibus tollent te, ne forte offéndas ad lápidem pedem tuum. Ait illi Iesus: Rursum scriptum est: Non tentábis Dóminum, Deum tuum. Iterum assúmpsit eum diábolus in montem excélsum valde: et ostendit ei ómnia regna mundi et glóriam eórum, et dixit ei: Hæc ómnia tibi dabo, si cadens adoráveris me. Tunc dicit ei Iesus: Vade, Sátana; scriptum est enim: Dóminum, Deum tuum, adorábis, et illi soli sérvies. Tunc relíquit eum diábolus: et ecce, Angeli accessérunt et ministrábant ei.

Rozważania na dzisiejszą niedzielę są fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1965, tom 2, strona 74).

Msza (Invocabit) jest klasyczna w swej prostocie, monumentalna i bardzo starożytna. Już św. Leon I, około 450 r., zna jej epistołę. W introicie przyjmuje nas Chrystus słowami pocieszenia, jako swych towarzyszów broni: po walce wielkopostnej w nocy Zmartwychwstania nastąpi „gloria” chrztu św. i „nasycenie życiem wiecznym”. Introit jest tekstem, w który warto się zagłębić: Chrystus, gospodarz kościoła stacyjnego, przynosi wieść radosną; mamy w niej trzy coraz wyższe stopnie: wysłuchanie, chwałę i nasycenie długością życia. W kolekcie prosimy, aby Bóg „oczyścił” Kościół swój czterdziestodniowym postem; jest to więc okres wielkiego oczyszczania świątyni Bożej. Wymienione są zarazem dwa środki do tego celu: wstrzemięźliwość i spełnianie dobrych uczynków.
Epistoła jest uroczystym wezwaniem, zawierającym program Kościoła na najbliższy okres czasu. Z dniem dzisiejszym Kościół bierze kandydatów do chrztu św. pod swe opiekuńcze skrzydła; stąd też choćby nawet całe piekło sprzysięgło się przeciwko nim, oni są bezpieczni, bo towarzyszą im zastępy niebieskie. Na traktus składa się prawie cały psalm 90 jako wprowadzenie do ewangelii. W obu procesjach eucharystycznych (ofiarowanie i Komunia św.) włączamy się w bohaterską walkę Chrystusową, chronieni skrzydłami i tarczą Boga – Eucharystią.
W sekrecie Kościół stwierdza, że składamy dziś uroczyście Ofiarę rozpoczęcia Wielkiego Postu i prosimy, aby ten post, który nakładamy ciału, umożliwił opanowanie naszych grzesznych pożądliwości. Modlitwa po Komunii św. jest klasyczna: przyjęcie świętego Sakramentu powinno nas odnowić i sprawić, abyśmy, oczyszczeni z dawnych win, dostąpili udziału w tajemnicy zbawienia. W tym duchu więc powinniśmy przeżywać cały okres Wielkiego Postu, który ma nas uwolnić od „starego człowieka”, a prowadzić do święta Wielkanocy, będącej dla nas uczestnictwem w tajemnicy zbawienia.

« wróć