18. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego


niedziela

23 września
18. Niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji:  Przez wstawiennictwo Bożej Rodzicielki Maryi i Aniołów Stróżów w intencji Zofii i Klaudii Szaton z okazji pierwszej rocznicy urodzin oraz o potrzebne łaski dla ich rodziców i rodziców chrzestnych.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 562 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corinthios: 1 Cor 1, 4-8
Fratres: Grátias ago Deo meo semper pro vobis in grátia Dei, quæ data est vobis in Christo Iesu: quod in ómnibus dívites facti estis in illo, in omni verbo et in omni sciéntia: sicut testimónium Christi confirmátum est in vobis: ita ut nihil vobis desit in ulla grátia, exspectántibus revelatiónem Dómini nostri Iesu Christi, qui et confirmábit vos usque in finem sine crímine, in die advéntus Dómini nostri Iesu Christi.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 9, 1-8
In illo témpore: Ascéndens Iesus in navículam, transfretávit et venit in civitátem suam. Et ecce, offerébant ei paralýticum iacéntem in lecto. Et videns Iesus fidem illórum, dixit paralýtico: Confíde, fili, remittúntur tibi peccáta tua. Et ecce, quidam de scribis dixérunt intra se: Hic blasphémat. Et cum vidísset Iesus cogitatiónes eórum, dixit: Ut quid cogitátis mala in córdibus vestris? Quid est facílius dícere: Dimittúntur tibi peccáta tua; an dícere: Surge et ámbula? Ut autem sciátis, quia Fílius hóminis habet potestátem in terra dimitténdi peccáta, tunc ait paralýtico: Surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam. Et surréxit et ábiit in domum suam. Vidéntes autem turbæ timuérunt, et glorificavérunt Deum, qui dedit potestátem talem homínibus.

Msza (Da pacem)
Dzisiaj dom Boży wyobraża Jerozolimę niebieską. Toteż przewodnim motywem dzisiejszej liturgii mszalnej jest psalm 121, „pieśń Syjonu„. „Uradowałem się z tego, co mi powiedziano: pójdziemy do domu Pańskiego …”. Antyfona introitu: Ze świata walki, niepokoju i prześladowania wchodzimy w spokój świątyni i wołamy: „Użycz pokoju, Panie, tym, którzy Cię oczekują”, to znaczy: Boże, daj nam szczęście wieczne, do którego tęsknimy, aby Prorocy, którzy w tak wspaniałych barwach przedstawili przyjście Twoje, okazali się prawdomównymi! Pochód kapłanów jest obrazem naszego wejścia do nieba; stąd cały psalm 121 wyraża myśl: radośnie dążmy do nieba.

Kolekta: świadomi własnej nieudolności, prosimy o „działanie miłosierdzia„Bożego ”(tj. Mszy św.). „Niech miłosierdzie Twoje, Panie, kieruje sercami naszymi bez Ciebie bowiem nie możemy podobać się Tobie”. W epistole, która również odbiega od kolejności czytań niedzielnych (w niedzielę 17 i 19 czytamy list do Efezjan, dziś mamy wyjątek z pierwszego listu do Koryntian), staje przed nami matka nasza – Kościół; ponieważ rok liturgiczny dobiega końca, Kościół więc patrzy w czasy już minione, dziękując w naszym imieniu za tyle otrzymanych łask. Jakże bogatymi jesteśmy dziećmi Bożymi! Czy nam zabrakło jakiejkolwiek łaski? I dzisiaj Chrystus we Mszy św. „umocni nas do końca”. Kościół żywi przekonanie, że „oczekujemy objawienia (tj powrotu) Pana naszego Jezusa Chrystusa” i dlatego powinno być naszą największą troską, abyśmy okazali się „bez winy w dzień przyjścia Jezusa Chrystusa”Kościół więc każe nam spojrzeć w dwóch kierunkach: w przeszłość, aby dziękować i liczyć się z sumieniem; w przyszłość, aby przygotować się na przyjście Pana naszego. Myśl o przyjściu Zbawiciela pozwala nam znowu pielgrzymować w duchu do „domu Bożego”. gdzie panować będzie pokój i dostatek (graduał). I rzeczywiście śpiew Alleluja ukazuje nam wizję dnia ostatecznego, kiedy to Chrystus, otoczony królami i poganami, ukaże się w swojej chwale.
W ewangelii widzimy przed Chrystusem paralityka; przez cudowne uleczenie nieszczęśliwego daje Chrystus dowód, że „ma na ziemi moc odpuszczania grzechów”. Sparaliżowany jest obrazem każdego z nas. Jak ten chory, tak i ty byłeś kiedyś sparaliżowany na duszy; lecz Pan uzdrowił cię w sakramencie chrztu św. Każda niedziela, a więc i dzisiejsza, nawiązuje do łaski chrztu św., ma ją rozwijać i do dojrzałości prowadzić. Dzisiejsza msza jest przede wszystkim odnowieniem chrztu św. Dusza twoja jeszcze chroma; świat, własne ja, niższa natura są niby ciężar ołowiany zatrzymujący duszę przy ziemi i dlatego tak trudno ci się podnieść. Chrystus ustanowił Eucharystię, aby ci udzielać coraz nowych sił do wzlotu i leczyć cię z duchowego twego kalectwa. Eucharystia ma nas przygotować na drogę do ojczyzny niebieskiej. W ten sposób łączy ewangelia przeszłość (chrzest św.), teraźniejszość (Eucharystię) i przyszłość (paruzję). W dzień ostateczny w całej pełni sprawdzi się na nas słowo Chrystusa: „Wstań i idź do domu swego” (niebieskiego). Sekreta pełna jest głębokiej treści: Bóg sprawia, iż przez wymianę, zachodzącą w tej świętej Ofierze, „stajemy się uczestnikami jedynego i najwyższego Bóstwa” (wymiana polega na tym, że Bóg staje się człowiekiem, a my przez to otrzymujemy udział w bóstwie); błagamy, abyśmy nie tylko zachowali wiarę, ale także w czyn ją wprowadzali. Antyfona na Komunię św. jest właściwie wezwaniem wiernych do ofiarowania: „Bierzcie ofiary, a wchodźcie do przedsieni Jego”. Prawdopodobnie pierwotny Kościół wyrazy te rozumiał jako zaproszenie, aby wejść do świętych przedsieni nieba i modlić się do Pana. Modlitwa po Komunii św. zawiera dzisiaj wyjątkowo dziękczynienie za dar święty.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, ss. 139-140).

« wróć