Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji:  Z okazji zbliżających się urodzin Adriana, o zdrowie duszy i ciała, dary i owoce Ducha Świętego, opiekę Matki Bożej i Aniołów Świętych na każdy dzień.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 541 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Gálatas: Gal 5, 25-26; 6, 1-10
Fratres: Si spíritu vívimus, spíritu et ambulémus. Non efficiámur inanis glóriæ cúpidi, ínvicem provocántes, ínvicem invidéntes. Fratres, et si præoccupátus fúerit homo in áliquo delícto, vos, qui spirituáles estis, huiúsmodi instrúite in spíritu lenitátis, consíderans teípsum, ne et tu tentéris. Alter alteríus ónera portáte, et sic adimplébitis legem Christi. Nam si quis exístimat se áliquid esse, cum nihil sit, ipse se sedúcit. Opus autem suum probet unusquísque, et sic in semetípso tantum glóriam habébit, et non in áltero. Unusquísque enim onus suum portábit. Commúnicet autem is, qui catechizátur verbo, ei, qui se catechízat, in ómnibus bonis. Nolíte erráre: Deus non irridétur. Quæ enim semináverit homo, hæc et metet. Quóniam qui séminat in carne sua, de carne et metet corruptiónem: qui autem séminat in spíritu, de spíritu metet vitam ætérnam. Bonum autem faciéntes, non deficiámus: témpore enim suo metémus, non deficiéntes. Ergo, dum tempus habémus, operémur bonum ad omnes, maxime autem ad domésticos fídei.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 7:11-16
In illo témpore: Ibat Iesus in civitátem, quæ vocátur Naim: et ibant cum eo discípuli eius et turba copiósa. Cum autem appropinquáret portæ civitátis, ecce, defúnctus efferebátur fílius únicus matris suæ: et hæc vidua erat: et turba civitátis multa cum illa. Quam cum vidísset Dóminus, misericórdia motus super eam, dixit illi: Noli flere. Et accéssit et tétigit lóculum. – Hi autem, qui portábant, stetérunt. – Et ait: Adoléscens, tibi dico, surge. Et resédit, qui erat mórtuus, et coepit loqui. Et dedit illum matri suæ. Accépit autem omnes timor: et magnificábant Deum, dicéntes: Quia Prophéta magnus surréxit in nobis: et quia Deus visitávit plebem suam.

Msza (Inclina, Domine)
W dniu dzisiejszym przy wejściu do świątyni nie widzimy promiennego oblicza dziecka Bożego, lecz stroskaną i walką utrudzoną twarz wędrowca. Ciężar całotygodniowej walki przytłacza jego duszę, która tutaj, w domu Bożym szuka „rozweselenia”, tutaj „podnosi się” do Boga swego. (Odmówmy cały psalm: jeżeli w antyfonie umieszczony jest pierwszy wiersz psalmu, to liturgia cały ten psalm pragnie w treść swoją włączyć). Potrzeba wielkiego, nieustannego miłosierdzia Bożego, aby „oczyszczać i ochraniać”, bo w przeciwnym razie nie ma dla nas zbawienia (kolekta). Epistoła nawiązuje do epistoły poprzedniej niedzieli; św. Paweł mówił tam o życiu według ducha w przeciwieństwie do życia według ciała, a teraz podaje praktyczne wnioski, które krótko tak można wyrazić: według ducha postępujmy. Mamy tu cały zbiór pięknych myśli dla naszego życia. Liturgia wpaja w nas niektóre zasady społeczne: chrześcijanie nie powinni ubiegać się o zaszczyty, nie powinni sobie zazdrościć; mają być łagodni i wyrozumiali wobec błądzących („Jeden drugiego brzemiona dźwigajcie, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy”), cześć okazywać swoim duszpasterzom, dobrze czynić współbraciom w wierze. Kościół ma zawsze przed oczyma ideał miłości wzajemnej w zgromadzeniu wiernych.
W graduale, a jeszcze bardziej w wierszu Alleluja, słońce wielkanocne przedziera się przez chmury. Chrystus, „wielki Pan i wielki Król całego świata”, co więcej, wskrzesiciel zmarłych, staje teraz przed nami w ewangelii. We mszy dzisiejszej możemy zauważyć stałe potęgowanie się nastroju: poczynając od Kyrie samego introitu, w którym trzy razy powtarza się zwrot „Panie” – poprzez pełną troski modlitwę duszpasterską Kościoła w kolekcie za dusze zagrożone swych dzieci, następnie poprzez poważne upomnienia św. Pawła, aż do graduału, gdzie słońce rozdziera chmury, i wreszcie do ewangelii, która jaśnieje pełnią światłości wielkanocnej. Obecnie, w ofierze świętej Chrystus pragnie zasilać w duszy boskie ziarno pszeniczne, które czasu żniwa ma przynieść żywot wieczny (epistoła): teraz jest On wskrzesicielem; dzisiaj chce znowu „nawiedzić lud swój”; dzisiaj chce mi dać nowe „życie”, bo na to właśnie przygotowany jest „chleb” Jego (Komunia św.).
W ofiarowaniu dziękujemy gorąco za to wskrzeszenie z martwych. Jest to piękny śpiew dziękczynny. Nową pieśń uwielbienia wkłada Bóg w usta nasze dziś podczas Mszy św. Chrzest sprawił wskrzeszenie z martwych. Eucharystia jest dziękczynieniem za to dobrodziejstwo.
Sekreta wskazuje nam znowu podstawowe zadanie Eucharystii: ochraniać i bronić. Antyfona na Komunię św. jest śpiewem eucharystycznym, który ma związek i z ewangelią: przez Eucharystię Chrystus spełnia dalej swój urząd wskrzesiciela zmarłych. W modlitwie po Komunii św. znowu pojawia się myśl o dwóch królestwach. Bóg i ja – oto dwa punkty ciężkości duszy.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 119-120).