W dniu dzisiejszym odbędą się trzy Msze Święte:

(1) godzina 7:00 w następującej intencji: za † Grzegorza Floriana.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Corínthios: 1 Cor 15, 51-57
Fratres: Ecce, mystérium vobis dico: Omnes quidem resurgámus, sed non omnes immutábimur. In moménto, in ictu óculi, in novíssima tuba: canet enim tuba, et mórtui resúrgent incorrúpti: et nos immutábimur. Opórtet enim corruptíbile hoc induere incorruptiónem: et mortále hoc indúere immortalitátem. Cum autem mortále hoc indúerit immortalitátem, tunc fiet sermo, qui scriptus est: Absórpta est mors in victória. Ubi est, mors, victória tua? Ubi est, mors, stímulus tuus? Stímulus autem mortis peccátum est: virtus vero peccáti lex. Deo autem grátias, qui dedit nobis victóriam per Dóminum nostrum Iesum Christum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 5, 25-29
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Amen, amen, dico vobis, quia venit hora, et nunc est, quando mórtui áudient vocem Fílii Dei: et qui audíerint, vivent. Sicut enim Pater habet vitam in semetípso, sic dedit et Fílio habére vitam in semetípso: et potestátem dedit ei iudícium fácere, quia Fílius hóminis est. Nolíte mirári hoc, quia venit hora, in qua omnes, qui in monuméntis sunt, áudient vocem Fílii Dei: et procédent, qui bona fecérunt, in resurrectiónem vitæ: qui vero mala egérunt, in resurrectiónem iudícii.

(2) godzina  9:00 w następującej intencji: za † syna Romualda Paszyń w 15. rocznicę śmierci.

Léctio libri Machabæórum: 2 Mach 12, 43-46
In diébus illis: Vir fortíssimus Iudas, facta collatióne, duódecim mília drachmas argénti misit Ierosólymam, offérri pro peccátis mortuórum sacrifícium, bene et religióse de resurrectióne cógitans, nisi enim eos, qui cecíderant, resurrectúros speráret, supérfluum viderétur et vanum oráre pro mórtuis: et quia considerábat, quod hi, qui cum pietáte dormitiónem accéperant, óptimam habérent repósitam grátiam. Sancta ergo et salúbris est cogitátio pro defunctis exoráre, ut a peccátis solvántur.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 6, 37-40
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Omne, quod dat mihi Pater, ad me véniet: et eum, qui venit ad me, non eiíciam foras: quia descéndi de cælo, non ut fáciam voluntátem meam, sed voluntátem eius, qui misit me. Hæc est autem volúntas eius, qui misit me, Patris: ut omne, quod dedit mihi, non perdam ex eo, sed resúscitem illud in novíssimo die. Hæc est autem volúntas Patris mei, qui misit me: ut omnis, qui videt Fílium et credit in eum, hábeat vitam ætérnam, et ego resuscitábo eum in novíssimo die.

(3) godzina 19:00 Uroczyste egzekwie za wszystkich wiernych zmarłych w następującej intencji: za † profesora Zygmunta Antonika.

Léctio libri Apocalýpsis beáti Ioánnis Apóstoli: Apoc 14:13
In diébus illis: Audívi vocem de coelo, dicéntem mihi: Scribe: Beáti mórtui, qui in Dómino moriúntur. Amodo iam dicit Spíritus, ut requiéscant a labóribus suis: ópera enim illórum sequúntur illos.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioann 6, 51-55
In illo témpore: Dixit Iesus turbis Iudæórum: Ego sum panis vivus, qui de coelo descéndi. Si quis manducáverit ex hoc pane, vivet in ætérnum: et panis, quem ego dabo, caro mea est pro mundi vita. Litigábant ergo Iudaei ad ínvicem, dicéntes: Quómodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducándum? Dixit ergo eis Iesus: Amen, amen, dico vobis: nisi manducavéritis carnem Fílii hóminis et bibéritis eius sánguinem, non habébitis vitam in vobis. Qui mánducat meam carnem et bibit meum sánguinem, habet vitam ætérnam: et ego resuscitábo eum in novíssimo die.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie trzeciego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Martyrologium obwieszcza dziś na wstępie: „W dniu dzisiejszym święcimy pamięć wszystkich wiernych zmarłych. Kościół, uczciwszy godnie wszystkie swoje dzieci, zażywające już radości w niebie, pragnie jako dobra matka wesprzeć teraz potęgą swego orędownictwa przed Jezusem Chrystusem, Panem swoim i Oblubieńcem, wszystkie dusze cierpiące jeszcze w miejscu oczyszczenia, aby się jak najprędzej zjednoczyły z gronem niebian„.
Msza na Dzień Zaduszny (Requiem aeternam) podobne jak i inne msza żałobne składa się z dwóch niejako warstw o różnej treści myślowej i uczuciowej. Starsza z tych warstw, sięgająca jeszcze starożytności chrześcijańskiej, utrzymana jest w nastroju radosnym i głosi wesołą nowinę o zmartwychwstaniu ciał. Należy do niej introit z radosnym psalmem żniwnym (Psalm 64). Kościół ma przy tym na myśli żniwo dusz; żeby to jednak zrozumieć, trzeba przeczytać cały psalm. Antyfona introitu wyjęta jest z czwartej apokryficznej księgo Ezdrasza (2, 34-35), do liturgii przyjęta została najpóźniej w VI wieku. Do starszej tej warstwy należą nadto oba czytania, które radośnie głoszą chwalebne zmartwychwstanie ciał. W epistole św. Paweł objaśnia, jakie cechy posiadać będzie ciało zmartwychwstałe; nie będzie to już ciało „skazitelne„, tzn. podlegające rozkładowi, lecz chwalebnie przemienione i nieśmiertelne. W ewangelii ukazuje nam się Chrystus Pan jako wybawiciel z podwójnej śmierci: na ziemi wskrzesza On ludzi do życia łaski, w dzień zaś ostateczny wskrzesi ich z duszą i ciałem do życia wiecznej chwały. Do tych właśnie słów nawiązuje przepiękna prefacja, pochodząca wprawdzie z nowszych czasów, ale wzorowana na starej liturgii mozarabskiej. Niezrównane wprost w swym pięknie jest każde jej zdanie: „W którym (Chrystusie) zabłysła nam nadzieja chwalebnego zmartwychwstania, aby tych, których zasmuca pewność nieuchronnej śmierci, pocieszyła obietnica przyszłej nieśmiertelności. Wiernym Twym bowiem, Panie, życie przemieniasz, lecz go nie odbierasz, a rozwiązawszy ziemską ich powłokę wieczne mieszkanie w niebie im gotujesz„.
Druga „warstwa” mszy za zmarłych pochodzi ze średniowiecza, przejętego do głębi świadomością winy grzechowej; nie jest już zatem tak radosna ani pewna ostatecznego zwycięstwa. Liturgia tej części przedstawia nam śmierć i sąd w ponurych barwach. Znamienna pod tym względem jest wstrząsająca sekwencja: „Dies irae” (*), wysoce poetyczny opis sądu ostatecznego. Antyfona na ofiarowanie ukazuje nam św. Michała Archanioła jako przewodnika dusz, który ze sztandarem krzyża w ręku prowadzi dusze z czyśćca do wiecznej światłości. Jest to jedyne w liturgii ofertorium, w którym zamieszczone są wersety. W żałobnych bowiem mszach najdłużej zachowała się procesja ofiarna, dlatego też ofertorium dłuższe jest niż zazwyczaj. Treścią zatem dzisiejszej mszy jest prośba o wyzwolenie drogich zmarłych i wiara w zmartwychwstanie ciała. Klasyczna kolekta wymienia najpierw powód, dla którego Bóg nas miłuje: ponieważ stworzył nas i odkupił; następnie zaś błaga o odpuszczenie grzechów, opierając się przy tym na naszych modlitwach i na ufności dusz czyśćcowych. Jest to wyraźne nawiązanie do świętych obcowania. Sekreta podkreśla łaskę wiary chrześcijańskiej, dzięki której stajemy się godni nagrody. Zauważmy jeszcze, że w ciągu całej Mszy św. wierni trzymają w rękach zapalone świece; w tym wypadku jednak nie symbolizują one łaski chrztu św., jak w ciągu całego roku kościelnego, lecz dusze czyśćcowe, których dziś jesteśmy jak gdyby przedstawicielami i którym życzymy wiekuistej światłości.

(*) Pod wrażeniem tej sekwencji powstał wspaniały obraz sądu ostatecznego, namalowany przez Michała Anioła w kaplicy Sykstyńskiej ⇒ zobacz.