Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Dusze w czyśćcu cierpiące o skrócenie ich mąk i kar przez wstawiennictwo Matki Bożej i Św. Michała Archanioła, a dusze czyśćcowe prosimy aby modliły się za nami i o Świętość dla Kapłanów.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 1045 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio libri Iudith: Iudith 13, 22-25; 15, 10
Benedíxit te Dóminus in virtúte sua, quia per te ad níhilum redégit inimícos nostros. Benedícta es tu, fília, a Dómino Deo excelso, præ ómnibus muliéribus super terram. Benedíctus Dóminus, qui creávit coelum et terram, qui te direxit in vúlnera cápitis príncipis inimicórum nostrórum; quia hódie nomen tuum ita magnificávit, ut non recédat laus tua de ore hóminum, qui mémores fúerint virtútis Dómini in ætérnum, pro quibus non pepercísti ánimæ tuæ propter angústias et tribulatiónem géneris tui, sed subvenísti ruínæ ante conspéctum Dei nostri. Tu glória Ierúsalem, tu lætítia Israël, tu honorificéntia pópuli nostri.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 1, 41-50
In illo témpore: Repléta est Spíritu Sancto Elisabeth et exclamávit voce magna, et dixit: Benedícta tu inter mulíeres, et benedíctus fructus ventris tui. Et unde hoc mihi ut véniat mater Dómini mei ad me? Ecce enim ut facta est vox salutatiónis tuæ in áuribus meis, exsultávit in gáudio infans in útero meo. Et beáta, quæ credidísti, quóniam perficiéntur ea, quæ dicta sunt tibi a Dómino. Et ait María: Magníficat ánima mea Dóminum; et exsultávit spíritus meus in Deo salutári meo; quia respéxit humilitátem ancíllæ suæ, ecce enim ex hoc beátam me dicent omnes generatiónes. Quia fecit mihi magna qui potens est, et sanctum nomen eius, et misericórdia eius a progénie in progénies timéntibus eum.

Msza (Signum magnum) została wprowadzona na miejsce dawnego formularza mszalnego i po raz pierwszy odprawiona w dniu ogłoszenia dogmatu (1.XI.1950). Rozpoczyna się ona od wspaniałego introitu, zaczerpniętego z Apokalipsy i cudownie ilustrującego samą uroczystość: „Znak wielki ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na Jej głowie korona z gwiazd dwunastu” (Apok 12, 1). Ten olśniewający widok mimo woli przywołuje na usta nasze słowa psalmu 97: „Śpiewajcie Panu pieśń nową, bo przedziwne uczynił rzeczy” (97, 1), Dwie myśli przewodnie możemy zauważyć w formularzu mszalnym: pierwsza podkreśla i uwydatnia odwieczną „nieprzyjaźń między wężem, a Niewiastą, między potomstwem węża, a potomstwem Niewiasty” (ofert.); nieprzyjaźń ta zakończyła się starciem głowy nieprzejednanego wroga, co pięknie wyrażone jest w słowach lekcji odnoszących się bezpośrednio do bohaterskiej Judyty, ale w liturgii przystosowanych do Najśw. Maryi Panny: „Błogosławiony Pan, który stworzył niebo i ziemię, który Cię skierował na uderzenie w głowę hetmana nieprzyjaciół naszych” (Judyt 13, 24). Drugą myśl przewodnią stanowi sama tajemnica dzisiejszej uroczystości, dwa razy pośrednio wyrażona we Mszy św. (w ewangelii oraz w antyfonie na Komunię św.) słowami Matki Najśw. z Magnificat: „Błogosławioną zwać mię będą wszystkie narody. Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest”. Czy można trafniejszymi i dobitniejszymi słowy tę tajemnicę wyrazić? W dniu dzisiejszym zanosimy do Wniebowziętej modlitwy w łączności z Kościołem: „Wszechmogący, wieczny Boże, który Niepokalaną Dziewicę Maryję, Matkę swego Syna, z ciałem i duszą wziąłeś do chwały niebieskiej – dozwól, prosimy Cię, abyśmy w rzeczy wyższe zawsze zapatrzeni, zasłużyli sobie na uczestnictwo w Jej chwale” (kolekta). „Niech się wzniesie ku Tobie, Panie, ofiara pobożności naszej, a za przyczyną Najśw. Maryi Panny Wniebowziętej niech ogniem miłości zapalone serca nasze ustawicznie do Ciebie wzdychają” (sekreta). „Skoro przyjęliśmy już zbawienne sakramenty, daj, prosimy Cię, Panie, abyśmy przez zasługi i przyczynę Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej byli doprowadzeni do chwały zmartwychwstania. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg na wieki wieków. Amen” (modlitwa po Komunii św.).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 399-400).