Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji śp. Józefę i Tadeusza Ryba.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 55 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Isaíæ Prophétæ: Is 2, 2-5
In diébus illis: Dixit Isaias Prophéta: Erit in novíssimis diébus præparátus mons domus Dómini in vértice móntium, et elevábitur super colles, et fluent ad eum omnes gentes. Et ibunt pópuli multi, et dicent: Veníte et ascendámus ad montem Dómini, et ad domum Dei Iacob, et docébit nos vias suas, et ambulábimus in sémitis eius: quia de Sion exíbit lex, et verbum Dómini de Ierúsalem. Et iudicábit gentes, et árguet pópulos multos: et conflábunt gládios suos in vómeres, et lánceas suas in falces. Non levábit gens contra gentem gládium: nec exercebúntur ultra ad praelium. Domus Iacob, veníte, et ambulémus in lúmine Dómini, Dei nostri.

Lectio Isaíæ Prophétæ: Is 7, 10-15
In diébus illis: Locútus est Dóminus ad Achaz, dicens: Pete tibi signum a Dómino, Deo tuo, in profúndum inférni, sive in excélsum supra. Et dixit Achaz: Non petam et non tentábo Dóminum. Et dixit: Audíte ergo, domus David: Numquid parum vobis est, moléstos esse homínibus, quia molesti estis et Deo meo? Propter hoc dabit Dóminus ipse vobis signum. Ecce, Virgo concípiet et páriet fílium, et vocábitur nomen eius Emmánuel. Butýrum et mel cómedet, ut sciat reprobare malum et elígere bonum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secundum Lucam: Luc 1, 26-38
In illo tempore: Missus est Angelus Gábriel a Deo in civitatem Galilaeæ, cui nomen Názareth, ad Vírginem desponsátam viro, cui nomen erat Ioseph, de domo David, et nomen Vírginis María. Et ingréssus Angelus ad eam, dixit: Ave, grátia plena; Dóminus tecum: benedícta tu in muliéribus. Quæ cum audísset, turbáta est in sermóne eius: et cogitábat, qualis esset ista salutátio. Et ait Angelus ei: Ne tímeas, María, invenísti enim grátiam apud Deum: ecce, concípies in útero, et páries fílium, et vocábis nomen eius Iesum. Hic erit magnus, et Fílius Altíssimi vocábitur, et dabit illi Dóminus Deus sedem David, patris eius: et regnábit in domo Iacob in ætérnum, et regni eius non erit finis. Dixit autem María ad Angelum: Quómodo fiet istud, quóniam virum non cognósco? Et respóndens Angelus, dixit ei: Spíritus Sanctus supervéniet in te, et virtus Altíssimi obumbrábit tibi. Ideóque et quod nascétur ex te Sanctum, vocábitur Fílius Dei. Et ecce, Elísabeth, cognáta tua, et ipsa concépit fílium in senectúte sua: et hic mensis sextus est illi, quæ vocátur stérilis: quia non erit impossíbile apud Deum omne verbum. Dixit autem María: Ecce ancílla Dómini, fiat mihi secúndum verbum tuum.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Dzisiejsza msza była szczególnie ceniona w średniowieczu: nazywano ją Mszą złotą – Missa aurea. Św. Bernard, jako opat, wypowiedział swoje słynne homilie „supper Missus est” z tej właśnie mszy. Są one częściowo zamieszczone w brewiarzu. Znakiem, stwierdzającym, jak wielką wagę przywiązywano do owej „Mszy złotej„, jest to, że roraty, w niektórych okolicach odprawiane przez cały Adwent, z niej właśnie biorą swój początek. Pobożność ludu z wyjątkowym umiłowaniem przyswoiła sobie tajemnicę dnia dzisiejszego: do Modlitwy Pańskiej dodaje ona zawsze Pozdrowienie Anielskie i trzykrotnie w ciągu dnia odmawia Anioł Pański, wspominając tę wzniosłą tajemnicę naszego zbawienia. Wymawiając słowa: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami” klękamy, zarówno przy końcu ostatniej ewangelii,jaki w „Anioł Pański„, jak wreszcie w Credo („Et incarnatus est …„), uwielbiając tajemnicę Wcielenia. Widzimy z tego, jak pełne znaczenia są myśli przeznaczone na dzień dzisiejszy. Dodajmy jeszcze, że Msza dzisiejsza ma wiele podobieństwa do tajemnicy Wcielenia: Przecież w czasie konsekracji Chrystus pojawia się pod postaciami chleba i wina. Obchodzimy więc dzisiaj nie tylko wspomnienie tego wielkiego wydarzenia: w czasie Mszy św. ono się uobecnia poniekąd. W czasie przeistoczenia moglibyśmy zawołać: „A Słowo stało się ciałem!” Rozumiemy więc teraz, dlaczego ta Msza św. otrzymała w dawnych czasach zaszczytne miano Missa aurea – złotej Mszy.

Msza (Rorate coeli)
Odprawiamy dzisiejszą Mszę św., wraz z całym światem chrześcijańskim, w wielkim kościele Najświętszej Maryi Panny w Rzymie, gdzie znajduje się żłóbek będący dla nas symbolem Betlejem. W introicie wołamy wespół z ludzkością tęskniącą do zbawienia: „Niebiosa, spuśćcie rosę„. W psalmie 18 widzimy spełnienie obietnicy: „Słońcu postawił na niebie przybytek; ono jak oblubieniec wychodzi z komnaty, z radością, niby mocarz biegnący swą drogą. Wychodzi z jednego krańca nieba i zmierza ku drugiemu; przed jego żarem nic się nie ukryje.” Chrystus, Bóg światłości, jest jeszcze przez okres dziewięciu miesięcy ukryty w łonie Dziewicy Maryi – lecz na Boże Narodzenie (po zimowym przesileniu dnia z nocą) ukazuje się nam.
W pierwszej modlitwie prosi Kościół, by „nadchodząca uroczystość naszego odkupienia” przyniosła nam pożytek i tu na ziemi, i na tamtym świecie. Jeszcze piękniejsza jest druga modlitwa: „Prosimy Cię, Panie, pośpiesz, a nie ociągaj się dłużej … – wesprzyj nas pocieszeniem Twojego przybycia.” Jest to pełna żarliwości modlitwa, odbiegająca od powściągliwości klasycznych kolekt.
Na starodawne pochodzenie „Mszy złotej” wskazują trzy czytania (za dawnych rzymskich czasów msze miały trzy czytania). Obie lekcje wzięte są z Izajasza, naszego proroka adwentowego; obie są nam znane. Syjon jest kolebką Kościoła świętego, do niego pójdą wszyscy poganie; stamtąd wyjdzie zakon i Prawodawca. Syjon jest obrazem Kościoła i duszy. W ten sposób powstaje trójdźwięk brzmiący w całej Mszy św.: Maryja, Kościół, dusza. Kościół jest również Matką Bożą, a dusza staje się dzisiaj i w każdej Mszy św. Matką Chrystusa.
Piękną pieśnią jest pierwszy graduał, przedstawiający nam Boże Narodzenie: stoimy przed zamkniętymi bramami raju; zawory otwierają się, już ciągną za łańcuchy, wołamy pełni niecierpliwości: „Otwórzcie, książęta, bramy wasze, podnieście się, bramy odwieczne, a wnijdzie Król chwały„.
Pięknie odpowiadają sobie dwa następne czytania (2 lekcja i ewangelia), jako zapowiedź i spełnienie. Prorok mówi (w 2 lekcji): „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwane będzie imię Jego Emanuel„. Ewangelista zaś mówi (w ewangelii): „Bądź pozdrowiona … oto poczniesz w łonie i porodzisz Syna, nadasz Mu imię Jezus. Ten będzie nazwany Synem Najwyższego … Duch Święty zstąpił na Ciebie i moc Najwyższego Cię osłoni.” Przepiękna ta i niezapomniana ewangelia jest jednym z największych objawień, które stały się udziałem ludzkości. Pierwsza część mszy (msza katechumenów) przemierzyła niejako cały Adwent i stanęła u progu tajemnicy Bożego Narodzenia.
Dlatego już na początku ofiarowania widzimy przychodzącego Zbawiciela. „Nabierzcie odwagi, a nie bójcie się, oto bowiem Bóg nasz wymierzy sprawiedliwość: Sam przyjdzie, aby nas zbawić.” W sekrecie Kościół nam przypomina, że dzień dzisiejszy jest dniem postu. Przynosimy więc dzisiaj do ołtarza ten post nasz, który gładzi karę za grzechy i prowadzi do wiecznych obietnic.
W antyfonie na Komunię św. powtarza Kościół znowu przepowiednię mesjańską, że Emanuel narodzi się z Dziewicy. Przez Komunię św. bierzemy w pewnej mierze udział w pełnym łaski poczęciu Najświętszej Maryi Panny, dlatego słowa te odnoszą się również do nas. Działanie Uczty świętej powinno stanowić dla nas nie tylko odczuwalną pociechę, lecz także odnowienie ducha w czynnym chrześcijaństwie.