Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za śp. Waldemara Demkiewicza.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 549 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Amos Prophétæ: Amos 9, 13-15
Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce, dies véniunt: et comprehéndet arátor messórem, et calcátor uvæ mitténtem semen: et stillábunt montes dulcédinem, et omnes colles culti erunt. Et convértam captivitátem pópuli mei Israël: et ædificábunt civitátes desértas et inhabitábunt: et plantábunt víneas et bibent vinum eárum: et fácient hortos et cómedent fructus eórum. Et plantábo eos super humum suam: et non evéllam eos ultra de terra sua, quam dedi eis: dicit Dóminus, Deus tuus.

Léctio libri Esdræ: Neh 8, 1-10
In diébus illis: Congregátus est omnis pópulus quasi vir unus ad platéam, quæ est ante portam aquárum: et dixérunt Esdræ scribæ, ut afférret librum legis Moysi, quam præcéperat Dóminus Israéli. Attulit ergo Esdras sacérdos legem coram multitúdine virórum et mulíerum, cunctísque qui póterant intellégere, in die prima mensis séptimi. Et legit in eo apérte in platéa, quæ erat ante portam aquárum, de mane usque ad médiam diem, in conspéctu virórum et mulíerum et sapiéntium: et aures omnis pópuli erant eréctæ ad librum. Stetit autem Esdras scriba super gradum lígneum, quem fécerat ad loquendum. Et apéruit librum coram omni pópulo: super univérsum quippe pópulum eminébat: et cum aperuísset eum, stetit omnis pópulus. Et benedíxit Esdras Dómino, Deo magno: et respóndit omnis pópulus: Amen, Amen: élevans manus suas: et incurváti sunt et adoravérunt Deum proni in terram. Porro levítæ siléntium faciébant in pópulo ad audiéndam legem: pópulus autem stabat in gradu suo. Et legérunt in libro legis Dei distíncte et apérte ad intellegéndum: et intellexérunt, cum legerétur. Dixit autem Nehemías, et Esdras sacérdos et scriba, et levítæ interpretántes univérso pópulo: Dies sanctificátus est Dómino, Deo nostro, nolíte lugére et nolíte flere. Et dixit eis: Ite, comédite pínguia et bíbite mulsum, et míttite partes his, qui non præparavérunt sibi: quia sanctus dies Dómini est, et nolíte contristári: gáudium étenim Dómini est fortitúdo nostra.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Marcum: Marc 9, 16-28
In illo témpore: Respóndens unus de turba, dixit ad Iesum: Magíster, áttuli fílium meum ad te, habéntem spíritum mutum: qui, ubicúmque eum apprehénderit, allídit illum, et spumat et stridet déntibus et aréscit: et dixi discípulis tuis, ut eiícerent illum, et non potúerunt. Qui respóndens eis, dixit: O generátio incrédula, quámdiu apud vos ero? quámdiu vos pátiar? Afférte illum ad me. Et attúlerunt eum. Et cum vidísset eum, statim spíritus conturbávit illum: et elísus in terram, volutabátur spumans. Et interrogávit patrem eius: Quantum témporis est, ex quo ei hoc áccidit? At ille ait: Ab infántia: et frequénter eum in ignem et in aquas misit, ut eum pérderet. Sed si quid potes, ádiuva nos, misértus nostri. Iesus autem ait illi: Si potes credere, ómnia possibília sunt credénti. Et contínuo exclámans pater pueri, cum lácrimis aiébat: Credo, Dómine: ádiuva incredulitátem meam. Et cum vidéret Iesus concurréntem turbam, comminátus est spirítui immundo, dicens illi: Surde et mute spíritus, ego præcípio tibi, exi ab eo: et ámplius ne intróëas in eum. Et exclámans et multum discérpens eum, éxiit ab eo, et factus est sicut mórtuus, ita ut multi dícerent: Quia mórtuus est. Iesus autem tenens manum eius, elevávit eum, et surréxit. Et cum introísset in domum, discípuli eius secréto interrogábant eum: Quare nos non potúimus eiícere eum? Et dixit illis: Hoc genus in nullo potest exíre nisi in oratióne et ieiúnio.

Msza (Exultate)
Środa Suchych dni jest dniem maryjnym, w Rzymie bowiem odprawia się dziś Mszę św. w bazylice Matki Najświętszej. Tekst tej mszy sięga czasów bardzo dawnych, bo pierwszych wieków chrześcijaństwa. Dowodzą tego trzy dzisiejsze czytania, a bardziej jeszcze sama treść mszy. Liturgia jest uroczysta, jak przystało na święto dziękczynienia.
W introicie rozlega się radosny dźwięk trąb, zwiastujący rozpoczęcie święta nowiu. Psalm 80 śpiewano w święto Namiotów i nowego księżyca. Klasyczna jest kolekta: ułomna nasza natura podległa jest upadkom; Kościół tedy wzywa pomocy miłosierdzia Bożego. W pierwszej lekcji Amos, prorok-pasterz, opisuje królestwo mesjańskie, w którym winnice i ogrody wydadzą przeobfity plon. Oby i ogród duszy naszej wydał przy końcu roku kościelnego tak obfite owoce. Druga lekcja opisuje wydarzenia z dziejów ludu izraelskiego: oto po powrocie z wygnania, „w pierwszym dniu siódmego miesiąca” Ezdrasz czyta ludowi z księgi Zakonu, Żydzi zaś słuchają go z przejęciem i zapartym tchem. Podobnie i my powinniśmy w dniach odnowienia duchowego wczytywać się w Pismo św. i wznawiać nasze przymierze z Bogiem. Ostatnie zdanie lekcji liturgia podejmuje jako myśl przewodnią mszy: „Idźcież, jedzcie rzeczy tłuste i pijcie słodycz (Komunia św.), a posyłajcie część z nich tym, którzy nic sobie nie nagotowali (ofiarowanie), bo dzień ten święty jest Panu; a nie bądźcie smutni. wesele bowiem Pańskie jest mocą naszą„. Słowa te urzeczywistniają się w ofiarowaniu i w Komunii św. Dwa pierwsze czytania przedstawiały odnowienie ducha w obrazach zaczerpniętych z przyrody i z dziejów zbawienia; ewangelia zaś ukazuje nam działanie łaski we Mszy św. Upadła nasza natura upodabnia nas do opętanego chłopca; a choć w chrzcie św. została oczyszczona, to jednak przez całe życie musimy „wypędzać z siebie czarta” przy pomocy Eucharystii. Właśnie zaś święcenie Suchych dni dopomaga nam do „wypędzenia szatana„, boć „ten rodzaj żadnym sposobem wynijść nie może jeno przez modlitwę i post„. W ofiarowaniu (jak i inne środy Suchych dni) składamy Bogu w darze chętne posłuszeństwo względem przykazań Jego: „Rozważać będę przykazania Twoje, które bardzo pokochałem„. Antyfona na Komunię św. streszcza w sobie w pewnej mierze właściwe znaczenie tych dni: „Jedzcie rzeczy tłuste i pijcie słodycz a posyłajcie część z nich tym, którzy nic sobie nie nagotowali (ofiarowanie), bo dzień ten święty jest Panu; a nie bądźcie smutni. wesele bowiem Pańskie jest mocą naszą”. Z antyfony tej przemawia do nas radość pierwotnego Kościoła. Prawda, że słowa o jedzeniu i piciu nie bardzo dają się zastosować do postu, który nas w tych dniach obowiązuje; trzeba jednak pamiętać o tym, że w dawnych czasach były to dni dziękczynienia, toteż po Mszy św. (od nony) wolno było wiernym jeść i pić. Przez modlitwę i ofiary okazaliśmy Panu naszą pokorną gotowość do uległej służby majestatowi Jego; teraz zaś prosimy o to, abyśmy za łaską Bożą godnie Jego dary przyjmowali (modlitwa po Komunii św.).