Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji ks. Jarosława z okazji rocznicy zapoczątkowania „margaretki” w jego intencji.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 481 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Ioélis Prophétæ: Ioel 2, 28-32
Hæc dicit Dóminus Deus: Effúndam Spíritum meum super omnem carnem: et prophetábunt fílii vestri et fíliæ vestræ: senes vestri sómnia somniábunt, et iúvenes vestri visiónes vidébunt. Sed et super servos meos et ancíllas in diébus illis effúndam Spíritum meum. Et dabo prodígia in coelo et in terra, sánguinem et ignem et vapórem fumi. Sol convertétur in ténebras et luna in sánguinem: ántequam véniat dies Dómini magnus ei horríbilis. Et erit: omnis, qui invocáverit nomen Dómini, salvus erit.

Léctio libri Levítici: Lev 23, 9-11; 23, 15-17; 23, 21
In diébus illis: Locútus est Dóminus ad Móysen, dicens: Lóquere fíliis Israel, et dices ad eos: Cum ingréssi fuéritis terram, quam ego dabo vobis, et messuéritis ségetem, ferétis manípulos spicárum, primítias messis vestræ ad sacerdótem: qui elevábit fascículum coram Dómino, ut acceptábile sit pro vobis, áltero die sábbati, et sanctificábit illum. Numerábitis ergo ab áltero die sábbati, in quo obtulístis manípulum primitiárum, septem hebdómadas plenas, usque ad álteram diem expletiónis hebdómadæ séptiniæ, id est, quinquagínta dies: et sic offerétis sacrifícium novum Dómino ex ómnibus habitáculis vestris, panes primitiárum duos de duábus decimis símilæ fermentátæ, quos coquétis in primítias Dómini. Et vocábitis hunc diem celebérrimum atque sanctíssimum: omne opus servíle non faciétis in eo. Legítimum sempitérnum erit in cunctis habitáculis et generatiónibus vestris: dicit Dóminus omnípotens.

Léctio libri Deuteronómii: Deut 26, 1-11
In diébus illis: Dixit Moyses fíliis Israël: Audi, Israël, quæ ego præcípio tibi hódie. Cum intráveris terram, quam Dóminus, Deus tuus, tibi datúrus est possidéndam, et obtinúeris eam atque habitáveris in ea: tolles de cunctis frúgibus tuis primítias, et pones in cartállo, pergésque ad locum, quem Dóminus, Deus tuus, elégerit, ut ibi invocétur nomen eius: accedésque ad sacerdótem, qui fúerit in diébus illis, et dices ad eum: Profíteor hódie coram Dómino, Deo tuo, qui exaudívit nos, et respexit humilitátem nostram et labórem atque angústiam: et edúxit nos de Ægýpto in manu forti et bráchio exténto, in ingénti pavóre, in signis atque porténtis: et introdúxit ad locum istum, et trádidit nobis terram lacte et melle manántem. Et idcírco nunc óffero primítias frugum terræ, quam Dóminus dedit mihi. Et dimíttes eas in conspéctu Dómini, Dei tui, et adoráto Dómino, Deo tuo. Et epuláberis in ómnibus bonis, quæ Dóminus, Deus tuus, déderit tibi.

Léctio libri Levítici: Lev 26, 3-12
In diébus illis: Dixit Dóminus ad Móysen: Lóquere fíliis Israël, et dices ad eos: Si in præcéptis meis ambulavéritis, et mandáta mea custodiéritis et fecéritis ea, dabo vobis plúvias tempóribus suis, et terra gignet germen suum, et pomis árbores replebúntur. Apprehéndet méssium tritúra vindémiam, et vindémia occupábit seméntem: et comedétis panem vestrum in saturitáte, et absque pavóre habitábitis in terra vestra. Dabo pacem in fínibus vestris: dormiétis, et non erit, qui extérreat. Auferam malas béstias, et gládius non transíbit términos vestros. Persequémini inimícos vestros, et córruent coram vobis. Persequéntur quinque de vestris centum aliénos et centum de vobis decem mília: cadent inimíci vestri gládio in conspéctu vestro. Respíciam vos et créscere fáciam: multiplicábo mini, et firmábo pactum meum vobíscum. Comedétis vetustíssima véterum, et vétera novis superveniéntibus proiiciétis. Ponam tabernáculum meum in médio vestri, et non abiíciet vos ánima mea. Ambulábo inter vos, et ero Deus vester, vosque éritis pópulus meus: dicit Dóminus omnípotens.

Léctio Daniélis Prophétæ: Dan 3, 47-51
In diébus illis: Angelus Dómini descéndit cum Azaría et sóciis eius in fornácem: et excússit flammam ignis de fornáce, et fecit médium fornácis quasi ventum roris flantem. Flamma autem effundebátur super fornácem cúbitis quadragínta novem: et erúpit, et incéndit, quos répperit iuxta fornácem de Chaldaeis, minístros regis, qui eam incendébant. Et non tétigit eos omníno ignis, neque contristávit, nec quidquam moléstiæ íntulit. Tunc hi tres quasi ex uno ore laudábant, et glorificábant, et benedicébant Deum in fornáce, dicéntes: Allelúia.
Dan 3, 52 Benedíctus es, Dómine, Deus patrum nostrórum, et laudábilis in saecula.

Léctio Epístolæ beáti Pauli Apóstoli ad Romános: Rom 5, 1-5.
Fratres: Iustificáti ex fide, pacem habeámus ad Deum per Dóminum nostrum Iesum Christum: per quem et habémus accéssum per fidem in grátiam istam, in qua stamus, et gloriámur in spe glóriæ filiórum Dei. Non solum autem, sed et gloriámur in tribulatiónibus: scientes, quod tribulátio patiéntiam operátur, patiéntia autem probatiónem, probátio vero spem, spes autem non confúndit: quia cáritas Dei diffúsa est in córdibus nostris per Spíritum Sanctum, qui datus est nobis.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 4, 38-44
In illo témpore: Surgens Iesus de synagóga, introívit in domum Simónis. Socrus autem Simónis tenebátur magnis fébribus: et rogavérunt illum pro ea. Et stans super illam, imperávit febri: et dimísit illam. Et contínuo surgens, ministrábat illis. Cum autem sol occidísset, omnes qui habébant infírmos váriis languóribus, ducébant illos ad eum. At ille síngulis manus impónens, curábat eos. Exíbant autem dæmónia a multis clamántia et dicéntia: Quia tu es Fílius Dei: et íncrepans non sinébat ea loqui, quia sciébant ipsum esse Christum. Facta autem die egréssus ibat in desértum locum, et turbæ requirébant eum, et venérunt usque ad ipsum: et detinébant illum, ne discéderet ab eis. Quibus ille ait: Quia et áliis civitátibus opórtet me evangelizáre regnum Dei: quia ideo missus sum. Et erat praedicans in synagógis Galilaeæ.

Msza (Caritas Dei). Introit mówi o Duchu Świętym, mieszkającym w sercach naszych i rozlewającym w nas miłość Bożą; psalm introitowy (103) jest pieśnią dziękczynną za cud Zielonych Świątek. Pierwsze dwie kolekty są modlitwami do Ducha Świętego, trzy następne modlitwami postnymi. Mamy więc przed oczyma dwie zasadnicze myśli, wysunięte w dzisiejszym formularzu mszalnym: Duch Święty i Suchedni: „Prosimy Cię, Panie, napełnij łaskawie dusze nasze Duchem Świętym, którego mądrością jesteśmy stworzeni, a opatrznością rządzeni”. „Niechaj Duch Święty rozpłomieni nas tym ogniem, który Pan nasz Jezus Chrystus zesłał na ziemię pragnąc, by rozgorzał”. Pierwsza lekcja przytacza znane słowa proroctwa Joela o zstąpieniu Ducha Świętego, a zacytowane przez św. Piotra w kazaniu w dzień Zielonych Świątek (zob. środa Suchych dni). Trzy dalsze lekcje wyjęte są z przepisów Mojżeszowych, dotyczących żydowskiego święta Pięćdziesiątnicy. Jak z tego wynika, Suchedni są w tej części roku kościelnego podziękowaniem Bogu za żniwa i wypełnieniem żydowskiej uroczystości Zielonych Świątek. Dzień ten miał się nazywać u Żydów „przechwalebnym i najświętszym” (Kapł 23, 21). Dzisiejszy obchód wysuwa dwojaki powód do podziękowania Bogu: podziękę za żniwa (za dary doczesne) oraz podziękę za odebrane łaski. I nas również Pan wyprowadził (na Wielkanoc) z egipskiej niewoli grzechu i szatana do krainy mlekiem i miodem płynącej, tzn. do królestwa Bożego. Dlatego przynosimy dziś pierwociny płodów ziemi i możemy „jeść chleb … w sytości” (Kapł 26, 5). Chleb eucharystyczny.

Obietnica Boża, dana Żydom, urzeczywistniła się w całej pełni dopiero w Kościele: gdy się staniemy prawdziwie dziećmi Bożymi, będziemy mieli w obfitości chleba i wina (Eucharystia), osiągniemy pokój, a nieprzyjaciele nasi zostaną pokonani: „Postawię przybytek mój pośrodku was, a nie odrzuci was dusza moja. Będę chodził między wami i będę Bogiem waszym, a wy będziecie ludem moim” (Kapł 26, 11 n). W ostatniej (piątej) lekcji dzisiejszego formularza mszalnego wspominamy trzech młodzieńców w piecu ognistym. Lekcję tą znamy już z poprzednich sobót Suchych dni. Mamy w niej przebłysk idei zmartwychwstania i idei męczeństwa. Być może, że liturgia ma przy tym na myśli ogień Ducha Świętego,  w dzisiejszej bowiem Mszy św. często jest mowa o tym ogniu.

Aż do piątej lekcji włącznie znajdowaliśmy się jeszcze jakby w kręgu dawnej wigilii (starożytnej jutrzni). Obecnie rozpoczyna się właściwa Msza św., dlatego teraz dopiero śpiewa się Gloria in excelsis. Epistoła streszcza cały okres wielkanocny i kieruje nasz wzrok w dalsze życie, życie zmagań i męczeństwa. Słowami: „Którym udzieliłeś daru wiary, użycz i pokoju” scharakteryzowała kolekta z poniedziałku Zielonych Świątek w tej krótkiej formule: Od wiary do pokoju – i Wielkanoc, i Zesłanie Ducha Świętego, i chrzest, i bierzmowanie. Podobnie mówi dzisiejsza epistoła: „Usprawiedliwieni więc z wiary, miejmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa”. Słowa dzisiejszego introitu: „Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który jest nam dany” (Rz 5, 5), wzięte z epistoły i będące jej echem, niechże jak najdłużej brzmią w sercach naszych. Ewangelia podaje wspaniałe streszczenie misterium Mszy św.: „Jezus … wszedł do domu Szymona (kościołem stacyjnym jest dziś bazylika św. Piotra) … Gdy zaś słońce zaszło (Mszę św. odprawiano w nocy z soboty na niedzielę) wszyscy, którzy mieli chorych na różne niemoce, przyprowadzali ich do Niego (chorzy to my), a On na każdego z osobna kładąc rękę, uzdrawiał ich” (wkładanie rąk jako znak udzielania Ducha Świętego). „Gdy zaś dzień nastał, wyszedłszy udał się na miejsce pustynne” (po dzisiejszej Mszy św. Pan Jezus od nas odchodzi, a wraz z tą Mszą św. kończy się dzisiaj okres wielkanocny). Misterium okresu wielkanocnego zostało więc zamknięte najświętszą Ofiarą. W antyfonie na Komunię św. dzieci Boże czują na sobie tchnienie Ducha Świętego: „Duch tchnie, kędy chce …” Na zakończenie czasu wielkanocnego boski Mistrz mówi do nas odchodząc: „Nie zostawię was sierotami; przyjdę do was (w każdej Ofierze eucharystycznej) … i będzie się radowało serce wasze” (Jn 14, 18; 16, 22).

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, t. 2, str. 355-357).