Środa Popielcowa


środa

14 lutego
Środa Popielcowa
1
Szata
19:00

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za duszę śp. Olimpii Dobińskiej.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 149 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Ioélis Prophétæ: Ioel 2, 12-19
Hæc dicit Dóminus: Convertímini ad me in toto corde vestro, in ieiúnio, et in fletu, et in planctu. Et scíndite corda vestra, et non vestiménta vestra, et convertímini ad Dóminum, Deum vestrum: quia benígnus et miséricors est, pátiens, et multæ misericórdiæ, et præstábilis super malítia. Quis scit, si convertátur, et ignóscat, et relínquat post se benedictiónem, sacrifícium et libámen Dómino, Deo vestro? Cánite tuba in Sion, sanctificáte ieiúnium, vocáte coetum, congregáte pópulum, sanctificáte ecclésiam, coadunáte senes, congregáte parvulos et sugéntes úbera: egrediátur sponsus de cubíli suo, et sponsa de thálamo suo. Inter vestíbulum et altare plorábunt sacerdótes minístri Dómini, et dicent: Parce, Dómine, parce pópulo tuo: et ne des hereditátem tuam in oppróbrium, ut dominéntur eis natiónes. Quare dicunt in pópulis: Ubi est Deus eórum? Zelátus est Dóminus terram suam, et pepércit pópulo suo. Et respóndit Dóminus, et dixit populo suo: Ecce, ego mittam vobis fruméntum et vinum et óleum, et replebímini eis: et non dabo vos ultra oppróbrium in géntibus: dicit Dóminus omnípotens.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthaeum: Matt 6, 16-21
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Cum ieiunátis, nolíte fíeri, sicut hypócritæ, tristes. Extérminant enim fácies suas, ut appáreant homínibus ieiunántes. Amen, dico vobis, quia recepérunt mercédem suam. Tu autem, cum ieiúnas, unge caput tuum, et fáciem tuam lava, ne videáris homínibus ieiúnans, sed Patri tuo, qui est in abscóndito: et Pater tuus, qui videt in abscóndito, reddet tibi. Nolíte thesaurizáre vobis thesáuros in terra: ubi ærúgo et tínea demólitur: et ubi fures effódiunt et furántur. Thesaurizáte autem vobis thesáuros in coelo: ubi neque ærúgo neque tínea demólitur; et ubi fures non effódiunt nec furántur. Ubi enim est thesáurus tuus, ibi est et cor tuum.

Msza (Misereris).
Poczet nasz wkracza dziś do stacyjnego kościoła św. Sabiny. U jej grobu i pod jej opieką zaczynamy walkę wielkopostną. Św. Sabina była męczennicą (patrz 29 sierpnia); nawrócona z pogaństwa przez swoją służebną, z mocą wyznawała wiarę i życie za nią oddała w ofierze. Jest ona dla nas przykładem i towarzyszką walki. Kościół św. Sabiny jest jednym z najdawniejszych kościołów tytularnych (III wiek); na nowo przebudowany w V wieku za papieża Celestyna I, „jest dziś starochrześcijańską bazyliką, która obok S. Maria Maggiore, przedstawia najpiękniejszy przykład stylu bazylikowego z pierwotnym kształcie” (Kirch). Również ołtarz z cyborium, balustrada dla scholi i ambony nadają kościołowi wygląd starochrześcijański. W tym właśnie kościele chrześcijańska gmina od najdawniejszych czasów obchodziła pierwsze nabożeństwo stacyjne w Wielkim Poście. Nastrój mszy odpowiada nastrojowi naszej duszy: wyraża się on w introicie jako ufność w miłosiernym Bogu (pokuta chrześcijańska zawsze pełna ufności!). Kolekta zawiera prośbę, by wierni „z należytym nabożeństwem rozpoczęli te czcigodne dni postu i w nim … wytrwali”. Są więc tu dwie prośby: o dobry początek i o wytrwanie. Post zatem to okres mocy w działaniu.
Lekcja jest wstrząsająca: to scena pokutna ze Starego Zakony. Kładzie ona nacisk na dwie rzeczy: na pokutę wewnętrzną i pokutę zbiorową: „Nawróćcie się do mnie z całego serca waszego, w poście, i w płaczu, i w żalu. I rozdzierajcie serca wasze, a nie szaty wasze”. Wszystkie stany powinny brać udział w pokucie: młodzież w kwiecie wieku, oblubieńcy i oblubienice, kapłani … pokuta ma być nie tylko indywidualna, ale i zbiorowa. Dziś po raz pierwszy śpiewamy traktus wielkopostny, który towarzyszyć nam będzie przez cały ten okres. Ewangelia jest wyjątkiem kazania na górze. Chrystus mówi o poście wewnętrznym i odkrywa największą ranę duszy – pychę, która nawet do postu i pokuty umie się wcisnąć. Zestawiając ze sobą oba czytania (lekcję i ewangelię), można się w nich dopatrzeć prawie że kontrastu: lekcja mówi o poście zbiorowym, ewangelia zaś o indywidualnym, w ukryciu. Nie ta jednak jest intencja Kościoła: pragnie on raczej ochronić i ustrzec przed niebezpieczeństwem działania dla oka ludzkiego w spełnianiu praktyk pobożnych. Ewangelia odciąga nas od zbierania skarbów doczesnych, a kieruje ku gromadzeniu skarbów w niebie. Czas Wielkiego Postu jest przeznaczony na zbieranie takich skarbów, jakimi są modlitwa, umartwienie, jałmużna, pokuta.
W jeden tylko tekst mszalny jest nam trudniej się wczuć – w antyfonę na ofiarowanie: to śpiew poniekąd już wielkanocny, pieśń zwycięstwa (psalm 29). Jest to zapewne dziękczynienie wiernych: podczas gdy pokutnicy musieli opuścić dom Boży, wierni, jako wolni od zmazy grzechu, mogli pozostać, a obecnie uczestniczyć będą w ofierze. W sekrecie prosimy o właściwe usposobienie duszy w odniesieniu do ofiary, przez którą święcimy początek „czcigodnego sakramentu”; przez to wyrażenie należy pojmować uroczystość Zmartwychwstania. W antyfonie na Komunię św. rozpoczynamy psalm pierwszy; następne snuć się będą kolejno poprzez cały Wielki Post. Antyfona zaleca „rozmyślanie o zakonie we dnie i w nocy”, ale jednocześnie wskazuje na „owoc czasu swego”, czyli na Wielkanoc. W modlitwie końcowej prosimy o łaskę, aby post nasz miły był Bogu, nam zaś stał się lekarstwem. Modlitwa nad ludem (Oratio super populum), którą obecnie codziennie odmawiamy, jest czcigodnym zabytkiem; dzisiejsza jest bardzo uroczysta.

« wróć