Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji ojca Jerzego z okazji 67 rocznicy urodzin, z prośbą o potrzebne łaski.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 418 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Actuum Apostólorum: Act 10, 37-43
In diébus illis: Stans Petrus in médio plebis, dixit: Viri fratres, vos scitis, quod factum est verbum per universam Iudaem: incípiens enim a Galilaea, post baptísmum, quod prædicávit Ioánnes, Iesum a Názareth: quómodo unxit eum Deus Spíritu Sancto et virtúte, qui pertránsiit benefaciéndo, et sanándo omnes oppréssos a diábolo, quóniam Deus erat cum illo. Et nos testes sumus ómnium, quæ fecit in regióne Iudæórum et Ierúsalem, quem occidérunt suspendéntes in ligno. Hunc Deus suscitávit tértia die, et dedit eum maniféstum fíeri, non omni pópulo, sed téstibus præordinátis a Deo: nobis, qui manducávimus et bíbimus cum illo, postquam resurréxit a mórtuis. Et præcépit nobis prædicáre populo et testificári, quia ipse est, qui constitútus est a Deo iudex vivórum et mortuórum. Huic omnes Prophétæ testimónium pérhibent, remissiónem peccatórum accípere per nomen eius omnes, qui credunt in eum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 24, 13-35
In illo témpore: Duo ex discípulis Iesu ibant ipsa die in castéllum, quod erat in spátio stadiórum sexagínta ab Ierúsalem, nómine Emmaus. Et ipsi loquebántur ad ínvicem de his ómnibus, quæ accíderant. Et factum est, dum fabularéntur et secum quaererent: et ipse Iesus appropínquans ibat cum illis: óculi autem illórum tenebántur, ne eum agnóscerent. Et ait ad illos: Qui sunt hi sermónes, quos confértis ad ínvicem ambulántes, et estis tristes? Et respóndens unus, cui nomen Cléophas, dixit ei: Tu solus peregrínus es in Ierúsalem, et non cognovísti, quæ facta sunt in illa his diébus? Quibus ille dixit: Quæ? Et dixérunt: De Iesu Nazaréno, qui fuit vir Prophéta potens in ópere et sermóne, coram Deo et omni pópulo: et quómodo eum tradidérunt summi sacerdótes et príncipes nostri in damnatiónem mortis, et crucifixérunt eum. Nos autem sperabámus, quia ipse esset redemptúrus Israël: et nunc super hæc ómnia tértia dies est hódie, quod hæc facta sunt. Sed et mulíeres quædam ex nostris terruérunt nos, quæ ante lucem fuérunt ad monuméntum, et, non invénto córpore eius, venérunt, dicéntes se étiam visiónem Angelórum vidísse, qui dicunt eum vívere. Et abiérunt quidam ex nostris ad monuméntum: et ita invenérunt, sicut mulíeres dixérunt, ipsum vero non invenérunt. Et ipse dixit ad eos: O stulti et tardi corde ad credéndum in ómnibus, quæ locúti sunt Prophétæ! Nonne hæc opórtuit pati Christum, et ita intráre in glóriam suam? Et incípiens a Móyse et ómnibus Prophétis, interpretabátur illis in ómnibus Scriptúris, quæ de ipso erant. Et appropinquavérunt castéllo, quo ibant: et ipse se finxit lóngius ire. Et coëgérunt illum, dicéntes: Mane nobiscum, quóniam advesperáscit et inclináta est iam dies. Et intrávit cum illis. Et factum est, dum recúmberet cum eis, accépit panem, et benedíxit, ac fregit, et porrigébat illis. Et apérti sunt óculi eórum, et cognovérunt eum: et ipse evánuit ex óculis eórum. Et dixérunt ad ínvicem: Nonne cor nostrum ardens erat in nobis, dum loquerétur in via, et aperíret nobis Scriptúras? Et surgéntes eádem hora regréssi sunt in Ierúsalem: et invenérunt congregátas úndecim, et eos, qui cum illis erant, dicéntes: Quod surréxit Dóminus vere, et appáruit Simóni. Et ipsi narrábant, quæ gesta erant in via: et quómodo cognovérunt eum in fractióne panis.

Stacja w bazylice św. Piotra

I otworzyły się oczy ich, i poznali Go

W dniu dzisiejszym Kościół przez ewangelię o uczniach idących do Emaus prowadzi nas ze smutku Wielkiego Tygodnia ku radości Zmartwychwstania. Przejęci radością wielkanocną idziemy w ślad za neofitami do bazyliki św. Piotra, gdzie wraz z nim i z uczniami z Emaus święcić będziemy ten uroczysty dzień.

Msza (Introduxit)
Stacja w bazylice św. Piotra. On też w introicie już przemawia do nas jako Mojżesz Nowego Zakonu (w dawnych czasach często przedstawiano św. Piotra pod symboliczną postacią Mojżesza). Chrystus Pan wprowadził nowoochrzczonych (i nas) do „Ziemi Obiecanej”, płynącej mlekiem i miodem (neofitom dawano po Komunii św. mleko i miód). Teraz więc zwłaszcza, w czasie wielkanocnym, powinniśmy się czuć jak w „Ziemi Obiecanej”; to zaś osiągniemy, jeśli – jak w dalszym ciągu mówi introit – „Prawo Pańskie zawsze będzie w ustach waszych”. W kolekcie Kościół modli się o obdarzenie nas „doskonałą wolnością” dusz; czas wygnania minął, dusza zrzuciła suknię pokutną, a przyoblekła się w szatę godową wolnego dziecięctwa Bożego. Czy jednak rzeczywiście posiadła ową „doskonałą wolność”? Któż śmiałby powiedzieć, że się ostatecznie wyzwolił spod jarzma szatana? W lekcji przemawia do nas „Piotr stając pośród ludu”; te same słowa wypowiedział on niegdyś do pierwszych chrześcijan, nawróconych z pogaństwa (w domu świeżo nawróconego poganina Korneliusza). Przed oczyma naszymi przesuwa się całe życie Pana Jezusa: widzimy Go jako wcielonego Syna Bożego, „którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą”; jako Dobrego Pasterza, który „przeszedł czyniąc dobrze i uzdrawiając”; ale też jako Męża boleści, którego „zabili zawiesiwszy na drzewie”; widzimy Go wreszcie jako w powtórnym Jego przyjściu. Piotr z właściwym sobie zapałem mówi o Tym, którego tak gorąco umiłował, za którego miał później ponieść śmierć krzyżową, dla którego strumienie łez wylał; pragnie w ten sposób wyryć w naszych sercach Jego obraz. W Alleluja zstępuje do nas Anioł Pański pod postacią diakona i zwiastuje nam niezrównanie piękną ewangelię. Św. Łukasz odmalowuje tę scenę w barwach tak żywych, że odnosimy wrażenie, jakobyśmy ją własnymi oczyma oglądali. Żadna chyba perykopa nie przedstawia nam równie wymownie przejścia od smutku Wielkiego Tygodnia do radości Zmartwychwstania: mamy tu i zasmuconych uczniów, idących drogą w ów dzień wiosenny, i Zbawiciela, który pod postacią obcego wędrowca do nich przemawia, aż w nich „zapałało serce”; opisuje nam wreszcie „jak Go poznali przy łamaniu chleba”, a „On zniknął sprzed oczu ich”. W antyfonie na ofiarowanie widzimy świętobliwe niewiasty, jak śpieszą do grobu z naczyniami zawierającymi drogie wonności, aby nimi namaścić Pana. I my również składamy na ołtarzu nasze ofiary, a jak one oczekiwały Zmartwychwstałego, tak my czekamy na Zbawiciela przemienionego, eucharystycznego. Sekreta jest ta sama co w wigilię i w niedzielę Zmartwychwstania. Scena z drogi do Emaus urzeczywistnia się także i dla nas w Ofierze świętej: i my również poznajemy Pana „przy łamaniu chleba”, i nam, jak Piotrowi, Pan się objawia (ant. na Komunię św.). Kościół wymienia go tu, ponieważ jako patron stacji jest on szczególnie bliski wiernym, zgromadzonym na Mszy św., modli się wraz z nimi, jest ich kaznodzieją i orędownikiem, wraz z nimi składa ofiarę. Modlitwa po Komunii św. jest również ta sama co w dwóch poprzednich dniach i zawiera myśl, że Eucharystia jednoczy nas wszystkich w wielką rodzinę Bożą.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, s. 239-242).