Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za śp. Babcię Anielę.

W dniu dzisiejszym przypada wspomnienie Św. Tomasza z Villanueva, Biskupa i Wyznawcy.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 553 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Osee Prophétæ: Osee 14, 2-10
Hæc dicit Dóminus Deus: Convértere, Israel, ad Dóminum, Deum tuum: quóniam corruísti in iniquitáte tua. Tóllite vobíscum verba, et convertímini ad Dóminum et dícite ei: Omnem aufer iniquitátem, áccipe bonum: e reddémus vítulos labiórum nostrórum. Assur non salvábit nos, super equum non ascendémus, nec dicémus ultra: Dii nostri ópera mánuum nostrárum: quia eius, qui in te est, miseréberis pupílli. Sanábo contritiónes eórum, díligam eos spontánee: quia avérsus est furor meus ab eis. Ero quasi ros, Israël germinábit sicut lílium, et erúmpet radix eius ut Líbani. Ibunt rami eius, et erit quasi olíva glória eius: et odor eius ut Líbani. Converténtur sedéntes in umbra eius: vivent trítico, et germinábunt quasi vínea: memoriále eius sicut vinum Líbani. Ephraim quid mihi ultra idóla? ego exáudiam, et dírigam eum ego ut abíetem viréntem: ex me fructus tuus invéntus est. Quis sápiens, et intélleget ista? intéllegens, et sciet hæc? Quia rectæ viæ Dómini, et iusti ambulábunt in eis: prævaricatóres vero córruent in eis.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 7, 36-50
In illo témpore: Rogábat Iesum quidam de pharisaeis, ut manducáret cum illo. Et ingréssus domum pharisaei, discúbuit. Et ecce, múlier, quæ erit in civitáte peccátrix, ut cognóvit, quod accubuísset in domo pharisaei, áttulit alabástrum unguénti: et stans retro secus pedes eius, lácrimis coepit rigáre pedes eius, et capíllis cápitis sui tergébat, et osculabátur pedes eius et unguénto ungébat. Videns autem pharisaeus, qui vocáverat eum, ait intra se, dicens: Hic si esset Prophéta, sciret utique, quæ et qualis est múlier, quæ tangit eum: quia peccátrix est. Et respóndens Iesus, dixit ad illum: Simon, habeo tibi áliquid dícere. At ille ait: Magíster, dic. Duo debitóres erant cuidam fæneratóri: unus debébat denários quingéntos, et álius quinquagínta. Non habéntibus illis, unde rédderent, donávit utrisque. Quis ergo eum plus díligit? Respóndens Simon, dixit: Æstimo quia is, cui plus donávit. At ille dixit ei: Recte iudicásti. Et convérsus ad mulíerem, dixit Simóni: Vides hanc mulíerem? Intrávi in domum tuam, aquam pédibus meis non dedísti: hæc autem lácrimis rigávit pedes meos et capíllis suis tersit. Oscuum mihi non dedísti: hæc autem, ex quo intrávit, non cessávit osculári pedes meos. Oleo caput meum non unxísti: hæc autem unguénto unxit pedes meos. Propter quod dico tibi: Remittúntur ei peccáta multa, quóniam diléxit multum. Cui autem minus dimíttitur, minus díligit. Dixit autem ad illam: Remittúntur tibi peccáta. Et coepérunt, qui simul accumbébant, dícere intra se: Quis est hic, qui étiam peccáta dimíttit? Dixit autem ad mulíerem: Fides tua te salvam fecit: vade in pace.

Msza (Laetetur)
Dzień dzisiejszy jest głównym dniem skruchy i pokuty za ubiegłe trzy miesiące. Powinniśmy zatem uprzytomnić sobie dzisiaj „niezliczone grzechy, przewinienia i zaniedbania nasze” popełnione w tym okresie i czynić za nie pokutę. Przenieśmy się więc duchem do kościoła Świętych Apostołów w Rzymie, gdzieśmy się w Wielki Czwartek pojednali z Bogiem. Oblókłszy się w duchu w szatę pokutną wejdźmy do domu Bożego w usposobieniu pokutującej grzesznicy i łzami żalu obmywajmy stopy Pana Jezusa. Wysłuchajmy też z ust Jego słowa pociechy: „Odpuszczają ci się grzechy twoje„. Radosna świadomość, żeśmy rzeczywiście dostąpili łaski przebaczenia, nadaje i dzisiejszej mszy radosne tony (introit) i nastrój dziękczynny (ofiarowanie). Bardzo odpowiednią rzeczą byłoby odprawić dziś spowiedź. Rozpoczyna się Msza św.
W introicie z radością szukamy „oblicza Bożego„, tj. ołtarza. Cały psalm 104 jest pieśnią pochwalną ku czci Boga, który nam w ubiegłych trzech miesiącach wyświadczył tyle dobrodziejstw (cały psalm daje znakomitą podstawę do rozważenia minionego okresu).
Oba czytania mówią o pokucie i odnowie ducha. Prorok Ozeasz zwraca się do dusz naszych z surowym napomnieniem: „Nawróć się, Izraelu, do Pana, Boga twego, boś upadł w nieprawości twojej … Nawróćcie się do Pana i mówcie Mu ze skruchą: Zgładź winy moje …„. Ale natychmiast doznajemy pociechy słysząc dalsze słowa lekcji: „Uleczę ich rany„. I nie dość na tym: jeśli się bowiem do Boga nawrócimy, będzie On dla nas „jako rosa„, użyźniająca glebę duszy; Izrael zaś (tzn. Kościół i dusza) rozkrzewi się jak winnica, rozkwitnie jako lilia i drzewo oliwne. „Nawróć się, Izraelu!” – wołał Prorok w lekcji. „Zwróć się ku nam, o Panie!” rozbrzmiewa jakby echem graduał.
Ewangelia opisuje przepiękną scenę nawrócenia jawnogrzesznicy. W dniu dzisiejszym pokutującą Magdaleną jest Kościół cały. Kościół wstępuje w ślady swojego swego Oblubieńca, który nie skalany najmniejszą nawet winą, obarcza się grzechami świata i gładzi je na krzyżu. Podobnie Kościół jest wprawdzie nieskalaną Oblubienicą Chrystusową, ale i on pogrąża się w żalu i smutku, ponieważ dzieci jego uwikłane są w grzechy i niedoskonałości. Jak bowiem wszystko, co w dzieciach jego jest dobre i szlachetne, stanowi ozdobę i klejnoty Kościoła, Oblubienicy Chrystusowej a Matki naszej, boski zaś Oblubieniec już teraz z upodobaniem spogląda na te klejnoty, tak i na odwrót: każde przewinienie dzieci uwłacza Matce i pozbawia ją jednej z pereł, zdobiących jej szatę godową. Dopomóżmy więc dziś Matce naszej usunąć skazy ubiegłych trzech miesięcy. I nasza skruszona dusza jest dziś także pokutującą Magdaleną, która teraz klęka przed Panem Jezusem, żeby Mu okazać skruchę, oddanie i miłość. „Ilekroć spełniamy dobry uczynek, namaszczamy wonnym olejkiem stopy Chrystusowe; ilekroć klękamy u stóp Jego, dowodzimy, że chcemy iść w Jego ślady; ilekroć dajemy ubogiemu dowód współczucia i miłości, obmywamy łzami stopy Jezusowe” (św. Grzegorz, brewiarz).
W ofierze eucharystycznej Pan Jezus zwiastuje nam przeradosną wieść: „Odpuszczają ci się grzechy twoje„, a duszy naszej przywraca „młodość jak gdyby orłową” (ofertorium). W ofiarowaniu składamy u stóp ołtarza radość z otrzymanego przebaczenia; psalm 102 jest pieśnią dziękczynną za otrzymane dobrodziejstwa Boże, a w szczególności za to, że „miłościwie odpuścił wszystkie nieprawości nasze i uzdrowił wszystkie nasze ułomności„.
Także i post jest darem ofiarnym, który Bóg z upodobaniem przyjmuje, a który nas czyni godnymi uczestnictwa w św. Ofierze (sekreta). Ta zaś Ofiara św. zdejmuje z nas „pohańbienie i wzgardę„, a wzbudza w nas umiłowanie przykazań Bożych (antyfona na Komunię św.). Modlitwa po Komunii św. jest równocześnie dziękczynna i błagalna: dziękujemy w niej za dar Komunii św. a prosimy o „coraz większe dobrodziejstwo” dziecięctwa Bożego i wiecznego zbawienia.