Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: O rychły tryumf Niepokalanego Serca Maryi w duszach zamawiających, w rodzinie, w Parafii, w pracy, w Polsce i na całym świecie.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 107 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Isaíæ Prophétæ: Is 60, 1-6
Surge, illumináre, Ierúsalem: quia venit lumen tuum, et glória Dómini super te orta est. Quia ecce, ténebræ opérient terram et caligo pópulos: super te autem oriétur Dóminus, et glória eius in te vidébitur. Et ambulábunt gentes in lúmine tuo, et reges in splendóre ortus tui. Leva in circúitu óculos tuos, et vide: omnes isti congregáti sunt, venérunt tibi: fílii tui de longe vénient, et fíliæ tuæ de látere surgent. Tunc vidébis et áfflues, mirábitur et dilatábitur cor tuum, quando convérsa fúerit ad te multitúdo maris, fortitúdo géntium vénerit tibi. Inundátio camelórum opériet te dromedárii Mádian et Epha: omnes de Saba vénient, aurum et thus deferéntes, et laudem Dómino annuntiántes.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Matthǽum: Matt 2, 1-12
Cum natus esset Iesus in Béthlehem Iuda in diébus Heródis regis, ecce, Magi ab Oriénte venerunt Ierosólymam, dicéntes: Ubi est, qui natus est rex Iudæórum? Vidimus enim stellam eius in Oriénte, et vénimus adoráre eum. Audiens autem Heródes rex, turbatus est, et omnis Ierosólyma cum illo. Et cóngregans omnes principes sacerdotum et scribas pópuli, sciscitabátur ab eis, ubi Christus nasceretur. At illi dixérunt ei: In Béthlehem Iudae: sic enim scriptum est per Prophétam: Et tu, Béthlehem terra Iuda, nequaquam mínima es in princípibus Iuda; ex te enim éxiet dux, qui regat pópulum meum Israel. Tunc Heródes, clam vocátis Magis, diligénter dídicit ab eis tempus stellæ, quæ appáruit eis: et mittens illos in Béthlehem, dixit: Ite, et interrogáte diligénter de púero: et cum invenéritis, renuntiáte mihi, ut et ego véniens adórem eum. Qui cum audíssent regem, abiérunt. Et ecce, stella, quam víderant in Oriénte, antecedébat eos, usque dum véniens staret supra, ubi erat Puer. Vidéntes autem stellam, gavísi sunt gáudio magno valde. Et intrántes domum, invenérunt Púerum cum María Matre eius, hic genuflectitur ei procidéntes adoravérunt eum. Et, apértis thesáuris suis, obtulérunt ei múnera, aurum, thus et myrrham. Et re sponso accépto in somnis, ne redírent ad Heródem, per aliam viam revérsi sunt in regiónem suam.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań 1956)

Msza (Ecce advenit)
Msza dzisiejszej uroczystości jest pochodem ofiarnym pod przewodem Mędrców. W dniu dzisiejszym, jako w święto pogan, w światową uroczystość Kościoła katolickiego, Msza św. jest u św. Piotra, gdzie gromadzą się w duchu wszystkie narody. Przy uroczystym wejściu Ojca świętego w otoczeniu duchowieństwa witamy Boga – Króla zjawiającego się w mieście swoim; dzisiejszy bowiem dzień jest szczytem i zakończeniem całego okresu adwentowego: „Oto przychodzi Władca, Pan”. Śpiewamy psalm 71 (o Trzech Królach), który rozbrzmiewa w całej mszy.
Piękna kolekta tłumaczy nam tajemnicę mszy na dzień Trzech Króli: jesteśmy również jak owi Mędrcy, którzy do Chrystusa spieszą za gwiazdą wiary poprzez pustynię życia, znosząc prześladowanie Heroda (szatana), spieszmy jednak nie do Chrystusa – Dziecięcia, ale do powracającego w chwale Króla; już dzisiaj staje się to rzeczywistością w Ofierze świętej, która zewnętrznym swym wyglądem przypomina przeżycia Mędrców (Dziecię – Hostia św.)
Lekcja: już w kolekcie dźwięczał motyw światła; w lekcji wzmaga się on potężnie; Prorok ukazuje nam wizję mesjańskiego królestwa na całym świecie: Jeruzalem jest oświecone, gdyż Król odbywa swoją „paruzję”, królewskie swoje odwiedziny, Jaśnieje tedy miast światłem Bożym, podczas gdy ciemności okrywają ziemię. Narody pogańskie ciągną ku światłu Bożemu, by w blasku jego przebywać bezustannie, przychodzą z podarkami, z królewskimi darami, złotem i kadzidłem.
Graduał rozważa i jak echo powtarza za lekcją dwie myśli przewodnie: światła i darów. Alleluja zaś wydobywa z ewangelii najważniejsze zdanie, zawierające również owe dwie myśli: światło i dary (oba te śpiewy są jakby pomostem między czytaniami, stanowią klasyczne intermezzo). Ponadczasowy obraz Proroka w historii Mędrców (ewangelia) znajduje swoje pierwsze urzeczywistnienie. Ale sam obraz nie wystarcza; już w czasie ewangelii, gdy przyklękamy na słowa: „i upadłszy pokłonili się Jemu”, chcemy przez to wyrazić, że nie tylko słuchamy opowieści o Mędrcach, ale także stosujemy się do niej. Obraz ten staje się rzeczywistością w świętej Ofierze. Gdy zaczyna się ofiarowanie, idziemy z Mędrcami, a w naszych osobach Mędrcy, do ołtarza; jesteśmy Królami, a dzisiejsze dary nasze są królewskimi darami! Jesteśmy również przedstawicielami świata pogańskiego, który Bogu – Królowi składa uwielbienie. Patrzmy, jak pięknie dobrane offertorium jako pieśń towarzysząca pochodowi ofiarnemu! Sekreta tłumaczy subtelnie znaczenie darów: podarki Królów stają się ofiarą Kościoła, ta zaś jest o wiele kosztowniejsza niż złoto, kadzidło i mirra, gdyż jest nią sam Chrystus. W antyfonie na Komunię św. wreszcie stajemy się wraz z Mędrcami u celu naszej podróży; przyświeca nam gwiazda – światłość z przybycia Pana do serc naszych; oddajemy Mu pokłon.
Te uwagi wskazują jak prawie każda modlitwa i pieśń ma we mszy swoje własne, określone miejsce. Widzimy, jak śpiewy rzeczywiście towarzyszą pochodom i odpowiednim procesjom, jak są ich wspaniałym odbiciem, np. introit – to wjazd Króla; ofiarowanie – to pochód Mędrców z darami; antyfona na Komunię św. – to przybycie Mędrców do Betlejem; widzimy, jak obydwa czytania Pisma wzajemnie sobie odpowiadają: proroctwo i  jego spełnienie; jak graduał i alleluja wykazują wzajemny stosunek obydwu czytań; jak wreszcie dwie modlitwy (kolekta i sekreta) tłumaczą nam krótko i zwięźle, ale we wspaniały sposób tajemnicę świętego dramatu. Mszę na uroczystość Trzech Króli można śmiało nazwać klasycznym wzorem formularza mszalnego. W dzisiejszej mszy uczymy się cenić starodawny pochód z darami ofiarnymi. W ofiarowaniu wstępujemy już w ofiarę Chrystusową; dar zastępuje naszą osobę, ofiarowujemy więc siebie samych; dziś oto musimy przynieść wielką ofiarę na cały rok i złożyć królewskie dary, które są równie drogocenne jak złoto, równie święte jak kadzidło i równie oddane jak gorzka mirra.