Niedziela w Oktawie Bożego Narodzenia


niedziela

31 grudnia
Niedziela w Oktawie Bożego Narodzenia
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: W intencji ojca Zdzisława z okazji urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 86 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Lectio Epístolæ beati Pauli Apostoli ad Gálatas: Gal 4, 1-7
Patres: Quanto témpore heres párvulus est, nihil differt a servo, cum sit dóminus ómnium: sed sub tutóribus et actóribus est usque ad præfinítum tempus a patre: ita et nos, cum essémus párvuli, sub eleméntis mundi erámus serviéntes. At ubi venit plenitúdo témporis, misit Deus Fílium suum, factum ex mulíere, factum sub lege, ut eos, qui sub lege erant, redímeret, ut adoptiónem filiórum reciperémus. Quóniam autem estis fílii, misit Deus Spíritum Fílii sui in corda vestra, clamántem: Abba, Pater. Itaque iam non est servus, sed fílius: quod si fílius, et heres per Deum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secundum Lucam: Luc 2, 33-40
In illo témpore: Erat Ioseph et Maria Mater Iesu, mirántes super his quæ dicebántur de illo. Et benedíxit illis Símeon, et dixit ad Maríam Matrem eius: Ecce, pósitus est hic in ruínam et in resurrectiónem multórum in Israël: et in signum, cui contradicétur: et tuam ipsíus ánimam pertransíbit gládius, ut reveléntur ex multis córdibus cogitatiónes. Et erat Anna prophetíssa, fília Phánuel, de tribu Aser: hæc procésserat in diébus multis, et víxerat cum viro suo annis septem a virginitáte sua. Et hæc vídua usque ad annos octogínta quátuor: quæ non discedébat de templo, ieiúniis et obsecratiónibus sérviens nocte ac die. Et hæc, ipsa hora supervéniens, confitebátur Dómino, et loquebátur de illo ómnibus, qui exspectábant redemptiónem Israël. Et ut perfecérunt ómnia secúndum legem Dómini, revérsi sunt in Galilaeam in civitátem suam Názareth. Puer autem crescébat, et confortabátur, plenus sapiéntia: et grátia Dei erat in illo.

Rozważania na dzisiejsze Święto zostały opracowane na podstawie pierwszego tomu pracy Piusa Parscha zatytułowanej „Rok liturgiczny” (Poznań, 1956)

Msza (Dum medium)
Ta msza stanowi potęp w rozwoju myśli związanych z narodzeniem Pańskim. Możemy je krótko streścić w słowach: od żłóbka do krzyża!
By zrozumieć tę mszę, należy pamiętać, że właściwie przeznaczona jest ona na niedzielę po Obrzezaniu Pańskim. Trzy główne motywy zawiera ta pełna uczucia msza: (1) motyw Bożego Narodzenia; (2) motyw męki Pańskiej; (3) motyw zmartwychwstania.
Introit znowu przenosi nas w noc świętą; widzimy Dzieciątko w żłóbku, a jednocześnie Króla, który zstępuje z tronu nieba. Psalm zmartwychwstania, 92, snuje się poprzez całą mszę (znamy go już z laudesów); opowiada nam, kim jest Dzieciątko betlejemskie oraz gdzie widzimy żłobek: jest to Król świata, przybrany w ornat stworzenia; jest to zarazem zwycięzca nad potopem piekielnym, Odkupiciel. Zwróćmy uwagę na symbolikę zawartą w pochodzie kapłana do ołtarza: odświętnie przyodziany kapłan przedstawia dziś zstępującego na ziemię Króla.
Kolekta zawiera praktyczne raczej wskazania: byśmy obfitowali w dobre uczynki.
W epistole znajdujemy połączenie Bożego Narodzenia ze Zmartwychwstaniem Pańskim; najgłębszym sensem tej mszy jest, że „zesłał Bóg Syna swego, powstałego z niewiasty … aby tych, którzy byli pod zakonem, odkupił, żebyśmy i my dostąpili synostwa„. Jesteśmy wolnymi dziećmi Bożymi; szczęście, związane ze zmartwychwstaniem, stoi przed nami; poprzez nowonarodzonego Syna Bożego staliśmy się dziećmi i dziedzicami Bożymi.
Graduał i Alleluja ukazują nam znowu ulubiony obraz podwójny: Boże Dzieciątko – Król Zwycięzca; a więc znowu Narodzenie Pańskie – Wielkanoc.
Ewangelia zadziwia. Jesteśmy przeniesieni w 40 dni po narodzeniu do świątyni i stajemy się świadkami wstrząsającej sceny: wiekowy Symeon przepowiada Dzieciątku oraz Matce Jego – mękę i krzyż: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A duszę twoją własną przeniknie miecz …” Słowa te wprowadzają zgrzyt w pokojowy nastrój dni Bożego Narodzenia. Dzieciątko stanie się niebawem mężem boleści, szczęśliwa Dziewica-Matka, która sama jeszcze jest niemal dzieckiem, przemieni się w „Mater Dolorosa„: zwycięzca ujarzmi potop, ale jak drugi Samson legnie jednak pod gruzami.
W czasie ofiarowania staje się nam znów jasne, że ołtarz jest jednocześnie żłóbkiem i tronem, na którym ukazać się ma w ofierze: Dzieciątko, Król i Ukrzyżowany.
W sekrecie zanosimy dary przed Oblicze Boże oraz prosimy o łaski: tu na ziemi o żarliwą pobożność, a po śmierci osiągnięcie szczęśliwej wieczności.
Antyfona na Komunię św. (z tej to antyfony wynika, że msza dzisiejsza była przewidziana na niedzielę po Obrzezaniu Pańskim) wprowadza nas w okres czasu po zakończeniu dziecięctwa Pana Jezusa. Jest to wezwanie, aby wracać z wygnania do ojczyzny, co się odnosi i do Chrystusa, i do nas. Jako tytuł tej pełnej nastroju mszy wypiszemy następujące słowa: Żłóbek – Krzyż – Ołtarz.

 

« wróć