Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Janka z okazji pierwszej rocznicy urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 947 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Isaíæ Prophétæ: Isa 49, 1-3; 49:5-7
Audíte, ínsulæ, et atténdite, pópuli, de longe: Dóminus ab útero vocavit me, de ventre matris meæ recordátus est nóminis mei. Et pósuit os meum quasi gládium acútum: in umbra manus suæ protéxit me, et pósuit me sicut sagíttam eléctam: in pháretra sua abscóndit me. Et dixit mihi: Servus meus es tu, Israël, quia in te gloriábor. Et nunc dicit Dóminus, formans me ex útero servum sibi: Ecce, dedi te in lucem géntium, ut sis salus mea usque ad extrémum terræ. Reges vidébunt, et consúrgent príncipes, et adorábunt propter Dominum et sanctum Israël, qui elégit te.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Lucam: Luc 1, 57-68
Elísabeth implétum est tempus pariéndi, et péperit fílium. Et audiérunt vicíni et cognáti eius, quia magnificávit Dóminus misericórdiam suam cum illa, et congratulabántur ei. Et factum est in die octávo, venérunt circumcídere púerum, et vocábant eum nómine patris sui Zacharíam. Et respóndens mater eius, dixit: Nequáquam, sed vocábitur Ioánnes. Et dixérunt ad illam: Quia nemo est in cognatióne tua, qui vocátur hoc nómine. Innuébant autem patri eius, quem vellet vocári eum. Et póstulans pugillárem, scripsit, dicens: Ioánnes est nomen eius. Et miráti sunt univérsi. Apértum est autem illico os eius et lingua eius, et loquebátur benedícens Deum. Et factus est timor super omnes vicínos eórum: et super ómnia montána Iudaeæ divulgabántur ómnia verba hæc: et posuérunt omnes, qui audíerant in corde suo, dicéntes: Quis, putas, puer iste erit? Etenim manus Dómini erat cum illo. Et Zacharías, pater eius, repletus est Spíritu Sancto, et prophetávit, dicens: Benedíctus Dóminus, Deus Israël, quia visitávit et fecit redemptiónem plebis suæ.

Msza (De ventre) jest całkowicie przepojona myślą o powołaniu Poprzednika; już w introicie on sam staje przed nami i mówi o swoim uświęceniu w łonie matki. Liturgia stosuje do św. Jana teksty, w których jest mowa o powołaniu proroków Izajasza i Jeremiasza. Podczas gdy w brewiarzu czytania pierwszego nokturnu wzięte są z widzenia proroka Jeremiasza, to lekcja (podobnie jak introit) pochodzi od Izajasza. Obaj Prorocy wyrażają tę samą myśl: Jan Chrzciciel już przed narodzeniem swoim przeznaczony był przez Boga na pokutnego kaznodzieję i na Poprzednika. „Słuchajcie, wyspy, uważajcie, narody dalekie! Jeszcze z żywota powołał mię Pan, z łona matki mojej wspomniał na imię moje. I usta moje uczynił jako miecz ostry; cierniem swojej ręki zakrył mię … I rzekł do mnie: Sługą ty moim jesteś w Izraelu, bo w tobie chlubić się będę. I dalej mówi Pan, który z żywota mej matki uczynił mię sługą swoim: … Oto czynię cię światłością pogan, abyś zbawienie moje poniósł aż do krańców ziemi … Królowie je zobaczą, książęta powstaną i kłaniać się będą z powodu Pana i Świętego Izraelowego, który cię wybrał”. Tekst graduału zaczerpnięty ze Starego Testamentu, jest echem lekcji: „Zanim cię utworzyłem w żywocie matki, znałem cię; zanim wyszedłeś z jej łona, uświęciłem cię … Wyciągnął Pan rękę swoją i dotknął ust moich i rzekł do mnie …” Śpiew Alleluja wzięty jest z ewangelii: św. Jan wyprzedzi Pana i będzie gotował Mu drogę. Ewangelia opowiada o narodzeniu i obrzezaniu Jana Chrzciciela. Wielka to uroczystość rodzinna: Zachariasz, odzyskując w cudowny sposób mowę, dopełnia obrzędu i wygłasza prorocze słowa w hymnie uwielbienia Pana (Bebedictus). Widzi on już zorzę poranną „wschodzącego Słońca”. Bardzo prawdopodobne, że na tej uroczystości była również obecna Najświętsza Maryja Panna, błogosławiona Oblubienica Boża. Jest Ona wyobrażeniem innej oblubienicy Bożej, matki naszej Kościoła, który dziś w odprawianiu świętych tajemnic te same wydarzenie istotnie ponawia. W Ofierze świętej ukazuje się w towarzystwie swego Poprzednika „Oriens ex alto” (Wschodzący z wysokości); w Uczcie świętej i ja stanę się „propheta Altissimi”, prorokiem Najwyższego, z tym zaszczytnym powołaniem, aby postępować przed „obliczem Pana„ i drogi Mu torować.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 3, str. 299-300).