Niedziela po Wniebowstąpieniu


niedziela

13 majaa
Niedziela po Wniebowstąpieniu
2
Szata
09:45

Msza Święta jest sprawowana w następującej intencji: Za Agnieszkę z okazji urodzin.

Propria – czyli teksty własne Mszy św., znajdują się na stronie 457 naszego Mszału Rzymskiego (Wyd. Pallotinum, 1963).

Léctio Epístolæ beáti Petri Apóstoli: 1 Pet 4, 7-11
Caríssimi: Estóte prudéntes et vigiláte in oratiónibus. Ante ómnia autem mútuam in vobismetípsis caritátem contínuam habéntes: quia cáritas óperit multitúdinem peccatórum. Hospitáles ínvicem sine murmuratióne: unusquísque, sicut accépit grátiam, in altérutrum illam administrántes, sicut boni dispensatóres multifórmis grátiæ Dei. Si quis lóquitur, quasi sermónes Dei: si quis minístrat, tamquam ex virtúte, quam adminístrat Deus: ut in ómnibus honorificétur Deus per Iesum Christum, Dóminum nostrum.

Sequéntia ✠ sancti Evangélii secúndum Ioánnem: Ioannes 15, 26-27; 16, 1-4
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Cum vénerit Paráclitus, quem ego mittam vobis a Patre, Spíritum veritátis, qui a Patre procédit, ille testimónium perhibébit de me: et vos testimónium perhibébitis, quia ab inítio mecum estis. Hæc locútus sum vobis, ut non scandalizémini. Absque synagógis fácient vos: sed venit hora, ut omnis, qui intérficit vos, arbitrétur obséquium se præstáre Deo. Et hæc fácient vobis, quia non novérunt Patrem neque me. Sed hæc locútus sum vobis: ut, cum vénerit hora eórum, reminiscámini, quia ego dixi vobis.

Msza (Exaudi, Domine) odznacza się głębią myśli i żarliwością uczuć. Można by niemal powiedzieć, że liturgia odbiega dziś od właściwego sobie, ściśle klasycznego stylu: w ostatnie niedziele nastrój jej tchnął radością, bynajmniej nie zamąconą smutkiem rozstania; dziś natomiast góruje w niej rzewna nuta liryczna, a teksty zmienne są w całej mszy przepojone gorącym uczucie. Już w introicie uderza nas ta różnica: nie ma w nim dziś radosnych śpiewów pochwalnych, słyszymy natomiast tęskną prośbę o ukazanie nam oblicza Pańskiego; jest to wyraz tęsknoty pierwszych chrześcijan za powtórnym przyjściem Pana (paruzja), prześwietlony radosnym „alleluja!” W dniu wniebowstąpienia Aniołowie mówili do uczniów zapatrzonych w niebo: „Tak przyjdzie, jakoście Go widzieli idącego do nieba”. Dziś zaś modlimy się wraz z Apostołami: „Maran atha – przyjdź, Panie Jezu! (odczytanie całego psalmu 26 pogłębi jeszcze ten nastrój). Kyrie odmawiamy dzisiaj w smutnym usposobieniu wygnańców: w czasie wielkanocnym zapomnieliśmy niemal o jego właściwym znaczeniu, dzisiaj zaś przywodzimy je sobie ponownie na pamięć. Także i w Gloria zwracamy tęskny wzrok ku Panu, siedzącemu po prawicy Ojca. W kolekcie podnosimy znowu z tego padołu głos nasz i prosimy Boga mówiąc: „Spraw, abyśmy Ci zawsze okazywali poddaną wolę, a Majestatowi Twemu ze szczerym sercem służyli”. Słowa te mieszczą w sobie porywającą głębię, a zarazem rdzeń wszelkiej pobożności: są one wyrazem postawy Abrahama, gdy gotów był złożyć Bogu w ofierze własnego syna; zawierają w sobie to, co Najśw. Maryja Panna wypowiedziała w największej godzinie swego życia: „Otom ja służebnica Pańska …”, i to, co mówił Pan Jezus w lęku przedśmiertnym: „…Niechaj odejdzie ode mnie ten kielich; wszakże nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”; są wyrazem tego, co było hasłem Jego życia: „Moim pokarmem jest, abym czynił wolę Tego, który mnie posłał”, i czego nas uczy w modlitwie swojej: „Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi”.
W epistole przemawia dziś pierwszy zastępca Chrystusa Pana św. Piotr, który wygłasza kazanie do ówczesnej gminy chrześcijańskiej, a odnoszące się i do nas: zachęca wiernych do roztropności i modlitwy, a nade wszystko do wzajemnej miłości objawiającej się w czynie, do miłości przebaczającej i usłużnej: „Jaką każdy z was otrzymał łaskę, taką niech usługuje jeden drugiemu …, aby we wszystkim Bóg był uwielbiony”. W tym właśnie objawia się działanie Ducha Świętego w Kościele, że udoskonala On i ożywia mistyczne Ciało Chrystusowe w jego członkach. W śpiewie Alleluja spoglądamy tęsknie w niebo i widzimy Chrystusa królującego po prawicy Ojca: teraz pochyla się On łagodnie ku nam i pociesza nas: „Nie zostawię was sierotami; odchodzę i znowu przyjdę do was, i będzie się radowało serce wasze. Alleluja”. Urzeczywistni się to w całej pełni w powtórnym Jego przyjściu, teraz zaś urzeczywistnia się w sposób mistyczny w Eucharystii i ewangelii. W ewangelii dzisiejszej Pan Jezus zapowiada zesłanie Ducha Świętego, który będzie o Nim dawał świadectwo i rozwijać będzie swą działalność w Kościele; ale i wierni Pana świadczyć mają o Nim, Apostołowie przez męczeństwo i śmierć, my zaś przez wiarę i miłość; mamy o Nim świadczyć poddając naszą wolę woli Jego i służąc Mu szczerym sercem (kolekta) w miłości i wiernym spełnianiu obowiązków stanu (ep.) Antyfona na ofiarowanie nawiązuje do Wniebowstąpienia Pańskiego: „Wstąpił Bóg z wesołym śpiewaniem, i Pan z głosem trąby, alleluja”. Przywodzi nam to na myśl, że i w naszym ostatnim pochodzie z darami ofiarnymi, który nastąpi już po naszej śmierci, zaniesiemy do stóp tronu Bożego chleb, wino i kadzidło naszego życia. W sekrecie prosimy o zbawienne owoce św. Ofiary, tzn. o oczyszczenie nas z win i „obdarzenie naszych umysłów mocą łaski nadziemskiej”. W antyfonie na Komunię św. zwracamy ponownie wzrok ku niebu i słyszymy słowa Chrystusa Pana do Ojca: „Ojcze, gdy byłem z nimi, ja zachowywałem tych, których mi dałeś. A teraz idę do Ciebie. Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś ich zachował od złego”. W modlitwie po Komunii św. prosimy, abyśmy trwali w nieustannym dziękczynieniu. Wdzięczne usposobienie, to dowód prawdziwie chrześcijańskiej postawy.

Tekst jest fragmentem pracy Piusa Parcha, zatytułowanej „Rok Liturgiczny” (Poznań 1956, tom 2, str. 326-328).

« wróć